شهروندان افغانستان برای تحکیم حاکمیت ملی، قربانی‌های بسیار داده اند. هم اکنون نیز شهروندان افغانستان برای حفظ حاکمیت ملی جانفشانی می‌کنند. یکی از دست‌آوردهای مبارزات تاریخی مردم افغانستان تأمین حاکمیت ملی براساس اراده جمعی مردم افغانستان است.
نخبگان سیاسی در افغانستان با تمام اختلاف نظر های سیاسی، بر حفظ و تقویت نظام سیاسی موجود وحدت نظر دارند. تضعیف نظام سیاسی و ساختار موجود نهادهای حکومتی، برای مردم افغانستان هزینۀ مضاعف را به همراه خواهد داشت. البته این سخن به این معنا نیست که به انتقاد نخبگان سیاسی عطف توجه صورت نگیرد. انتقاد سیاسی و نقد های فنی برای تقویت و اصلاح ساختار های سیاسی بسیار حیاتی اند. هرزمان که نقد سیاسی کاهش یابد و یا از تأثیر آن بر اصلاحات فروکاسته شود، حاکمیت ملی به تدریج آسیب خواهد دید.
با این رویکرد، جریان های سیاسی بایدکوشش کنند که تمام رویکرد و انتقاد شان، در مسیر تقویت حاکمیت ملی و حکومت مرکزی در افغانستان باشد. حکومت مرکزی نیز باید خط مشی سیاسی خودش را در سیاست داخلی وسیاست خارجی برمبنای تقویت اتوریته ملی افغانستان عیار بسازد.
هرنوع رفتار سیاسی حکومت مرکزی که باعث فرسایش اقتدار ملی شود، با منافع ملی و اراده جمعی افغانستان در تضاد می باشد و باید از آن پرهیز شود.
بر این مبنا، همکاران بین المللی افغانستان نیز باید در سیاست های استراتژیک خود با افغانستان این شاخصه را در نظر داشته باشد که بهترین همکاری ماندگار برای افغانستان تقویت حاکمیت ملی افغانستان است.
ازاین رو کشورهای همسایه و همکاران بین المللی افغانستان در روابط خارجی خود با افغانستان نباید کانال های موازی با حکومت مرکزی افغانستان تعریف کنند.
حسن همجواری و روابط حسنه در نظام بین الملل، نیز این امر را اقتضا می‌کند که دولت ها در روابط بین المللی خود، به حاکمیت ملی کشور ها احترام متقابل داشته باشند.
آنچه که مطرح شد متأسفانه در سال های اخیر از جانب برخی از کشور های همسایه و حتی برخی از همکاران بین المللی افغانستان آن گونه که باید رعایت نشده است. یکی از دلایل عمده در این مسئله اختلاف در منافع ملی آن دولت ها در مسئله افغانستان می باشد.
همین مسئله باعث شده است که مسایل کلان افغانستان مانند مسئله جنگ وصلح از حالت دو طرفه بین افغانستان و گروه های مخالف افغانستان فراتر برود. در واقع مسئله جنگ وصلح در افغانستان هم اکنون از اجندای دوطرفه میان دولت افغانستان وگروه های مخالف بیرون شده است وبازیگران زیادی در  این موضوع شریک شده اند. این امر از یک طرف باعث تداوم جنگ در افغانستان شده است و از جانب دیگر باعث شده است که برخی از دولت ها مستقیما با گروه های مخالف بعنوان یک کانال موازی وارد تعامل شوند.
این نوع سیاست برخلاف منافع ملی افغانستان می باشد و باعث می شود که دولت افغانستان ونهاد های رسمی در این کشور نتوانند آن گونه که باید مقتدر شوند.
حقیقت اینست که همین سیاست اشتباه باعث گردید که زمینه برای برخی کشور ها فراهم شود تا گروه طالبان را هم اکنون بعنوان یک قدرت سیاسی در موازات دولت افغانستان مطرح کنند. برخی از سیاست های حکومت مرکزی افغانستان و ایالات متحده نیز در این مسئله بی تأثیر نیست.
بنا براین از آن چه که گذشت باید به این نتیجه برسیم که هم دولت افغانستان و هم دولت های همکار بین المللی با دولت افغانستان نباید این اشتباه را دیگر تکرار کنند.
یگانه راه حل منازعه جنگ و صلح در افغانستان تقویت نهادهای نظامی رسمی افغانستان است. دولت های همکار با افغانستان اگر در چند سال گذشته تمرکز و استراتژی شان راروی تقویت ارتش و پولیس افغانستان معطوف می کردند اکنون میزان هزینه ها هم کاهش پیدا می کرد و هم افغانستان به تنهای قادر بود که امنیت عمومی خودش را حفظ کند.
بنا براین اشتباه گذشته باید متوقف شود و در استراتژی های گذشته می بایست تجدید نظر صورت بگیرد. حکومت افغانستان و شورای امنیت ملی افغانستان با رد طرح خصوصی سازی جنگ در افغانستان دقیقا به دنبال همین مسئله است که اشتباه گذشته دیگر نباید در افغانستان تکرار شود.
خصوصی سازی جنگ در افغانستان روحیه سربازان ملی افغانستان را تضعیف می کند. ازین رو بهترین گزینه تقویت بنیاد های نظامی و دفاعی ملی در افغانستان است.