در آخرین ساعت های امروز هفتادوسومین اجلاس سالانه سازمان ملل متحد با سخنرانی دبیرکل این سازمان شروع می شود. در این اجلاس سران کشورها در باره مسایل و مشکلات بین المللی سخنرانی می کنند. این اجلاس فرصتی فراهم می آورد تا همه کشورها از تریبون سازمان ملل برای بیان دیدگاه های خود در باره روابط بین الملل پرداخته و نسبت به تعاملات بین المللی اظهار نظر کنند.
برای بسیاری از کشورها، حاشیه‌ای این اجلاس مهمتر از خود اجلاس است. سران دولت ها در حاشیه اجلاس سازمان ملل متحد باهمدیگر دیدار می کنند و به دور از تشریفات و صرف هزینه های معمول، به گفتگو می پردازند. تصمیماتی که میان برخی کشورها در حاشیه اجلاس گرفته می شود، هم برای خود آن کشورها وهم برای تحولات منطقه‌ای و بین المللی حایز اهمیت می باشد.
افغانستان یکی از اعضای با سابقه و فعال سازمان ملل متحد می باشد که در بسیاری از عرصه ها با این سازمان همکار بوده است. با شروع جنگ ها و تضادهای داخلی در افغانستان که در جریان آن حدود یک میلیون تن کشته و نزدیک به هفت میلیون نفر دیگر آواره شد، این سازمان به صورت مستقیم با مسایل افغانستان درگیر شد. در چهل سال گذشته نهادهای مختلف ملل متحد بیشترین تمرکز شان روی افغانستان بوده و در راستای کمک به مردم این کشور تلاش کرده اند.
در دوره جدید نقش سازمان ملل و جامعه بین المللی به افغانستان بسیار فراگیر و پر رنگ بوده و این نقش تعهدات جدیدی را میان افغانستان و جامعه جهانی به دنبال داشته است. اکنون افغانستان از هر نظر به کمک ها و حمایت های سازمان ملل و جامعه جهانی نیازمند است و این کمک ها و حمایت ها زمانی تضمین می شود که دیپلماسی و گزارش های این کشور از وضعیت امنیتی، حکومتداری، فساد، حقوق بشر و توسعه متوازن مورد قبول کشورهای کمک کننده قرار بگیرد.
اکنون اجلاس سازمان ملل متحد و حاشیه های آن مناسبترین فرصتی است برای مقامات افغانستان تا نسبت به عملکرد حکومت در عرصه های دولتداری، مبارزه با فساد و تأمین عدالت از یک سو و حضور دوامدار تروریسم، خشونت و تعاملات منطقه‌ای که تروریسم را در منطقه باز تولید می کند، توضیح قناعت بخش دهند.
افغانستان باید برای کشورهای کمک کننده دلیل قانع کننده‌ای داشته باشد که حکومت در راستای اهداف مهم ملی و بر مبنای تعهداتی که به جامعه جهانی داده است، تلاش کرده و سیاست ها و برنامه های خود را هماهنگ و همسو با خواست جامعه جهانی به پیش برده است.
افغانستان در رابطه با تشدید ناامنی و حضور ده ها گروه تروریستی در کشور باید با صراحت و وضاحت صحبت کند و به کشورهای حامی حکومت افغانستان تفهیم کند که نا امنی در افغانستان یک پدیده صرفا داخلی نیست؛ بلکه ریشه ها و سر چشمه های آن به سیاست های منطقوی و تعاملات بین المللی کشورها مربوط می شود؛ مقامات کشور باید توضیح دهد که افغانستان قربانی سیاست ها و دخالت های کشورهای خارجی است و حکومت قادر نیست، افغانستان را از آسیب تقابل سیاست های کشورهای منطقه و جهان برکنار نگهدارد؛ بنابراین برای تأمین امنیت افغانستان نباید تنها حکومت این کشور مسؤل دانسته شود. سازمان ملل متحد، بخصوص شورای امنیت این سازمان و کشورهای بزرگ جهان باید نسبت به امنیت افغانستان احساس مسؤلیت کنند.
اینک تریبون سازمان ملل متحد در اختیار مقامات افغانستان است؛ دیده شود که مقامات کشور با چه دیدگاهی در این اجلاس حضور پیدا می کنند و چه موضوعاتی را در اولویت قرار می دهند. مسلم است که اگر افغانستان به مسایل ضروری به صورت واضح و صریح صحبت نکند و دلایل قناعت بخش از سیاست های مداخله جویانه کشورهای منطقه در افغانستان ارائه ننماید، از این فرصت بهره مطلوب برده نمی تواند.
حکومت افغانستان ناچار است که در تمام اجلاس ها و کنفرانس های بین المللی مطابق آجندا، بسته های پیشنهادی مشخصی داشته باشد. حضور مؤثر، هدفمند و با برنامه افغانستان در اجلاس سالانه سازمان ملل متحد، می تواند زمینه های تصامیم مفید و سود‌مندی را در کنفرانس جنیوا فراهم سازد و توجه کشورهای حمایت کننده را عمیق‌تر به مسایل و مشکلات افغانستان جلب کند. کنفرانس جنیوا با توجه به بحث ها و فیصله هایی که در مورد افغانستان صورت می گیرد، برای امنیت، ثبات و تسریع روند بازسازی کشور بسیار مهم و حیاتی می باشد.