تروریسم و دوام جنگ در افغانستان به یک معضل جهانی بدل شده است و موجب صف آرایی های کشورهای منطقه و جهان در این کشور گردیده است. افغانستان در گذشته نیز قربانی جنگ های نیابتی کشورهای خارجی بوده و اکنون نیز این خطر وجود دارد که جنگ نیابتی به شکل و شمایل دیگر در افغانستان جریان پیدا کند.
حضور جامعه جهانی در افغانستان که تحت عنوان ایتلاف بین المللی علیه تروریسم  صورت گرفت، پس از هفده سال به ناکامی کشیده شده است. تحلیل کارشناسان با توجه به وضعیت سیاسی و امنیتی افغانستان این است که سیاست جامعه جهانی و بخصوص امریکا در مبارزه با تروریسم ناکام بوده و دست آورد مطلوب در پی نداشته است.
استراتژی ناهماهنگ و ناهمسوی جامعه جهانی و سیاست های متعارض کشورهای منطقه در مورد افغانستان اوضاع سیاسی و امنیتی این کشور را پیچیده کرده و رسیدن به یک راه حل جامع و همه جانبه را دشوار ساخته است.
امریکا و پاکستان بیشترین نقش را در امنیت و ثبات افغانستان دارد؛ اما این دو کشور سیاست واحدی را در مورد افغانستان دنبال نکرده است. پاکستان از یک طرف خود را ناگزیر به همکاری با جامعه جهانی و ایتلاف مبارزه با تروریسم می داند و از سوی دیگر منافع خودش را در حمایت از برخی گروه های تروریستی می بیند. طی این سال ها بسیاری از گروه های تروریستی در خاک پاکستان شکل گرفته و در آنجا پرورش یافته و با امکانات و تجهیزات جنگی وارد افغانستان گردیده است.
امریکا با این که همواره از سیاست های دوگانه پاکستان در قبال تروریستان انتقاد کرده؛ اما سیاست آن کشور نسبت به پاکستان در دوره های گوناگون متفاوت بوده است. این سیاست ها در مجموع روی رویکرد امنیتی پاکستان تأثیر نداشته و این کشور همواره تلاش کرده تا هم از منافع و کمک های ایتلاف مبارزه با تروریسم سود ببرد و هم برخی گروه های تروریستی را در منطقه تقویت کند. پاکستان در سال های گذشته نقش بسیار خوبی را برای جلب کمک های امریکا و سایر کشورهای عضو ایتلاف بازی کرده است. سیاستمداران پاکستان توانستند از یک سو این کشور را به عنوان خط مقدم جبهه ضد تروریسم معرفی کرده و از میلیون ها دالر کمک جامعه جهانی و امریکا برخوردار گردد؛ از سوی دیگر این کشور تنها مبارزه با آندسته از گروه های تروریستی را در معرض توجه قرار داد که آن گروه ها علیه حکومت پاکستان می جنگیدند و از سیاست های آن کشور پیروی نمی کردند. بنابراین طی این سال‌ها پاکستان از هر دو طرف به نفع خود سود برده است؛ اما در ارتباط با افغانستان آن کشور نه تنها کمکی نکرده است که به گفته مقامات حکومت افغانستان، در پشت بسیاری از ناامنی ها و عملیات های خطرناک در این کشور دست پاکستان می باشد.
در سال های اخیر امریکا فشارهای بیشتری را به حکومت پاکستان وارد کرده و به طور مستقیم آن کشور را به حمایت از تروریسم متهم کرده است. کمک های امریکا به پاکستان قطع شده و سطح روابط دو کشور نسبت به گذشته بسیار تنزل کرده است.
در دو سال گذشته مناسبات افغانستان با پاکستان نیز تنش آلود بوده است. با آن که مذاکرات دوامدار میان مقامات هردو کشور وجود داشت؛ اما درعمل این مذاکرات به دستاوردهای مشخصی نینجامید. پس از رایزنی های زیاد بالاخره پلان عمل میان دو کشور ترتیب داده شد؛ اما این پلان عمل سال ها است که روی ورق کاغذ باقی مانده و به مرحله تطبیق و اجرا نرسیده است.
اکنون زمان خوبی برای ترمیم روابط میان دو کشور می باشد. تغییر حکومت در پاکستان این فرصت را مهیا کرده تا حکومت جدید بهبود روابط با افغانستان را به عنوان نخستین دستاورد سیاست خارجی خودش قلمداد کند و از سوی دیگر حکومت پاکستان نیاز دارد تا از فشارهای بین المللی بر آن کشور بکاهد و اقتصاد این کشور را از بحران نجات دهد. با این همه تغییر استراتژی در قبال افغانستان برای حکومت پاکستان کار ساده‌ای نیست؛ بنابراین تحلیل‌ها بیشتر بر این مسأله متمرکز می باشد که پاکستان بازهم می خواهد نقش دوگانه خود را به گونه‌ای دیگر ادامه دهد. پاکستان با نزدیکی روابط با افغانستان قصد دارد از یک طرف توجه جامعه بین المللی را به سوی خود جلب کند و از سوی دیگر با انجام مذاکرات بی نتیجه، افغانستان را مسؤل مستقیم بن بست مذاکرات در آینده معرفی کند.