جمیز متیس وزیر دفاع و جوزف دانفورد لوی درستیز امریکا به هدف ارزیابی مسایل صلح و جنگ در افغانستان روز جمعه وارد کابل شدند.
سفر وزیر دفاع امریکا به افغانستان در حالی انجام می شود که در یک حمله خونین انتحاری در غرب کابل بیش از 28 تن کشته و نزدیک صد تن دیگر زخم برداشتند. حدود سه هفته قبل در تاریخ 24 اسد نیز در اثر حمله انتحاری در آموزشگاه موعود 48 نفر کشته و نزدیک هشتاد نفر دیگر زخمی شدند.
بر اساس گزارش سازمان ملل متحد کشتار افراد ملکی و نظامی طی دو سال اخیر افزایش یافته و بسیاری از مناطق افغانستان برای شهروندان نا امن شده است. به دلیل همین نا امنی‌ها هزاران خانواده از مناطق مختلف بیجا شده و به شهرها و مناطق دیگر کوچ کرده اند.
مردم افغانستان از سال 2011 می دانستند که برنامه خروج زودهنگام ناتو از افغانستان نا امنی‌ها را تشدید کرده و به گروه‌های مسلح غیر قانونی فرصت و جرأت می دهد تا با انگیزه و امیدواری‌های بیشتری بجنگند. از همین رو وقتی بحث پیمان امنیتی با امریکا مطرح شد، شهروندان افغانستان از امضای این پیمان حمایت کردند.
اگرچه حکومت قبلی از امضای پیمان خودداری کرد؛ اما حکومت وحدت ملی در نخستین روزهای آغاز به کار خود پیمان امنیتی با امریکا را امضاء کرد. انتظار این بود که در سایه پیمان امنیتی با امریکا، افغانستان از تداوم سالها جنگ و خونریزی نجات پیدا کرده و امیدواری گروه‌های شورشی برای سرنگونی نظام از بین برود، اما این انتظار محقق نشد و جنگ باشدت تمام ادامه یافت و نیروهای امنیتی هر روز بیشتر از گذشته تحت فشار حملات گروهی و چریکی شورشیان قرار می گرفتند.
استراتژی ترامپ رییس جمهور فعلی امریکا در مورد جنوب آسیا امیدواری‌های کمرنگ باقی مانده را تقویت کرد و مردم افغانستان با توجه به جدیت ترامپ در عملی سازی سیاست های خارجی اش، توقع داشتند که این امر در مورد افغانستان و کشورهای جنوب آسیا نیز تحقق پیدا کند؛ اما پس دو سال ما شاهد آثار عملی و ملموس سیاست امریکا در افغانستان نبودیم. امروز نه تنها در باور مردم افغانستان که در افکارعمومی جهان نیز سیاست امریکا در افغانستان شکست خورده تلقی می شود. همین شکست اکنون بحث تجدید نظر در استراتژی امریکا را برجسته ساخته و این کشور می خواهد راهکارهای عملی‌تر و مؤثر‌تری را در قبال افغانستان روی دست گیرد.
آنچه را مقامات امریکا به عنوان یک واقعیت تلخ در افغانستان بپذیرد این است که طی چهار سال گذشته دامنه و شدت جنگ در افغانستان بیشتر شده و تلفات افراد ملکی و نظامی نیز به مراتب افزایش یافته است. افغانستان نسبت به گذشته بیشتر میدان حضور گروه‌های هراس افگن داخلی و خارجی گردیده و شبکه‌های تروریستی تأثیر بیشتر و عمیق‌تری روی زندگی، امنیت و فعالیت‌های روزانه‌ای شان گذاشته است.
بدون شک از نظر شهروندان افغانستان و افکارعمومی جهان این مسأله چنانچه به سیاست‌‌های راهبردی افغانستان و برخی کشورهای منطقه و ناتوانی و ناهماهنگی نیروهای امنیتی و فساد مقامات بلند رتبه در این نهادها بر می گردد، به سیاست‌ها و کارکردهای حکومت امریکا نیز ارتباط می گیرد. به همین دلیل وقتی ناامنی‌ها شدت می گیرد، ذهن‌ها به طرف امریکا، پیمان امنیتی و استراتژی آن کشور در قبال افغانستان می رود و این پرسش خلق می شود که چرا پیامد حضور و حمایت های همه جانبه امریکا از افغانستان تا این حد گران و خونین می باشد؟ آیا امریکا بر خلاف وعده‌های ظاهری از آوردن امنیت درافغانستان نا امید شده است؟ آیا این کشور انگیزه حضور نظامی خود را در افغانستان از دست داده است؟ آیا امریکا از نابودی هراس افگنان در افغانستان عاجز مانده است؟
باتوجه به سخنان همیشگی مقامات امریکا و نیز تعهد تازه آن کشور، مبنی بر حضور و حمایت های دوامدار امریکا تا تأمین صلح دایمی در افغانستان، نشان می دهد که امریکا نمی خواهد افغانستان را در مبارزه با تروریسم که روز به روز ابعاد خطرناک‌تری پیدا می کند، تنها بگذارد. بنابراین این توقع برجسته می شود که امریکا باید تلاش های بیشتری برای مهار تروریسم و خشکانیدن ریشه های آن در منطقه به خرج دهد. البته امریکا با توجه به توانایی‌ها و ظرفیت‌های که دارد به راحتی می تواند ناامنی در افغانستان را کنترل کند، زیرا آن کشور در این سیاست خود تنها نیست و حکومت و مردم افغانستان همگام با جامعه جهانی از سیاست‌های امریکا علیه تروریسم و به نفع صلح و ثبات افغانستان قاطعانه پشتیبانی می کنند.