تأمین امنیت شهروندان، مسئولیت اصلی و اولیۀ دولت هاست. دیگر خدمات دولت‌ها برای شهروندان، وابسته به میزان تأمین امنیت و فراغت دولت‌ها از چالش‌های امنیتی است.  واقعیت اینست که کشور‌های پسامنازعه، بنا به هردلیلی نمی تواند، مسئولیت تأمین امنیت شهروندان را به صورت کامل عملی کند. اما دولت ها در برابر چالش-های امنیتی که از جانب دهشت افکنان داخلی و حامیان خارجی آنان صورت می‌گیرد، تلاش می‌کنند که به حفظ انسجام جمعی و حمایت عمومی متوسل شود. زیرا در برابر جنگ‌های اطلاعاتی و پراکنده که جبهۀ مشخص وجود ندارد، بدون همکاری و بسیج عمومی، دولت ها معمولا سراسیمه می‌شود و هزینۀ بیشتر را از دست می‌دهد. از دیگر جانب جنگ های تحمیلی و عمومی شدن حس ناامنی، باعث حفظ انسجام جمعی میان شهروندان و دولت ها برای دفاع جمعی می‌گردد. این در صورتی است که حکومت ها صادقانه تمام تلاش و حسن نیت خود را در پیشگاه شهروندان کشور به اثبات برساند. البته باید اذعان کرد که گروه های تروریستی مردم بیگناه را به این جهت مورد هدف قرار می دهد تا ضعف و یا سهل انگاری دولت را در قبال تأمین امنیت مردم برجسته سازد و جنگ روانی را به راه بیندازد. در این صورت است که دولت‌ها اگر نتواند به درستی فضای جنگ و منازعه را کنترل کند، مشخص است مردمی که قربانی می دهند، حکومت را در برابر ضعف‌های پی هم در قبال تأمین امنیت شهروندان، به سهل انگاری و حتی عدم صداقت متهم می کنند.
برای جلوگیری از پدید آمدن چنین شرایطی، رهبری دولت می بایست بسیار با دقت و درایت تمام به موضوعات امنیتی و مخصوصا جنگ روانی جدیت و توجه نشان بدهد که هم جلو جنگ روانی دشمن گرفته شود و هم احیانا سهل انگاری‌های نیروهای امنیتی مورد بررسی قرار بگیرد. بنابراین لازم به نظر می رسد که رهبری حکومت، هر از چندگاهی کارنامۀ تمام مسئولان امنیتی حکومت را مورد ارزیابی دقیق قرار دهد و در صورت سهل انگاری یا ناتوانی در مدیریت امنیتی، آنان را سبک دوش کند تا قاطعیت حکومت را در مورد حفظ جان و امنیت شهروندان کشور و حفاظت از تأسیسات ملکی و حکومتی به اثبات برساند.
هم اکنون افغانستان در وضعیتی قرار دارد که گروه‌های تروریستی و حامیان آنان از مواجه با جنگ های مستقیم با نیروهای امنیتی و حتی تصرف و حفظ مراکز مهم شهری ناامید شده و تنها به کشتار مردم بی گناه متوسل شده اند تا از این طریق حکومت را تحت تأثیر قرار بدهد و هزینۀ مضاعف را بر حکومت تحمیل کند. از چند سال گذشته تاکنون شیوۀ جنگ در افغانستان به جنگ روانی تبدیل شده است. در چنین شرایطی برای دشمن آن چه که مهم است ایجاد وحشت و تحت سؤال قرار گرفتن حکومت از طریق عملیات تروریستی و کشتار مردم بیگناه است.
اما واقعیت تلخی دیگر اینست که در سالیان اخیر، دشمن علاوه برقتل عام عمومی شهروندان افغانستان در نقاط مختلف کشور، به صورت هدفمند یک بخشی خاصی از شهروندان افغانستان را در نقطۀ خاصی از شهرکابل مورد عملیات کور تروریستی قرار می دهند. واضح است که عملیات هدفمند دشمن در غرب کابل و در مناطق آموزشی و مذهبی شهروندان غرب کابل، اگر مهار نشود، دشمن به همان هدف اصلی اش نزدیک می‌گردد.
از این رو لازم است که حکومت وحدت ملی جلو واقعه را قبل از وقوع بگیرد و برای تأمین امنیت عمومی ومخصوصا مراکز مذهبی و آموزشی این نواحی برنامه های استراتژیک و جدی خودش را روی دست بگیرد. با توجه به فرارسیدن ایام محرم، ضرور است که نیروهای امنیتی با همکاری مشترک مردم این نواحی، پلان های امنیتی شان را تطبیق نماید تا باعث آرامش مردم شود و زمینۀ بروز حوادث دیگر را از بین ببرد.