حوادث ناگهانی و دلخراش، همیشه ذهن آدمی را از آنچه که هست منحرف و به خود درگیر می سازد. زندگی در افغانستان همین گونه است. زنده ماندن نگرانی روزمرۀ شهروندان کابل شده است. خلاصه شدن خواسته های شهروندان تنها به زنده ماندن، زندگی را از نسلی که درپی می آیند سلب می کند. زیرا هیچ چیزی برای آنان ساخته نمی شود. در چنین وضعیتی خشتی روی خشتی گذاشته نخواهد شد. همچنان که در بیش از سی سال گذشته  نیز چنین شده است.
ماهیت دولت ها نیز در چنین وضعیتی، به حالت تلخیص شدن پیش می رود و دولت به تمام معنا تبدیل به یک ادارۀ پولیس می گردد. حال آن که انتظار اصلی از دولت ها در دنیای مدرن، دولت رفاه و ارائه خدمات رفاهی برای شهروندان است. غبار حوادث تمام برنامه های توسعوی و ارائه خدمات زیربنایی ور فاهی را در افغانستان تحت شعاع خودش قرار داده است. رسانه ها به آن کمتر می پردازند و حکومت نیز تمام نگرانی اش مهار جنگ است.
در این میان، برنامه های زیربنایی و رفاهی به حاشیه قرار گرفته است. یکی از پروسه های بهسازی شهری، حکم رئیس جمهور کشور در مورد بهسازی دشت برچی در ناحیۀ غرب کابل بود. متأسفانه پروسۀ بهسازی دشت برچی بعنوان محروم ترین نقطۀ شهر کابل نیز مانند دیگر برنامه¬ها تحت تأثیر حوادث تلخ تروریستی در غرب کابل و کل کشور افغانستان قرار گرفته است. امسال نیز به فصل سرمای خودش نزدیک گردیده و سال مالی تاچند ماه دیگر خاتمه خواهد یافت.
طرح بهسازی دشت برچی از دوسال قبل مطرح شده بود. در زمستان گذشته، شاروالی کابل اطمینان داده بود که کار سرک  اتصالی شهرک عرفانی به سمت کمپنی، سرک اتصالی از گولای مهتاب قلعه به سمت کمپنی و کار ادامه سرک اصلی شهید مزاری کاملا آماده است و در اول بهار امسال عزم جدی بر آغاز عملی آن اعلام شده بود. ولی تاکنون چیزی به چشم نمی خورد. این در حالی است که شاروالی کابل در چندین جلسۀ مشترک با نمایندگان مردم در پارلمان، علما و متنفذین محل رسما اعلام کرده بود که بودجۀ این سه پروژۀ ذکر شده عملا در نزد شاروالی موجود است و هیچ مشکلی از این ناحیه وجودندارد.
علاوه برآن پروسۀ استملاک سرک اتصالی شهرک عرفانی در بهار امسال تقریبا نهایی و زمین بدیل نیز برای آن در خود ساحۀ دشت برچی منظور شده بود و انتظار می رفت که شاروالی کابل با همکاری نهادهای مرتبط، مراحل توزیع آن را آغاز کند.
به هرحال آنچه که به ذهن می رسد اینست که پلان های انکشافی حکومت افغانستان در آغاز خوب پیش می رود ولی در مراحل کاری به شدت دچار انحراف می گردد. علت آن اگر ایجاد موانع و مزاحمت های بیرون از حکومت باشد، اصلا قابل قبول نیست. زیرا حکومت دارای تصمیم گیری برتر و دارای اعمال قدرت فائقه می باشد و اگر نتواند پلان های بسیار کوچک شهری مانند آسفالت سه کیلومتر سرک را عملی کند، پس چگونه می تواند برنامه های کلان زیربنایی مانند تاپی را در دشتزار های جنوب افغانستان به سرانجام برساند.
اگر پلان های توسعوی و خدمات شهری از جانب خود حکومت آغاز و در وسط راه نسبت به آن سهل انگاری صورت می گیرد، صداقت حکومت را در اذهان عمومی آسیب پذیر می سازد. در دنیای اکنون حکومت ها در افکار عمومی حکومت می کند و میدان مانور اپوزیسیون دولت نیز افکار عمومی است. دولت واپوزیسیون در افکار عمومی می تواند همدیگر را شکست بدهد و به پیروزی برسد. بنا براین حکومت ها نهایت تلاش می کنند تا در افکار عمومی منزلت و جایگاه مطمئن تری نسبت به مخالفین خود داشته باشند. به هرحال، دلیل معطل ماندن طرح بهسازی دشت برچی که از جانب خود حکومت مطرح شده بود، جایگاه حکومت را در نزد شهروندان به شدت منفی جلوه می دهد. حکومت باید اتکای مطمئن مردم باشد و مردم  نیز به قدرتی تکیه می کند که نسبت به آن اعتماد و باور داشته باشد.
پیچ و خم های اداری در افغانستان بنابر هردلیلی است همیشه باعث شده است که حتی بودجه انکشافی سالانۀ افغانستان کمتر تطبیق گردد و این یک خسران بسیار نابخشودنی است. پروسه بهسازی دشت برچی بیش از دوسال است که از لایه های پنهان و پیچیدۀ اداری در افغانستان بیرون نشده است و در حوادث روزمره ای که در غرب کابل اتفاق می افتد، به فراموشی رفته است. تنها چیزی که بعنوان آثاری این پروسه محسوس است، اینست که همه چیز فعلا در حواشی نواحی طرح تطبیق پروژه معطل است، کسی نمی تواند خشتی را روی خشتی بگذارد زیرا نمی داند که واقعا چه خواهد شد؟ به راستی که پاسخ اولیایی امور به مردم چه خواهد بود؟