افغانستان مدت ها است که در التهاب سیاسی به سر می برد. این التهاب فضای جامعه را مسموم، آلوده و غیر قابل تحمل کرده و شهروندان کشور را نسبت به آینده بدبین و نا امید ساخته است. شکل گیری نظام جدید و فضای آزاد و دموکراتیک امیدهای تازه¬ای را در جامعه به وجود آورده بود و چشم انداز روشن و نویدبخشی را برای کشور ترسیم کرده بود. در این فضا هویت و آزادی هر فردی به رسمیت شناخته می شد و به حقوق سیاسی و مدنی او احترام گذاشته می شد.
دموکراسی، شهروندان را مجبور نمی سازد که به هویت قومی خود بچسپند و خواهان سهمیه قومی در ساختار قدرت سیاسی گردند؛ زیرا اصل عدالت و حاکمیت قانون، حقوق همه افراد را مدنظر قرار می دهد و زمینه و انگیزه¬ای برای دفاع از حقوق یک کتله¬ اجتماعی باقی نمی ماند.
در انتخابات ریاست جمهوری نیز اکثر کاندیداها به دلیل مقبولیت اصل عدالت و برابری، برخورداری عادلانه¬ای شهروندان از حقوق و مزایای اجتماعی را شعار انتخاباتی خود قرار می دادند و بر اصل عدالت، تکثرگرایی و همپذیری تأکید می ورزیدند. یکی از شعارهای معروف و مقبول رییس جمهور فعلی در زمان انتخابات نیز مبتنی بر همین اصل بود که مورد استقبال شهروندان قرار گرفت. "هیچ افغان از افغان دیگر برتر نیست و هیچ افغان از افغان دیگر کمتر نیست." این شعار تنها در سایه نظام مبتنی بر ارزش های دموکراسی قابل توجیه است. نظامی که مردم افغانستان پس از سال ها مبارزه و تلاش به آن دست یافته است.
متأسفانه این ارزش ها در سال های اخیر تحت تأثیر رفتارهای سیاسی سیاستمداران کشور قرار گرفته است. سیاستمدارانی که بجای تقویت ارزش های دموکراتیک که در سایه آن حقوق همه اقوام قابل تأمین می باشد، بر تعصبات قومی و سمتی و حتا مذهبی تکیه و تأکید می کنند. برخی افراد در افغانستان به رانت خواری و امتیازگیری عادت کرده اند. آنها می کوشند با آوردن فشار بر حکومت از فضای ملتهب سیاسی استفاده کرده و امتیازات مادی و سیاسی را از حکومت نصیب شوند. آنها یاد گرفته اند که چطور خطوط فاصله میان اقوام و گروه ها را پر رنگ تر ساخته و تضادها و افتراق ها را برجسته سازد.
در سایه این التهابات، گرایش های قومی بار دگر شدت پیدا کرده و آشفتگی های سیاسی بر مبنای ایده های تنگ قومی، سمتی و گروهی رو به فزونی نهاده است. واقعیت این است که امروز سخن گفتن از دموکراسی، عدالت و حقوق شهروندی از بها و ارزش افتاده و مردم نسبت به تحقق آنها در جامعه بی باور شده است. باور عمومی بر این است که سیاستمداران افغانستان خود به این ارزش ها اعتقاد ندارند و صرف از این شعارها برای فریب افکار عمومی و جلب رضایت مردم بخصوص در آستانه انتخابات، سود می برند.
تأسف آورتر این که امروزه بسیاری از نخبگان سیاسی و فرهنگی بجای این که تلاش کنند تا جو التهاب آلود جامعه را فرو بنشانند و آرامش را در جامعه باز گردانند، خود به بزرگ نمایی فضای نامطلوب سیاسی کمک کرده و این فضا را ملتهب تر می سازد. 
ما سالها و قرن ها مناسبات نا مطلوب سیاسی و اجتماعی در کشور را تجربه کرده ایم. مناسباتی که با نگاه خصومت آمیز و تبعیض آلود آمیخته بود. نگاه های دگر ستیزانه اجتماعی جز جنگ، دشمنی، فقر و عقب ماندگی، دستاورد دیگری برای ما نداشته است. افغانستانی که از منابع زیر زمینی و رو زمینی متنوع و بی نظیری برخوردار می باشد، امروز نزدیک به هشتاد در صد بودجه ملی اش از بابت کمک های خارجی تأمین می شود. نرخ بی سوادی بالای شصت و هفت در صد می باشد و بالای چهل در صد مردم  زیر خط فقر زندگی می کنند، ما در نکبت و بدبختی زندگی می کنیم.
رهبران و نخبگان سیاسی اگر برای مردم می اندیشند، باید بجای تشدید فضای نامطلوب سیاسی، به فکر آینده این مردم باشند. به فکر خطرات و تهدیداتی باشند که زندگی جمعی ما را به مخاطره می اندازد. بحران آب، خشکسالی های پیاپی، آلودگی محیط زیست، دوام فقر و افزایش بیکاری، فرار سرمایه های مادی و انسانی از کشور و افزایش شکاف های طبقاتی از نمونه هایی است که زیست جمعی ما را در سال های آینده با تهدید جدی مواجه می سازد.
بیایید بجای تکیه بر افتراقات اجتماعی بر اشتراکات آن تأکید کنیم و مردم را در محور عدالت، حاکمیت قانون و نظام مبتنی بر ارزش های دموکراسی فرا بخوانیم تا متناسب با امکانات و فرصت های موجود، به نیازهای اساسی و فوری شهروندان پاسخ داده شود و از تفرقه، نفاق، امتیازخواهی ها و تفوق طلبی ها جلوگیری گردد. بیایید زور، توانایی، درایت سیاسی و درد و درک اجتماعی خود را در راستای وحدت و انسجام ملی به کار بندیم و صادقانه و هماهنگ در مسیر توسعه و پیشرفت کشور گام برداریم. دوام فضای ملتهب سیاسی به نفع هیچ شخص و جریانی نیست و نخواهد بود.