افغانستان امسال نیز یکی از موضوعات نشست سران سازمان ناتو بود و تعهد این سازمان برای ادامه حمایت از نیروهای امنیتی افغانستان تا سال 2024، یک موفقیت برای افغانستان به حساب می آید. ناتو از صلح به رهبری افغان ها نیز حمایت نموده و از کشورهای همسایه افغانستان نیز تقاضا کرده تا افغانستان را برای رسیدن به صلح و ثبات کمک کنند.
پیام واضح ناتو به افغانستان این است که مسئولیت بازسازی افغانستان بر دوش دولت و مردم افغانستان است. کشورهای عضو ناتو از افغان ها حمایت می کند، به آنها در عرصه های مختلف کمک می کند، اما  افغان ها خود باید رهبری جنگ و صلح را داشته باشند. این دولت و مردم افغانستان هستند که با مدیریت درست جنگ و صلح به صلح و ثبات می رسند و می توانند از کمک های جامعه جهانی به نفع خود استفاده ببرند.
حمایت ناتو از افغانستان را می توان به چند دوره تقسیم کرد که در هر زمان با شرایط و شیوه های گوناگونی بوده است. 1. حمایت ناتو از مردم افغانستان در زمان دخالت شوروی سابق به افغانستان که با حمایت از گروه های مجاهدین و کمک های تسلیحاتی و مادی همراه بود و با شکست شوروی به حد اقل خود رسید. 2. حمایت از مردم افغانستان بعد از حوادث یازده سپتامبر که حمایت همه جانبه و بدون قید و شرط بود که منجر به سقوط رژیم طالبان و تاسیس حکومت جدید مبتنی بر دموکراسی شد. 3. حمایت ناتو از دولت افغانستان بعد از سال 2014 و خروج نیروهای خارجی از افغانستان و تبدیل ماموریت ناتو به حمایت های آموزشی، تخنیکی و مشورتی در زمینه های مختلف از جمله امور نظامی. این بخش از حمایت ناتو تا سال 2024 زمان بندی شده است، اما بعد از آن مشخص نیست و بستگی به اوضاع سیاسی، اقتصادی و امنیتی جهانی و کشورهای عضو ناتو دارد.
تغییر راهبرد نیروهای ناتو در سال 2014 از مبارزه مستقیم با تروریزم به آموزش و حمایت های تخنیکی از نیروهای افغانستان برای افغانستان سنگین و فاجعه بار بوده است. آمار بالای تلفات نیروهای نظامی افغانستان در سالهای اخیر میزان سنگینی این بار بر دوش نیروهای افغان را نشان می دهد. خروج نیروهای نظامی کشورهای عضو ناتو از افغانستان نه به دلیل توانایی های افغانستان در مبارزه علیه تروریزم بلکه به خاطر خستگی آنها از جنگ و تحت فشار افکار عمومی در کشورهایشان بود. حمایت ناتو بعد از 2024 نیز مطمینا با شرایط و ویژگی های اوضاع اقتصادی و سیاسی کشورها هماهنگ خواهد بود و هیچ تضمینی وجود ندارد که آنها همچنان به حمایت از دولت و مردم افغانستان ادامه دهند.
بدین لحاظ این دولت و مردم افغانستان هستند که باید در این محدوده زمانی به استفاده از کمک های سیاسی، اقتصادی و نظامی کشورهای جهان به ساختن افغانستان همت بگمارند. افغانستان هنوز هم یکی از اولویت های کشورهای قدرتمند جهان در مبارزه با تروریزم است و می تواند از این فرصت به نفع خود برای ساختن و آبادی خود استفاده ببرد. بیشتر از آنکه به حمایت های خارجی توجه و تمرکز داشته باشد باید به توانایی ها و امکاناتی که در داخل کشور برای رسیدن به ثبات و پیشرفت نهفته است تمرکز و دقت شود.
با آنکه افغانستان در عرصه های مختلفی دستاوردهایی داشته، ولی هنوز هم راه درازی تا رسیدن به صلح و ثبات پایدار پیش رو دارد. عمده ترین فاکتورهای رسیدن به صلح و ثبات در افغانستان در درون کشور هستند. حفظ و تحکیم وحدت ملی، مبارزه با فساد اداری، تبعیض و بی عدالتی، مبارزه موثر با کشت، قاچاق و اعتیاد به مواد مخدر، مبارزه با برتری طلبی و تفوق خواهی قومی، تلاش برای بهبود اوضاع اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در کشور، موضوعاتی هستند که باید در صدر اولویت های حکومت و مردم باشد.