تروریسم یک تهدید جدی و همگانی برای مردم افغانستان است. مردم افغانستان همه خود را مسئول می دانند که در برابر تروریسم بایستند و ریشه های آن را بخشکانند. وقتی مردم در برابر یک نیروی هرچند قدرتمند و خشن ایستادگی کند، آن را به عقب نشینی و شکست وا می دارد. مردم افغانستان از سلطه و سیطره تروریسم در کشور هراس ندارد، به شرطی که وحدت و یکپارچگی شان در برابر تروریسم پا برجا بماند.
تروریسم زمینه پذیرش داخلی ندارد، اگر امروز برخی گروه ها توانسته اند بر بعضی مناطق تسلط پیدا کنند، به این دلیل است که مردم آن مناطق باور شان نسبت به آن گروه ها طوری است که آنها را تروریستی نمی دانند و به این دلیل به راحتی به آنها اجازه می دهند تا بر مناطق شان سیطره پیدا کرده و افکارخودشان را ترویج و تبلیغ کنند. نفوذ، حضور و قدرت این گروه ها در این است که توانسته اند افکار عامه را نسبت به خودشان تغییر دهد و دیدگاه مردم را نسبت به خود ملایم و انعطاف پذیر سازد.
امروز کشور و مردم افغانستان را دوچیز تهدید می کند:
یکی نفاق داخلی و دیگری جهل و ناآگاهی که در پشت پرده بازی های شیطانی سیاسی به ابزار قدرتمند ترویج خشونت و خصومت تبدیل می شود.  کشورهای مداخله گر خارجی و سیاستبازان با تجربه داخلی همواره از اهرم جهل و تعصب مردم افغانستان برای پیشبرد اهداف سیاسی، اقتصادی و امنیتی شان بهره برده اند. به همین دلیل مردم افغانستان در جنگ های رودر رو یا شکست نخورده اند و یا کمتر شکست را تحمل کرده اند؛ اما به دلیل جهل، ناآگاهی و تعصبات قومی و قبیله¬ای، دشمنان این مردم از قدرت خود ما علیه خودما استفاده کرده و با راه انداختن جنگ های خانمانسوز داخلی، خواست های خود را بر مردم افغانستان تحمیل کرده و به اهداف شوم شان برسند.
نفاق داخلی زاییده جهل و ناآگاهی اکثریت مردم افغانستان است که در شرایط گوناگون و زمان های متفاوت به ابزار پیاده سازی و گسترش سیاست های بیگانه تبدیل شده و برنامه های واگرایانه و تفرقه گرایانه آنها را در جامعه تطبیق و به مرحله اجرا گذاشته است.
امروز افغانستان در وضعیت خطرناک گسترش نفاق های داخلی قرار گرفته است. تمایلات قوم مدارانه باردگر بر سیاست ها، نگرش ها و رفتارهای شهروندان تأثیر می گذارد. اکثریت پدیده ها و متغیرها بر مبنای منافع قومی، سمتی و گروهی تحلیل و تفسیر می شود.
وضعیت امروز افغانستان وضعیت شکننده و آسیب پذیر است. این وضعیت را تروریسم و گروه های خشونت طلب به وجود نیاورده است. رفتارها، برداشت ها و دیدگاه های ما خالق چنین وضعیت است. ما خود این وضع را به وجود آورده ایم. اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، ممکن است تمامی دستاوردهایی که تا کنون باخون صدها هزار نفر به دست آورده ایم، دوباره از دست بدهیم. نشانه ها حاکی از آن است که کشور به سوی یک بحران دیگر پیش می رود. بحرانی که اگر از همین حالا به صورت معقول، منطقی و مدبرانه مدیریت نشود، عواقب و پیامدهای سخت و ناگواری به دنبال خواهد داشت.
رویدادهای سیاسی ماههای اخیر بازتاب دهنده¬ای نوعی واکنش های منفی است که در برابر این وضعیت نشان داده می شود. اینجا تمرکز روی دو موضوع بسیار حایز اهمیت می باشد. اول رفتارها و واکنش هایی که از سوی برخی شهروندان به نمایش گذاشته می شود؛ دوم سیاست ها و رویکردهایی که از سوی مقامات حکومتی گرفته می شود.
این دو موضوع به گونه¬ای متقابل روی هم تأثیر می گذارند. این تأثیر ممکن است مثبت باشد یا منفی. بعد مثبت و سازنده¬ای قضیه در شرایط فعلی این است که هردو جانب باید از صبر، بردباری و حوصله مندی کار گرفته و قانون و منافع علیای ملی را معیار رفتارها و تصمیم گیری های خود قرار دهند.
رویدادهای یک ماه اخیر واقعا مأیوس کننده است. چرا باید پس از یک و نیم دهه تلاش و کوشش جمعی برای خلق ارزش های فراگیر ملی، اکنون خود تیشه به ریشه آن زده و به نقطه صفر برگشت می کنیم؟ کنترل وضعیت از صلاحیت های حکومت و بخصوص شخص رییس جمهور است که با تدبیر و عقلانیت این رویدادها را به نفع صلح، امنیت، تحکیم ثبات و همبستگی ملی مدیریت کنند و وظیفه همه شهروندان است که در راستای تقویت وحدت و ایجاد انسجام ملی هوشیارانه و آگاهانه در برابر دسیسه ها مقاومت کرده و مناسبات اجتماعی خود را حفظ کرده و در استحکام آن بی نهایت تلاش کنند.