رئیس جمهوری سرانجام آتش‌بس یک جانبه با طالبان را خاتمه یافته اعلام کرد. طالبان تنها سه روز عید فطر را آتش‌بس اعلام کرده بودند و پیش و پس از آن به عملیات های سنگین خود علیه نیروهای دولتی ادامه داده و بر اساس گزارش‌ها، بیش از هشتاد سرباز را به شهادت رسانیده و خسارات فراوانی به دولت وارد کردند.
آتش‌بس اعلام شده از یک سو، اقدام بی سابقه‌ای بود در طول سال‌های جنگ با طالبان سابقه نداشته است. آتش‌بس دولت و طالبان را در معرض قضاوت افکار عامه گذاشت. همان قدر که دولت مشتاقانه به دنبال صلح با طالبان است و خواستار پایان جنگ و خون‌ریزی در کشور، به طالبان به ادامه خشونت، کشتار و پیروزی در میدان جنگ اصرار دارند. آتش‌بس 18 روزه بیش از پیش چهره طالبان را برای مردم افغانستان و جهان شناساند.
دولت افغانستان به اندازه طالبان مورد قضاوت و توجه مردم افغانستان و جهان قرار داشت. دولت در مقابل طالبان، در حقیقت، آخرین تیر خود را در کمان گذاشته و رها کرد. آتش‌بس یک جانبه، متهورانه، جسورانه و پر هزینه بود، اما دولت با قبول همه هزینه‌های آن، به طالبان فرصت داد تا از آن استفاده کنند و حد اقل برای مدتی در فضایی عاری از جنگ و آتش، به صلح و ختم جنگ فکر کنند.
نتیجه این آزمون این است که طالبان به صلح نمی‌اندیشند، طالبان به کمتر از شکست دولت، دموکراسی و حکومت مردم فکر نمی‌کنند و به دنبال تاسیس مجدد حکومت خودشان هستند. تمام هزینه‌هایی که در طول هفده سال گذشته برای کشانیدن طالبان به پای میز مذاکر ه به مصرف رسیده، هیچ و تنها باری سنگین بر دوش دولت و مردم افغانستان بوده است که نتیجه ای جز هزاران شهید، مجروح، بیوه، یتیم و خرابی شهرها، روستاها و زیربناهای کشور در پی نداشته است.
اکنون تمامی نگاه‌ها به جانب دولت معطوف است که طالبان پاسخ مثبتی به آتش‌بس و درخواست صلح آن نداده‌اند. رئیس جمهوری به نیروهای نظامی و امنیتی دستور از سرگیری عملیات‌های نظامی علیه طالبان را صادر کرده است. اما این دستور کافی به نظر نمی‌رسد. دولت باید همان‌گونه که پلان جسورانه آتش‌بس را طرح کرده و به اجرا در آورد، همزمان با آن طرح‌های جدی و متفاوتی برای جنگ را نیز برنامه‌ریزی می کرد. انتظار این بود که اگر طالبان به درخواست‌های صلح دولت پاسخ مثبت دادند که دولت به هدف خود رسیده و این به معنای ختم جنگ و آغاز دوره جدیدی از امنیت و ثبات است، اما اگر طالبان پاسخ رد به دولت دادند، باید نتیجه بی‌توجهی به امتیازهای داده شده از سوی دولت را ببینند و منتظر حملات، عملیات ها و اقدامات قاطع دولت باشند.
دولت افغانستان با آخرین ابتکار خود یعنی آتش‌بس به تمام دنیا ثابت کرد که دنبال صلح است و می خواهد از راه صلح برای افغانستان ثبات و امنیت بیاورد. دولت می تواند به دنبال حمایت های بیشتر جامعه جهانی و اجماع نظر آنها برای مبارزه قاطع و جدی تر علیه طالبان باشد، با کمک های جهانی راه‌های متفاوت تری را برای پیروزی در میدان جنگ و اجبار طالبان به پذیرفتن دولت و قانون اساسی افغانستان در پیش گیرد.
طرح‌هایی چون ایجاد منطقه امن برای طالبان که در دوره آتش‌بس هیجده روزه از سوی عده ای مطرح شدند، به هیچ صورت به نفع دولت و مردم افغانستان نیست و در نهایت به تقویت و شناسایی طالبان به عنوان یک گروه رسمی  و حکومت موازی منجر خواهد شد. چنین طرح هایی بی‌سابقه نیستند، دولت گذشته با موافقت با گشایش دفتر طالبان در قطر نه تنها برای رسیدن به صلح نزدیک نشدند، بلکه طالبان را به عنوان یک قدرت مطرح در افغانستان به دنیا شناساندند.
جنگ فرسایشی و تباه کننده‌ای که از سوی طالبان به پیش برده می‌شود، افغانستان را از امنیت، ثبات، حاکمیت قانون، رشد، توسعه و رفاه بازداشته و با سر برآوردن گروه های تروریستی دیگر چون داعش بیم سقوط بیشتر آن  در آتش جنگ می‌رود. حد اقل کاری دولت بعد از آتش بس می‌تواند این است که با راه‌اندازی عملیات هایی متفاوت و قدرتمندتر از گذشته، مناطقی که در حال ناامن شدن هستند (مانند ولایت غزنی و ولایات شمال کشور) را از چنگ طالبان بیرون بکشد و از پیش‌روی و تهدیدهای فزاینده طالبان جلوگیری کند.