افغانستان باید در چند عرصه همزمان فعالیت خودش را نشان دهد. از یک طرف امنیت را در افغانستان تأمین کند. تأمین امنیت در عین حالی که از وظایف اساسی حکومت به شمار می رود، یک اولویت برای بهبود زندگی مردم نیز هست. 
استحکام سنگرهای دفاعی و اثبات سلطه و سیطره حکومت بر وضعیت جنگ و تعقیب منطقی و معقول پروسه صلح، رایزنی با کشورهای منطقه و جهان در مورد مسایل افغانستان می تواند بر روند صلح و امنیت در کشور تأثیر گذار باشد.
اقتصاد و وضعیت نابسامان اشتغال در افغانستان یک چالش جدی است که زندگی بسیاری از شهروندان را تحت تأثیر قرار داده است. امروزه سطح بیکاری و فقر در کشور افزایش پیدا کرده و مشکلات مردم در عرصه های اقتصادی بیشتر گردیده است.
ناامنی و فقر در افغانستان سال هاست که باهم گره خورده است. فقر منشأ ناامنی و ناامنی بسترساز فقر و بیکاری است. بنابراین مبارزه با ناامنی بدون مبارزه با فقر و بیکاری ناقص و ناتمام می باشد.
حکومت گذشته به صورت یکجانبه بر روند صلح با مخالفان تکیه کرد و پدیده های بازسازی و اشتغال را به فراموشی سپرد. از اینرو پس از چند سال پی بردیم که نه به امنیت و ثبات رسیدیم و نه روند بازسازی را ادامه داده توانستیم. بنابراین از یک طرف میلیاردها دالر طی چند سال هدر رفت و از سوی دیگر مردم ما روز به روز فقیر و فقیر¬تر شدند.
مسأله دیگر روندهای سیاسی ملی است که برای تحکیم نظام، حفظ امنیت و تقویت ثبات در کشور الزامی شمرده می شود. انتحابات یکی از فرایندهای ملی است که برگزاری شفاف و عادلانه¬ای آن می تواند سبب تحکیم وحدت و برادری میان اقوام و اقشار مختلف مردم افغانستان گردد. اگر انتخابات و سایر روندهای ملی با مشکل مواجه شود و آن طوری که باید مدیریت نشود، نه تنها مشکلی را حل نمی کند که هزاران مشکل بزرگتر را در مناسبات سیاسی میان حکومت و مردم و مردم با مردم پدید می آورد.
از یک نظر، امنیت و ثبات نسبی کشور به همین روندهای ملی و دموکراتیک ارتباط می گیرد. چنانچه این روند با چالش مواجه گردد، تجربه¬ای بدتر از تجربه انتخابات سال 2014 رخ خواهد داد. تجربه¬ای که مردم افغانستان را تا مرز جنگ های داخلی پیش برد.
در هفته های اخیر که گفتمان صلح به یک گفتمان غالب بدل شده است و این گفتمان که از سوی حکومت افغانستان طرح شد و اقشار گوناگون مردم و کشورهای منطقه و جهان از آن حمایت کردند؛ اکنون این دغدغه و نگرانی را تقویت کرده است که حکومت افغانستان، تحت تأثیر روندهای تبلیغاتی در باره صلح قرار گرفته و تمام سرمایه ها و داشته های خود را مانند حکومت گذشته در پای صلح بریزد. حکومت باید متوجه باشد که صلح بدون اثبات توانایی نظامی و ثبات نسبی اقتصادی در کشور ممکن و میسر نمی گردد. اگر حکومت می خواهد صلح دایمی و دوامدار مبتنی بر منافع مردم برقرار گردد، باید اولا توان نظامی خود را در برابرهراس افگنان نشان دهد؛ ثانیا وضعیت اقتصادی افغانستان را بهبود بخشد و زمینه کار و اشتغال را برای شهروندان کشور فراهم گرداند.
کوشش در راستای اجرایی شدن توافقات اقتصادی صورت گرفته با کشورهای منطقه و احیای نقش تاریخی و اقتصادی افغانستان، می تواند این کشور را به خودکفایی نزدیک سازد.
دیروز دولت هند اعلام کرد که تلاش دارد تا بندر چابهار ایران تا سال ۲۰۱۹ به بهره‌برداری سپرده شود. بندر چابهار به عنوان یک دهلیز جدید ترانسپورتی برای اتصال افغانستان به آبهای آزاد با سرمایه گذاری هند روی دست گرفته شده است. افغانستان امیدوار است با توسعه این بندر زمینه تجارت میلیون‌ها دالر مساعد شود و وابستگی تجاری این کشور به بندرگاه‌های پاکستان کم شود. این بندر در عین حال دسترسی آسان هند را به کشورهای مستقل مشترک‌المنافع فراهم می‌کند.
اگر حکومت افغانستان همزمان با تلاش های صلح و مدیریت مؤفقانه جنگ، در راستای فعال سازی بندرچابهار، تطبیق پروژه تاپی و راه اندازی مسیر لاجورد و سایر پروژه¬های اقتصادی با همکاری کشورهای منطقه تلاش کند، مسیر صلح برای حکومت هموارتر و دسترسی به آن آسان¬تر خواهد شد.
تکیه یکجانبه بر حرکت های سمبولیک صلح ممکن است برخی سیاستمداران و دولتمداران را وادارد تا روی این پروسه بیشتر تمرکز کند؛ اما باید به یاد داشت که ناامنی در افغانستان منشأ خارجی دارد و صلح و امنیت زمانی به وجود می آید که کشورهای خارجی به این امر رضایت دهد. بنابراین برخی حرکت های سمبولیک در داخل افغانستان در عین حالی که باید از آن استقبال شود، نباید ما را از اهداف اصلی ما دور نگهدارد.