افغانستان نزدیک به چهاردهه را در جنگ و خشونت سراسری سپری کرده است. طی این سال ها ندای صلح خواهی همواره تحت تأثیر غرش طیاره های جنگی، انفجار بمب، ماین های کارگذاری شده و صدای انواع سلاح های ثقیله و خفیفه بوده است. نگاه یک جانبه گرایانه و انحصار طلبانه از یک سو و پایین بودن سطح تحمل، شکیبایی و گذشت سیاستمداران از سوی دیگر، زمینه و فضای صلح خواهی در کشور را محدود و با دشواری های زیادی مواجه کرده بود.
پس از سال 2001 که شرایط داخلی و بین المللی برای صلح در افغانستان فراهم گردید، جامعه جهانی و در رأس آن سازمان ملل متحد از ختم جنگ و خونریزی در افغانستان پشتیبانی کردند و با طرح سیاسی جدید، همه گروه ها را به ایجاد یک نظام مشارکت پذیر و دموکراتیک فراخواندند.
احتمالا در آن زمان نیز برخی از صاحبان قدرت، منافع خود را در این طرح نمی دیدند و ترجیح می دادند که آتش جنگ را در کشور شعله ور نگهدارند و در سایه جنگ سود و منفعت شخصی شان را جستجو کنند، اما از آنجایی که این طرح از سوی جامعه جهانی مورد حمایت قرار گرفت و مردم خسته از جنگ افغانستان نیز آن را در راستای منافع علیای کشور تشخیص دادند و از آن حمایت کردند، دیگر مجالی برای مخالفت اشخاص و افراد سودجو و منفعت طلب باقی نماندند و پس از روزها بحث و گفتگو بالاخره توافقنامه بن توسط نمایندگان گروه های سیاسی کشور به امضا رسید و در نتیجه¬ای همان توافق، نظام سیاسی فعلی جای امارت خشن طالبانی را گرفت و زمینه های بازسازی و برگشت مردم به زندگی عادی و عاری از خشونت فراهم گردید.
امروز هم مردم از نا امنی و ادامه جنگ در افغانستان خسته و بیزاراند. مردم می خواهند صلح و امنیت در افغانستان برقرار شود، تا آنها بتوانند با خیال آرام به کار و زندگی خود ادامه دهند و به توسعه و پیشرفت کشور کمک کنند. گروه طالبان که تا هنوز در افکار گذشته شان غرق اند و با بهانه قرار دادن حضور نیروهای بین المللی در افغانستان، آتش جنگ را شعله ور می سازند و ناامنی، خشونت و کشتار را در سراسر کشور ترویج می کنند، به این خواست مردم پاسخ نداده و به صورت یک طرفه به دوام جنگ و تشدید نا امنی ها تأکید کرده است. نزدیک به ده سال است که حکومت افغانستان، طالبان را به گفتگوهای صلح دعوت می کند، اما طالبان نه تنها به این فراخوان حکومت پاسخ مثبت نداده که حملات انتحاری و عملیات نظامی¬شان را نیز تشدید کردند.
در این میان روزهای عید امسال فضای متفاوت تری را نسبت به گذشته خلق کرد. اعلام آتش بس یک طرفه حکومت از بیست و هفتم رمضان تا روز پنجم ماه شوال که با پاسخ مثبت گروه طالبان همراه گردید، شاید در ابتداء مسأله¬ای مهمی به شمار نمی آمد، اما وقتی این آتش بس با حمایت های خارجی و داخلی روبرو گردید و بخصوص که اقشار و اصناف جامعه از این اقدام استقبال کردند، مسأله آتش بس ابعاد گسترده تری به خود گرفت و به یک مسأله مهم و دارای اولویت در سطح ملی تبدیل شد.
اجازه دادن به نیروهای طالبان برای دید و بازدید ازخانواده های شان در روزهای عید و سرازیر شدن این نیروها به مراکز شهرهای کشور، یک اتفاق بی سابقه و بی نظیری را طی بیشتر از یک و نیم دهه گذشته رقم زد. این رویداد بی سابقه را وقتی در کنار تجمع بیشتر از دو هزار عالم دینی از سراسر افغانستان برای صدور فتوای تحریم جنگ در کشور قرار دهیم و حرکت های خودجوش مردمی از ولایات ناامن را برای کمپاین صلح در نظر بگیریم، به این نتیجه می رسیم که افغانستان در آستانه یک تحول سیاسی و اجتماعی دیگر قرار دارد. تحولی که خواست و اجماع عمومی را برای صلح و امنیت سراسری برملا می سازد.
رسیدن کاروان صلح از ولایت ناآرام هلمند به ولایت کابل، پس از سی و هشت روز و پیمودن بیش از هفتصد کیلومتر راه با پای پیاده، در تقویت گفتمان صلح نقش ارزنده داشت و این گفتمان را اکنون به یک گفتمان غالب بدل کرده است.
مجموع این رخدادها نشان می دهند، وقتی سیاست های حکومت با حمایت های عملی مردم همراه گردد، کاربرد آن به مراتب بیشتر و در صد مؤفقیت آن نیز بالاتراست. گفتمان صلح زمانی غلبه پیدا کرد که اقشار مختلف مردم از سیاست های صلح طلبانه اعلام حمایت کردند.