حکومت به خاطر نشان دادن حسن نیت به مخالفان مسلح دولت و تشویق آنها به گفتگوهای صلح و دست کشیدن از خشونت، به صورت یک جانبه از بیست و هفتم ماه مبارک رمضان تا روز پنجم عید سعید فطر را آتش بس یک طرفه اعلام کرد.
گروه طالبان نیز متقابلا سه روز عید را آتش بس اعلام کرد؛ البته با اعلام این مطلب که این آتش بس شامل نیروهای خارجی نمی شود و این گروه همچنان نیروهای خارجی را هدف قرار خواهد داد.
با این که همه می دانستند که آتش بس مؤقت نمی تواند حلال مشکلات پیچیده¬ای امنیتی در افغانستان باشد؛ با آن هم مردم و جامعه جهانی از این اقدام هرچند کوچک حکومت و طالبان استقبال کردند، با این امید که این آتش بس روزنه¬ای باشد به سوی آینده صلح آمیز و عاری از خشونت و کشتار.
حمله انتحاری امروز در کابل نشان داد که گروه های تروریستی هیچ باوری به اعتقادات اسلامی و ارزش های بشری ندارند. برای آنها کشتن مسلمانان و به مصیبت نشاندن دهها خانواده در ماه مبارک رمضان یک دستاورد و افتخار بزرگ حساب می شود.
ماه رمضان در اسلام جز ماههای حرام است؛ یعنی در این ماه جنگ، خونریزی و کشتار جواز ندارد. ماه رمضان ماه عبادت و بندگی خداوند است. در این ماه مسلمانان باید از تمام گناه ها دوری جویند و به خداوند تقرب جویند و از او عفو و بخشش بخواهند. وقتی یک فرد یا گروه در این ماه دست به کشتار می زنند و بزرگترین گناه را مرتکب می شوند و با جان و زندگی انسان ها بازی می کنند، به روشنی به اثبات می رسانند که آنها یا هیچ اعتقادی به دین اسلام ندارند و یا از دین و اعتقادات دینی بی اطلاع می باشند.
در میان گروه های تروریستی دو نوع افراد وجود دارند: افرادی که آگاهانه آن راه را انتخاب کرده و بر کردار و رفتار خود واقف اند و می دانند که چه می کنند. این افراد یا به دلیل وابستگی که به کشورها و استخبارات خارجی دارند و یا به دلیل عقده هایی که پیدا کرده اند، پیوستن به گروه های تروریستی را یگانه پناهگاه برای خود تشخیص داده و تا آخر به آن راه روان هستند. ولی افرادی هم هستند که به دلیل ناآگاهی و جهالت، فریب تبلیغات گروه های تروریستی را خورده اند و فکر می کنند که این گروه ها حقیقتا دغدغه اسلام را دارند و در راه خدا می جنگند. این افراد کاملا بر اعمال و پیامدهای رفتار خود نا آگاه هستند، کورکورانه در مسیری روان هستند که نمی دانند در کجا منتهی می شود.
دسته اول کسانی هستند که در حلقات تصمیم گیرنده گروه های تروریستی قرار دارند و مسؤلیت مدیریت و سازماندهی نیروها را به عهده می گیرند. اما گروه دوم جزء عوامل اجرایی گروه های تروریستی به شمار می روند که پلان های شوم آنها را به باور کامل به مرحله اجرا می گذارند.
بسیاری از جوانانی که به عنوان عامل حملات انتحاری، نقل و انتقال اسلحه و مهمات و سایر کارهای پرخطر گمارده می شوند، از جمله کسانی اند که هیچ شناختی از گروه های تروریستی، اهداف و برنامه های آنها ندارند و از نیات بد رهبران این گروه ها کمترین آگاهی ندارند. از نظر آنها رهبران گروه های تروریستی قهرمانانی هستند که بی مهابا در راه ترویج اسلام و تعمیق ارزش های دینی در جامعه تلاش می کنند و با کسانی که دراین راه مانع ایجاد می کنند، مبارزه می کنند.
همین باور سبب می شود که آنها نیز برای اثبات قهرمانی و جانفشانی خود، تمام خطرات را به جان می خرند و مرگ حتمی را داوطلبانه می پذیرند.
حال جای تأسف اینجا است که از این طرف خانواده ها تمام هستی و دارایی خود را به پای درس خواندن فرزندان شان می گذارند و پس از بیست و پنج سال زحمت و تلاش طاقت فرسا، بالاخره فرزندان شان از رشته های مختلف دانشگاه ها فارغ می شوند و با هزاران زحمت و تلاش از هفت خوان رستم گذشته، به عنوان کارمند در ادارات دولتی استخدام می شوند، امید زندگی خانواده ها تازه به ثمر می نشینند که در یک روز و لحظه سیاه، مرد سیاه دل، سیاه چهره، سیاه مغز و سیاه پوشی که از سراسر وجودش جهل و بدبختی می بارد، با چند کیلو مواد منفجره در یک چشم بهم زدن ده ها انسان فهیم، تحصیلکرده و ورزیده را به خاک و خون می کشاند و حاصل سال ها زحمت جمعی خانواده ها را خاکستر می کند.
بنابراین آگاهی دهی به افراد جامعه و ترویج فعالیت های فرهنگی که افکار و اندیشه های افراطی را مورد نقد قرار دهد، یکی از ضروریات مبارزه با تروریسم است.

حکومت به خاطر نشان دادن حسن نیت به مخالفان مسلح دولت و تشویق آنها به گفتگوهای صلح و دست کشیدن از خشونت، به صورت یک جانبه از بیست و هفتم ماه مبارک رمضان تا روز پنجم عید سعید فطر را آتش بس یک طرفه اعلام کرد.
گروه طالبان نیز متقابلا سه روز عید را آتش بس اعلام کرد؛ البته با اعلام این مطلب که این آتش بس شامل نیروهای خارجی نمی شود و این گروه همچنان نیروهای خارجی را هدف قرار خواهد داد.
با این که همه می دانستند که آتش بس مؤقت نمی تواند حلال مشکلات پیچیده¬ای امنیتی در افغانستان باشد؛ با آن هم مردم و جامعه جهانی از این اقدام هرچند کوچک حکومت و طالبان استقبال کردند، با این امید که این آتش بس روزنه¬ای باشد به سوی آینده صلح آمیز و عاری از خشونت و کشتار.
حمله انتحاری امروز در کابل نشان داد که گروه های تروریستی هیچ باوری به اعتقادات اسلامی و ارزش های بشری ندارند. برای آنها کشتن مسلمانان و به مصیبت نشاندن دهها خانواده در ماه مبارک رمضان یک دستاورد و افتخار بزرگ حساب می شود.
ماه رمضان در اسلام جز ماههای حرام است؛ یعنی در این ماه جنگ، خونریزی و کشتار جواز ندارد. ماه رمضان ماه عبادت و بندگی خداوند است. در این ماه مسلمانان باید از تمام گناه ها دوری جویند و به خداوند تقرب جویند و از او عفو و بخشش بخواهند. وقتی یک فرد یا گروه در این ماه دست به کشتار می زنند و بزرگترین گناه را مرتکب می شوند و با جان و زندگی انسان ها بازی می کنند، به روشنی به اثبات می رسانند که آنها یا هیچ اعتقادی به دین اسلام ندارند و یا از دین و اعتقادات دینی بی اطلاع می باشند.
در میان گروه های تروریستی دو نوع افراد وجود دارند: افرادی که آگاهانه آن راه را انتخاب کرده و بر کردار و رفتار خود واقف اند و می دانند که چه می کنند. این افراد یا به دلیل وابستگی که به کشورها و استخبارات خارجی دارند و یا به دلیل عقده هایی که پیدا کرده اند، پیوستن به گروه های تروریستی را یگانه پناهگاه برای خود تشخیص داده و تا آخر به آن راه روان هستند. ولی افرادی هم هستند که به دلیل ناآگاهی و جهالت، فریب تبلیغات گروه های تروریستی را خورده اند و فکر می کنند که این گروه ها حقیقتا دغدغه اسلام را دارند و در راه خدا می جنگند. این افراد کاملا بر اعمال و پیامدهای رفتار خود نا آگاه هستند، کورکورانه در مسیری روان هستند که نمی دانند در کجا منتهی می شود.
دسته اول کسانی هستند که در حلقات تصمیم گیرنده گروه های تروریستی قرار دارند و مسؤلیت مدیریت و سازماندهی نیروها را به عهده می گیرند. اما گروه دوم جزء عوامل اجرایی گروه های تروریستی به شمار می روند که پلان های شوم آنها را به باور کامل به مرحله اجرا می گذارند.
بسیاری از جوانانی که به عنوان عامل حملات انتحاری، نقل و انتقال اسلحه و مهمات و سایر کارهای پرخطر گمارده می شوند، از جمله کسانی اند که هیچ شناختی از گروه های تروریستی، اهداف و برنامه های آنها ندارند و از نیات بد رهبران این گروه ها کمترین آگاهی ندارند. از نظر آنها رهبران گروه های تروریستی قهرمانانی هستند که بی مهابا در راه ترویج اسلام و تعمیق ارزش های دینی در جامعه تلاش می کنند و با کسانی که دراین راه مانع ایجاد می کنند، مبارزه می کنند.
همین باور سبب می شود که آنها نیز برای اثبات قهرمانی و جانفشانی خود، تمام خطرات را به جان می خرند و مرگ حتمی را داوطلبانه می پذیرند.
حال جای تأسف اینجا است که از این طرف خانواده ها تمام هستی و دارایی خود را به پای درس خواندن فرزندان شان می گذارند و پس از بیست و پنج سال زحمت و تلاش طاقت فرسا، بالاخره فرزندان شان از رشته های مختلف دانشگاه ها فارغ می شوند و با هزاران زحمت و تلاش از هفت خوان رستم گذشته، به عنوان کارمند در ادارات دولتی استخدام می شوند، امید زندگی خانواده ها تازه به ثمر می نشینند که در یک روز و لحظه سیاه، مرد سیاه دل، سیاه چهره، سیاه مغز و سیاه پوشی که از سراسر وجودش جهل و بدبختی می بارد، با چند کیلو مواد منفجره در یک چشم بهم زدن ده ها انسان فهیم، تحصیلکرده و ورزیده را به خاک و خون می کشاند و حاصل سال ها زحمت جمعی خانواده ها را خاکستر می کند.
بنابراین آگاهی دهی به افراد جامعه و ترویج فعالیت های فرهنگی که افکار و اندیشه های افراطی را مورد نقد قرار دهد، یکی از ضروریات مبارزه با تروریسم است.