طالبان سال ها است که دست به جنایت هایی زده اند که مصداق کامل جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت است. همه کشتارهایی که طالبان انجام داده اند در منطق هیچ جنگی نمی گنجد و این گروه تا کنون صدها بار مرتکب چنین جنایت هایی  شده است. از بس که حملات انتحاری و تروریستی این گروه علیه مردم بی دفاع و ملکی و رفتارهای غیر انسانی آن با اسرا و مردم عادی زیاد است، نمی توان روی مورد خاصی انگشت گذاشت.
آخرین مورد از این نوع جنایت ها که به درستی مصداق کامل جنایت علیه بشریت به حساب می آید، حمله بر مردم ملکی و مهمانان هوتل انترکانتیننتال است که گروه طالبان به طور رسمی آن را به عهده گرفته است. ممکن است که گروه های تروریستی دیگر نیز در این حمله دست داشته باشند و چنان که وزارت امور داخله گفته است، شبکه حقانی نیز شریک این جرم باشد. اما مجری اصلی این کشتار وحشیانه طالبان بوده اند. حتی کسانی که این حمله را طراحی کرده اند و یا این حمله زیر نظر آنان قرار داشته است، شریک جرم به حساب می آیند و باید مورد مواخذه قرار گیرند.
جنایت علیه بشریت دارای اوصافی است که مهم ترین ویژگی های آن  سازماندهی شده بودن و غیر نظامی بودن قربانیان آن است.  طالبان در اعلامیه خود گفته اند که افراد نظامی خارجی و افرادی از نیروهای امنیتی افغانستان کشته شده اند و هدف از این حمله تروریستی نیز آنان بوده است. در حالی که این یک دروغ محض است و افراد نظامی خارجی اصلا در هوتلی مثل کانتیننتال اقامت نمی گزینند؛ بلکه تحت محافظت امنیتی و در اقامتگاه معین هستند. به طور نمونه اکثر کشته شدگان خارجی از کارمندان شرکت هوایی کام ایر و یا افرادی شبیه آنان بوده اند که در این حمله تروریستی جان خویش را از دست داده اند. بنابراین حمله بر هوتل انترکانتیننتال و کشتار مردم در این محل از مصادیق روشن جنایت علیه بشریت محسوب می شود.
حال پرسش اساسی این است که با طالبان و حامیان آن ها چه می توان کرد؟ واقعیت این است که با کسانی که بارها مرتکب جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت شده اند، هر کاری می توان کرد، جز صلح. این حمله یک بار دیگر به طور واضح حیثیت پروسه صلح را از بین برد و نشان داد که گروه طالبان هیچگاه اراده ای برای صلح نداشته و نخواهد داشت. بنابراین اکنون دولت افغانستان باید راهکارهای عملی و جدی تر را در پیش گیرد.
یکی از مهم ترین راهکارهای عملی از سوی دولت افغانستان قطع هرگونه رابطه تا زمان پذیرش اصل صلح و پیش شرط های آن از سوی طالبان است. هرگونه رابطه با نمایندگی های سیاسی طالبان و یا رابطه با تعدادی از افراد این گروه هرگز کمکی به پروسه صلح نمی کند و تنها وضعیت را پیچیده تر می کند. طالبان به عنوان یک گروه تا کنون نشان داده است که هرگز به صلح باور ندارد و واقعا هم تا کنون به پای میز مذاکره نیامده است.
استراتژی صلح دولت افغانستان باید تغییر کند و اگر افراد و گروه های کوچک در درون این گروه علاقمند صلح هستند، درهای صلح به روی شان باز باشد و مثل حزب اسلامی به پروسه صلح بپیوندند. ولی طالبان به عنوان طالبان تا کنون نشان داده اند که هیچ علاقه ای به صلح ندارند.
همزمان با شناسایی و جذب فرماندهان طالبان به پروسه صلح ، کسانی که علیه مردم اقدامات جنایت کارانه می کنند، در همکاری با همکاران بین المللی افغانستان به دادگاه های بین المللی که صلاحیت رسیدگی به قضایای جنایت علیه بشریت و جنایت جنگی را دارند، معرفی شوند و مورد محاکمه قرار گیرند.
از سوی دیگر از مجاری قانونی و بین المللی مثل شورای امنیت ملل متحد حامیان طالبان را نیز باید به محاکمه بین المللی کشاند. دولت افغانستان باید جنایت هایی را که علیه مردم افغانستان صورت می گیرند، مستندسازی کرده و با اسناد و مدارک به مجامع جهانی و بین المللی ارایه کند و به طور گسترده به دادخواهی بین المللی بپردازد. تنها به اتهام بستن به حامیان طالبان و گروه های تروریستی نباید بسنده کرد.
وجدان عمومی و انتظار مردم افغانستان نیز این است که دولت نباید به طور انفعالی منتظر جواب از سوی طالبان و حامیان منطقه ای آن باشد. زیرا طالبان و حامیان شان نشان داده اند که پاسخ شان در برابر صلح خواهی دولت و مردم افغانستان، چیزی کشتار مردم بی گناه و ملکی نبوده است.