صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

جمعه ۱۰ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

نشست های غیر رسمی، اهمیت مذاکرات صلح را از بین می برد

-

دیروز وزارت خارجه، از تاخير در برگزارى دومين نشست پروسۀ کابل خبر داده و مى گويد که اين نشست به منظور آمادگی هاى لازم و بهتر، براى سه هفته به تعويق افتاده است.
قرار بود نشست پروسه کابل، در اوايل ماه فبروری ٢٠١٨ در کابل برگزار گردد؛ اما بر اساس گفته های مسؤلان وزارت خارجه با تاخير سه هفته اى مواجه شده است.
نخستین نشست پروسه کابل به تاریخ ۱۶ جوزای ۱۳۹۶ برگزار گردید. در بیانیه پایانی نخستین نشست پروسه کابل از جمله روی این موضوعات تأکید شده بود:
1- اعضای نشست پروسه کابل، همبستگی شان را با دولت و مردم افغانستان اعلام کردند و همه اشکال تروریسم را که دورنمای صلح در افغانستان را به چالش می کشد، محکوم کردند.
2- رسیدن به ثبات افغانستان تنها از طریق یک پروسه سیاسی به رهبری و مالکیت افغانستان و پشتیبانی کامل همسایه ها و شرکای بین المللی، امکان پذیر می باشد.
3- اشتراک کنندگان تأکید کردند که مبارزه با تروریسم و آوردن صلح در افغانستان و منطقه صرف از طریق همکاری های صادقانه دولت با دولت و میکانیزم های منطقه ای امکان پذیر می باشد.
4- در یکی از ماده های این بیانیه پس از آن که اشتراک کنندگان از آوردن صلح و ثبات و فراهم سازی زمینه های رفاه اجتماعی در افغانستان حمایت و پشتیبانی کرده بود، تصریح کرده بود که " تحقق این دیدگاه به یک اجماع مثبتی بر اساس روابط سازنده دولت با دولت نیاز دارد که بتواند اعتماد لازم را برای تقویت همکاری به میان آورد و زمینه را برای مساعی مشترک در راستای صلح مساعد سازد."
متن بیانیه پروسه کابل و موضوعاتی که در آن بیانیه روی آن تأکید شده بود، این بود که پروسه صلح باید تحت رهبری حکومت افغانستان باشد و این پروسه صرف از راه " روابط سازنده دولت با دولت " امکان پذیر می باشد.
در همین راستا دو روز پیش سرو صدایی در رسانه ها بلند شد که در آن از برگزاری سومین دور گفتگوهای صلح در ترکیه خبر داده بود. این خبر در آغاز امیدواری هایی را در سطح جامعه به وجود آورد که اولا؛ با برگزاری نشست صلح میان نمایندگان حکومت و گروه طالبان در ترکیه شاید بن بست موجود در فرایند مذاکرات سیاسی صلح از میان برداشته شده و دورنمای جدیدی فراروی مردم افغانستان به وجود آید. ثانیا، محل برگزاری اجلاس این موضوع را برجسته می کرد که شاید دولت ترکیه با برگزاری این اجلاس بخواهد تمایلش را برای میانجیگری صلح در افغانستان نشان دهد. نقش ترکیه هم به عنوان یک کشور مهم اسلامی و هم به عنوان یکی از حامیان اصلی حکومت افغانستان در یک و نیم دهه گذشته، در میانجیگری صلح میان حکومت و طالبان بسیار برجسته و غیر قابل انکار است.
اما متأسفانه هنوز پایان این نشست اعلام نشده بود که سخنگوی حکومت اعلام کرد که افراد شرکت کننده در نشست ترکیه از طرف دولت افغانستان نمایندگی نمی کند و هردو شاخه گروه طالبان نیز این نشست را رد کرد و آن را جعلی و دسیسه خواند.
شورای عالی صلح از متن توافقنامه جرگه ملی- مشورتی صلح، متولد شد و با امکانات و اختیارات زیادی به کار آغاز کرد. اما از زمان تشکیل شورا تا حال که هفت سال می گذرد، همواره این سؤال مطرح بوده که جایگاه قانونی و حقوقی شورای عالی صلح کجا است؟
آیا این شورا یک نهاد حکومتی است که تصمیماتش بر مبنای قانون اساسی و سایر قوانین افغانستان گرفته می شود، یا یک شورا و یا تشکیل غیر رسمی و عنعنوی است که صرف می تواند نظریات اقشار مردم را جمع آوری و به حکومت منتقل کند و یا طرح ها و پیشنهادهای مشخصی را در زمینه صلح و امنیت به حکومت افغانستان ارائه دهد؟
کارکرد این شورا صرف نظر از جایگاه قانونی آن، همواره مورد انتقاد بوده است. بودجه هنگفتی که از سوی دولت برای مصارف این شورا اختصاص داده می شود و کارکردهای ضعیف و غیر قابل دفاعی که تاهنوز از این شورا به مشاهده رسیده است، نمی تواند مؤثریت این شورا را در افکار عمومی توجیه کند.
بسیاری از کارشناسان معتقداند که شورای عالی صلح نتیجه تصمیمات فرا قانونی بوده که پیامد آن، رشد و توسعه جریان افراط گرایی و اعطای امتیازات فراقانونی به گروه های مسلح بوده است. از زمان تشکیل این شورا همواره جریان افراط گرایی در کشور توسعه پیدا کرده و تقویت شده است که بخشی از آن به کارکردهای مشترک شورای عالی صلح برمی گردد.
یکی از مسایل تمسخر آمیز در کارکرد شورا مذاکرات غیر رسمی شورا و حکومت با گروه طالبان بوده است. یکبار یک فرد ساده و دکاندار از کویته به نام نماینده طالبان صدها هزار دالر را از جیب حکومت ربود و مرتبه دیگر یک فرد به عنوان نماینده طالبان، رییس شورای عالی صلح را از بین برد. از آن به بعد مذاکرات غیر رسمی به عنوان یک پروژه سود آور اقتصادی در کشورهای دیگر دنبال شد و بار آخر این نوع مذاکرات بی شاخ و دم که نه طرف مذاکره کننده شناخته شده بود و نه از سوی گروهی نمایندگی می کرد، در ترکیه برگزار شده است. حال این سؤال به وجود می آید که اولا؛ منظور از مذاکرات غیر رسمی که با غوغا و هیاهو از آن نام برده می شود، چیست؟ ثانیا؛ مذاکره با افراد گمنام و بی هویت چه ثمره و نتیجه ای را برای توسعه صلح و امنیت در کشور دارد؟
مردم فکر می کنند که شورای عالی صلح به جای پرداختن به مسایل مهمتر صلح، خود را به مسایل پیش افتاده و بی اهمیتی مصروف می کند که جز صرف هزینه های گزاف و تقویت افراط گرایی، دستاوردی برای صلح و ثبات ندارد واین مسأله نا امیدی های بیشتری را در جامعه به وجود می آورد.

دیدگاه شما