تروریسم یک معضل جهانی است و به این دلیل باید تصمیم گیری درباره آن با همکاری کشورهای جهان صورت بگیرد. تروریسم امنیت منطقه و جهان را هدف قرار می دهد و از هر وسیله ای برای ایجاد وحشت و ترس در جامعه استفاده می کند. تروریسم در سال های اخیر به عنوان ابزار سیاست خارجی برخی کشورها عمل کرده است. حمایت برخی از کشورها از گروه های تروریستی نشان می دهد که این کشورها سعی می کنند با استفاده از تروریسم، وحشت و ناامنی در منطقه ای خاص را تقویت کرده و حکومت ها و دولت های ملی را سرنگون و یا به شدت تضعیف کنند. اختلافات جغرافیایی و ایدئولوژیکی و رقابت های سیاسی و دسترسی بیشتر به منابع و ذخیره گاه های زیر زمینی و رو زمینی، انگیزه اصلی حمایت کشورها از تروریسم را تشکیل می دهد. استفاده ابزاری از تروریسم در یک دهه اخیر چنان گسترش یافته است که اکنون گروه های تروریستی پیش از آن که به عنوان یک گروه ایدئولوژیک و افراطی شناخته شود، به حیث یک پروژه سیاسی مورد ارزیابی قرار می گیرد.
ماهیت پروژه ای بودن تروریسم ایجاب می کند که جامعه جهانی برای مقابله با آن راهکارهای مخصوص و متفاوتی را در نظر بگیرند. شناسایی حلقات سیاسی و استخباراتی و نیز حکومت هایی که این پروژه ها را راه اندازی کرده اند، بررسی انگیزه های تشکیل گروه های تروریستی و اهداف کوتاه مدت و بلند مدت آنها، می تواند جامعه بین المللی را در تعیین یک راهبرد مشخص و مؤفق برای مهار تروریسم کمک کند.
در این فرض آنچه اهمیت پیدا می کند، نه خود تروریسم و گروه های تروریستی؛ بلکه سیاست ها و رویکردهایی است که سبب ایجاد چنین گروه ها در یک کشور و منطقه گردیده است. بنابراین در این نوع مبارزه پیش از آن که نابودی فیزیکی گروه های تروریستی اهمیت داشته باشد، متقاعد کردن عوامل سبب ساز ناامنی و جنگ در یک کشور و منطقه، مهم دانسته می شود.
در افغانستان نیز جنگ ها و ناامنی ها اغلب ماهیت خارجی به خود گرفته است. در گذشته تصور این که جنگ افغانستان یک جنگ داخلی و مخالفان مسلح حکومت نیز یک گروه داخلی و شورشی است؛ مسیر مبارزه با تروریسم را به انحراف کشاند و سبب هدر رفتن سال ها تلاش و مبارزه گردید و در نهایت روند مبارزه با تروریسم را با شکست و تأخیر مواجه کرد.
جنگ افغانستان پیش از آن که جنگ میان حکومت و طالبان باشد، جنگ میان مردم افغانستان و سیاستگذاران، تئوری پردازان و جنرالانی است که در بیرون از کشور، عقبه ای حمایتی این گروه ها را تشکیل می دهند و به این گروه ها پناه می دهند و زمینه های آموزش و تجهیز آنها را فراهم می سازند.
گروه طالبان و یا هر گروه تروریستی دیگر نمی توانند سال ها در برابر حکومت بجنگند و از طریق جنگ، اسلحه و مهمات مورد نیاز شان را فراهم سازند، مگر این که این گروه ها به صورت وسیع و سازمان یافته از سوی برخی کشورها تمویل شوند.
استراتژی جدید ایالات متحده آمریکا و کشورهای اروپایی و رویکرد سیاسی کشورهای منطقه، بیانگر این است که اکنون جامعه جهانی یک تصور واقعبینانه از ماهیت جنگ و ناامنی در افغانستان پیدا کرده است. رویکرد جامعه جهانی مبنی بر فشار سیاسی و اقتصادی بر کشورهای حامی تروریسم و معرفی آنها به عنوان یک کشور حمایت کننده گروه های تروریستی، یک گام مثبت، ارزنده و پر دستاورد در راستای مبارزه جهانی علیه تروریسم به حساب می آید.
جنگ افغانستان گرچند زمینه های داخلی دارد؛ اما این جنگ از بیرون سازماندهی می شود. از اینرو راه حل این جنگ قبل از آن که داخلی و مربوط مردم افغانستان باشد، خارجی و مربوط کشورها و حلقاتی اند که هیزم بیار آتش جنگ گردیده و بر تشدید و دوام آن اصرار می ورزند.
سفر آقای پنس معاون رییس جمهور آمریکا و اظهارات وی در رابطه با تروریسم و هراس افگنی نشان می دهد که این کشور به برداشت جدیدی از جنگ با تروریسم دست یافته است. حالا آمریکا صریح و بی مهابا به کشورهای حامی تروریسم هشدار می دهد و آنها را به از دست دادن منافع سیاسی، نظامی و اقتصادی تهدید می کند. مقامات آمریکا بر خلاف گذشته از کشورهایی که به گروه های تروریستی پناه می دهند، نام می برند و تمام ملاحظات سیاسی را در این رابطه کنار گذاشته اند. این مسأله بیانگر این است که روند مبارزه با تروریسم وارد فاز جدید شده و با جدیت بیشتر ادامه پیدا می کند.
تعهد دوامدار آمریکا به حمایت از افغانستان، هم نشانه امیدواری برای مردم افغانستان و هم مایه یأس و ناامیدی برای گروه های هراس افگن و حامیان خارجی آنها خواهد بود. بنابراین زمان آن فرا رسیده که همه کشورها دست از حمایت تروریسم برداشته و  بجای تشدید و گسترش جنگ، تأمین امنیت منطقه را به عنوان عامل زمینه ساز تأمین منافع شان در نظر بگیرند.