در روزهای اخیر پس از یک وقفه چند هفته ای دو باره حملات انتحاری شروع شده و هر روزه از نیروهای امنیتی و مردم افغانستان قربانی می گیرد. هیولای خون آشام ترور با تمام توان در پی نا امن کردن کشور و خون ریزی بیشتر برآمده است. تنها در طی هفته گذشته صدها تن از نیروهای امنیتی کشور جان باختند و صدها نفر دیگر نیز زخمی گردیده اند. این روند هم چنان ادامه دارد و متاسفانه دیشب یک حمله انتحاری بار دیگر بر یک مسجد در غرب کابل صورت گرفت که در آن ده ها تن از نمازگزاران به خاک و خون کشیده شدند.
در باره عوامل این گونه حملات، حامیان منطقه ای و بین المللی و اهداف تروریست ها سخن بسیار گفته شده است. همه می دانند که این حملات در کجا طراحی و به وسیله چه کسانی اجرا می شود. در باره ضعف نیروهای امنیتی و فقدان یک مدیریت صحیح و سالم امنیتی نیز بارها سخن گفته شده است. کشور ما در وضعیت بدی به سر می برد. هر روز حملات خونین از سوی تروریست ها صورت می گیرد. کشتار دسته جمعی تبدیل به یک امر عادی شده است. اکنون هم مردم افغانستان از دشنام به مقامات حکومتی و تسلسل اخبار تلخ خسته شده اند و هم مقامات از صدور پیام تسلیت. این وضعیت ما است. اما پرسشی که اکنون مطرح می شود این است که چرا دولت افغانستان بیش از هر زمان دیگر تنها به نظر می رسد و از جامعه بین المللی هیچ صدایی بر نمی آید؟
در طی یک سال گذشته بدترین و خونین ترین حملات تروریستی در افغانستان از سوی تروریست ها صورت گرفته است ولی نه شورای امنیت ملل متحد و نه همکاران و شرکای بین المللی هیچ واکنشی نشان نداده است. جامعه بین المللی تنها نظاره گر کشتار مردم افغانستان هستند و دیگر هیچ کاری انجام نمی دهند. در حالی که افغانستان به عنوان عضوی از جامعه بین المللی که به تمام کنوانسیون های بین المللی ملحق شده و هم چنین موافقت نامه های زیادی با کشورهای مختلف دارد. معروف ترین موافقت نامه امنیتی افغانستان با ایالات متحده بوده است که سه سال پیش به امضا رسید. در آن به طور واضح مکلفیت هایی برای هردو کشور در نظر گرفته شده است. یکی از مهم ترین بندهای موافقت نامه مبارزه مشترک با تروریسم است. دولت افغانستان در طی دو سال اخیر مبارزه بی امان با تروریسم انجام داده است. در این مدت هم چنین بالاترین رقم تلفات را نیز متحمل شده است. اما همکاران بین المللی افغانستان آن گونه که باید در کنار افغانستان نیستاده اند.
گذشته از موافقت نامه های مستقیم امنیتی و پیمان های استراتژیک، مسولیت بین المللی کشورها نیز ایجاب می کند که در مبارزه با تروریسم به صورت مشترک اقدام کنند و سهم بگیرند. جبهه ضد تروریسم که در زمان بوش، رییس جمهور اسبق ایالات متحده به وجود آمد، یک اقدام جدی و کارآمد علیه تروریسم بود که متاسفانه دیگر تکرار نشد.  در آغازین روزهای این اقدام جهانی حکومت طالبان در افغانستان سقوط کرد و تمام فرماندهان اصلی آن ها یا کشته شدند و یا به گوانتانامو منتقل گردیدند.
اما مدت ها است که جامعه بین المللی افغانستان را فراموش کرده اند که این فراموشی تنها مربوط به افغانستان نمی شود. بلکه جامعه بین المللی مبارزه با تروریسم را فراموش کرده اند. اعلامیه ها و استراتژی هایی که در رسانه ها منتشر می شود تا کنون از تهدیدهای لفظی فراتر نرفته و مردم افغانستان نیز باور خود را نسبت به شعار مبارزه با تروریسم از دست داده اند.
واقعیت این است که جامعه بین المللی به خصوص ایالات متحده می تواند حامیان منطقه ای تروریست ها را تحت فشار قرار داده و حمایت آن از تروریسم را سلب کند. آن ها خوب می دانند که تروریست ها از کجا تمویل و تجهیز می شوند. اما همه شاهد هستیم که طنز تلخ مبارزه با تروریسم بدون نتیجه عملی هم چنان ادامه دارد. اکنون افغانستان تنها در میان خاک و خون و در برابر هیولای تروریسم دست و پا می زند ولی شرکای بین المللی هم چنان نظاره گر هستند. تداوم این وضعیت به نفع تروریسم و سبب گسترش آن در تمام منطقه خواهد بود.