حضور داعش در افغانستان اکنون به يک تهديد جدي تبديل شده است. اين تهديد تنها به مسايل داخلي مربوط نمي شود؛ بلکه دخالت کشورهاي خارجي در شکل گيري گروه هاي افراطي نقش اساسي دارد. گروه داعش مانند گروه طالبان جنگ هاي نيابتي کشورهاي ديگر را در افغانستان به پيش مي برند. از اين رو بايد تمام تحرکات و برنامه هاي آن در افغانستان جدي گرفته شود و در برابر هر کنش آن بايد واکنش مناسب نشان داده شود. حکومت افغانستان پس از سال 2002 که طالبان و شبکه القاعده از کشور به بيرون رانده شده بودند، اعلام کرده بود که ديگر عمر طالبان و شبکه هاي تروريستي در افغانستان به پايان رسيده و اين گروه ها شانس برگشت به خاک افغانستان را نخواهند داشت. اما پس از اندک زماني ديديم که اين گروه ها دوباره نيروهاي خود را براي عمليات هاي خرابکارانه به افغانستان فرستادند. حکومت و جامعه جهاني به جاي اين که حضور اين گروه ها را در مرزهاي کشور جدي بگيرند، وانمود کردند که اين حضور اهميت ندارد و اين گروه ها قادر به نفوذ در مراکز ولايت ها و ولسوالي ها نخواهند بود.
واقعيت اما، برعکس برداشت هاي اوليه اتفاق افتاد و گروه طالبان روز به روز حضور خود را در مناطق و ولسوالي هاي دوردست تقويت کرد. پس از چند سال ما ديديم که همين طالبان تا مرزهاي پايتخت پيشروي کردند وامنيت سراسر کشور را با تهديد مواجه نمودند.
در مورد داعش نيز همين قضيه اتفاق افتاد. نيروهاي امنيتي در آغاز کوشش مي کردند که خطر داعش را کوچک جلوه دهند. مسؤلان امنيتي حضور داعش در افغانستان را بيشتر به جنگ هاي تبليغاتي منوط مي دانستند، تا به واقعيت هاي تلخ و عيني امنيتي. ولي حالا همين گروه به يک تهديد جدي درکشور تبديل شده است. خطر داعش امروزه به مراتب بيشتر از خطر طالبان، مردم را نگران ساخته است.
چيزي که امروزه مهم به نظر مي رسد، اين است که حکومت و نيروهاي امنيتي فعاليت داعش و ساير گروه هاي هراس افگن را مطابق به واقعيت و همساز با حمايت ها و پشتوانه هاي خارجي اين گروها مورد بررسي و قضاوت قرار دهند، کوچک انگاري اين گروه ها سبب اغفال نيروهاي امنيتي در طرح سياست هاي کارآمد امنيتي درکشور مي گردد، همانطوري که بزرگ بيني آنها باعث تضعيف مورال نظامي نيروهاي امنيتي و افزايش نگراني هاي عمومي از اين گروه ها خواهد گرديد.
اين چند سال اخير براي نيروهاي امنيتي سال هاي آزمون در مقابله با تروريستان مي باشد. زيرا در اين سال ها مسؤليت امنيت تمامي جغرافياي افغانستان به عهده نيروهاي داخلي مي باشد و نيروهاي خارجي ديگر دخالتي در جنگ و مقابله با شورشيان ندارد.
در سال هاي گذشته نيروهاي امنيتي کشور بيشتر حالت دفاعي اختيار مي کردند، به اين معنا که منتظر مي ماندند تا هراس افگنان حملات شان را کي آغاز مي کنند و آنگاه اين نيروها به دفاع برمي خواستند و جلوي پيشروي نيروهاي دشمن را مي گرفتند؛ تغيير جغرافياي جنگ تاکتيک جديد و مؤفقي بود که هراس افگنان توانستند از طريق آن حکومت را غافل گير و مردم را بيشتر از پيش هراسان سازند. اين مسأله به اثبات رساند که ما توان ابتکار عمل را از دست داده بوديم و به همين خاطر برخورد ما با هراس افگنان اغلب منفعلانه بود.
اما امسال وضعيت نسبت به گذشته فرق کرده است. حکومت تلاش مي کند تا ابتکار عمليات ها را در دست بگيرند و پيش از آن که دشمن، نيروهاي امنيتي را غافل گير کنند، اين نيروها مراکز تجمع، سازماندهي و عملياتي آنها را هدف قرار دهند. اگر اين استراتژي به صورت درست مديريت شود، به يقين تغييرات مثبتي در وضعيت جنگ در کشور به وجود مي آيد.
در گذشته از يک طرف نيروهاي امنيتي از توان و ظرفيت کافي برخوردار نبودند و از طرف ديگر هماهنگي لازم در ميان ارگان هاي مختلف امنيتي وجود نداشت؛ اما اکنون به نظر مي رسد که در هردو زمينه تحولات و پيشرفت هاي عظيمي به وجود آمده و اين نيروها مي توانند عمليات هاي نظامي بزرگ و گسترده اي را مؤفقانه به انجام برسانند.