سفر سناتوران امريکايي به کابل در حالي انجام مي شود که استراتژي جديد آمريکا در قبال افغانستان تا يک هفته ي ديگر اعلام مي شود. اين هيأت روزهاي گذشته با مقامات بلندپايه پاکستان ملاقات داشتند و در مورد همکاري پاکستان با افغانستان در مبارزه باتروريسم و فراهم سازي زمينه هاي صلح، صحبت کردند.
افغانستان در بيشتر از يک سال گذشته با کشور پاکستان روابط پرتنش داشته است و اين تنش ها تأثير منفي روي مسايل امنيتي افغانستان بجا گذاشته شده است. دو کشور همواره يکديگر را متهم به حمايت از گروه هاي تروريستي کرده اند، اتهاماتي که از سوي هر دو کشور رد گرديده است. مقامات پاکستان در ملاقات شان با سناتوران آمريکايي گفته اند، که پناهگاه هاي هراس افگنان از خاک پاکستان برچيده شده و اين گروه ها هم اکنون در خاک افغانستان فعاليت دارند. مقامات پاکستاني در ديدارشان با هيأت سناتوران آمريکايي، در زمينه تأمين صلح و مبارزه با هراس افگني با افغانستان اعلام آمادگي کرده اند.
در حال حاضر همه کشورها از جمله آمريکا به خوبي مي دانند که پاکستان در مبارزه با گروه هاي هراس افگن، دوگانه برخورد مي کند و تنها مبارزه با آندسته از گروه ها را اولويت مي دهند که بر ضد حکومت پاکستان مي جنگند و حملات شان را در داخل خاک پاکستان انجام مي دهند؛ اما به آن دسته از گروه هايي که هدف هاي تروريستي شان را در خاک افغانستان تعيين مي کنند، کاري ندارند. اين مسأله روشن است که رهبران گروه طالبان که در يک و نيم دهه گذشته هشتاد فيصد جنگ ها را در افغانستان مديريت کرده است و شبکه حقاني که بيشترين حملات خطرناک و پر تلفات انتحاري را در مراکز حساس نظامي و سياسي انجام داده است، در خاک پاکستان حضور و فعاليت دارند و از پاکستان نيروهاي شان را سازماندهي مي کنند. از سوي ديگر همه کشورها مي دانند که پاکستان اهداف استراتژيک خود را در ناامن سازي افغانستان دنبال مي کند و از برخي گروه هايي که در افغانستان مي جنگند، در اين راستا حمايت و پشتيباني مي کند.
حال مهم اين است که آمريکا در برابر اين سياست پاکستان چه واکنشي نشان خواهد داد؟ آيا بازهم مانند گذشته با تخصيص کمک هاي ميلياردي به آن کشور، از مقامات پاکستان خواهد خواست که مبارزه با هراس افگني را در خاک پاکستان شدت بخشد. سياستي که در زمان جورج بوش دنبال مي شد و نتيجه مؤثري در پي نداشت. آيا آمريکا سياست خود را در قبال پاکستان تغيير مي دهد و اين کشور را در انزواي سياسي قرار خواهد داد؟ که اين مسأله نيز با توجه با سياست هاي استراتژيک ايالت متحده آمريکا در منطقه، بعيد به نظر مي رسد. احتمال سوم اين است که آمريکا سياست مجازات و مکافات را در قبال پاکستان برگزيند و با وارد کردن فشار سياسي و اقتصادي آن کشور را مجبور سازد، تا در مبارزه با هراس افگني صادقانه تر رفتار کند و همکاري هاي خود را در زمينه تأمين صلح در افغانستان بيشتر سازد.
سناتوران آمريکايي در پاکستان گفته بودند که صلح و امنيت در افغانستان بدون همکاري پاکستان ممکن نيست، معناي اين سخن اين است که آمريکا مايل است که از راه تشويق و نيز آوردن فشار بر حکومت پاکستان زمينه هاي صلح و امنيت در افغانستان را فراهم سازد.
آمريکا در يک و نيم دهه گذشته حمايت قاطع جامعه جهاني را باخود داشت. ايتلاف مبارزه با تروريسم به رهبري آمريکا مي توانست تصميمات قاطع و مؤثري را در رابطه با محو و نابودي تروريسم در منطقه اتخاذ نمايند؛ اما سياست هاي نا هماهنگ، مبهم و چند سويه آمريکا در برابر پاکستان، روند مبارزه با تروريسم را با چالش مواجه کرد و حمايت هاي بين المللي از ايتلاف را با سستي و شکنندگي مواجه کرد. برقراري تماس هاي مستقيم برخي کشورهاي منطقه با طالبان بخشي از ابعاد گسست در ساختار ايتلاف بين المللي با تروريسم را رونما مي سازد.
حقيقت اين است که صلح و امنيت در افغانستان بدون همکاري پاکستان ممکن نيست؛ اما پاکستان فعلي با اهداف دراز مدتي که در افغانستان دنبال مي کند، هرگز در راستاي صلح و امنيت افغانستان صادقانه همکاري نخواهد کرد. پس بايد نگاه پاکستان نسبت به آينده افغانستان تغيير کند، تا آن کشور امنيت افغانستان را در راستاي منافع خود ارزيابي کند.