انتونيو گوترش سرمنشي سازمان ملل متحد ديشب 31 جوزا گزارش خود در مورد افغانستان را در اجلاس شوراي امنيت سازمان ملل متحد ارايه کرد.  در اين گزارش آمده است که افغانستان هنوز هم شديداً بي ثبات است. در گزارش گفته شده که يوناما از اول مارچ الي 31 ماه مي امسال بيش از شش هزار رويداد امنيتي را در افغانستان ثبت کرده ‎است.
اقاي گوترس در گزارش خود پيشرفت در اجنداي اصلاحات حکومت افغانستان به خصوص در مبارزه با فساد اداري و افزايش حسابدهي مقام ‎هاي ارشد را تشويق کننده خوانده ‎است؛ اما گفت وضعيت امنيتي در افغانستان بدتر شده است و اين وضعيت بيشتر از همه افراد ملکي و بخصوص زنان و اطفال را متضرر مي سازد.
حکومت وحدت ملي هم اکنون باموانع و چالش هاي سياسي، امنيتي، اقتصادي و اجتماعي روبرو مي باشد. تلاش هاي حکومت براي از ميان برداشتن برخي موانع قابل ستايش بوده، اما به لحاظ دستاورد و نتايج عملي کافي و رضايت بخش نبوده است؛ ولي در برخي عرصه ها هنوز تلاش جدي صورت نگرفته است.
ناامني يکي از دشواري هاي مهمي است که زندگي شهروندان کشور را غير عادي و در برخي مناطق تاحد بحران پيش برده است. ابعاد جنگ روز به روز گسترده تر مي شود و آتش جنگ هم جغرافياي بيشتر را تحت تأثير قرار مي دهد و هم مردمان زيادتري را کشته، زخمي و مجبور به ترک خانه و کاشانه شان مي کند. اگر حکومت در برابر چالش هاي موجود ناکام شود، بدون شک افغانستان باردگر به سمت يک فاجعه هولناک پيش خواهد رفت.
در دوسال اول حکومت وحدت ملي به دليل افزايش حملات هراس افگنانه و توسعه قلمرو تحت تسلط گروه هاي تروريستي، حکومت وحدت ملي جنگ افغانستان را «جنگ براي بقا» عنوان کرده بود؛ اما عزم بر اين بود که حکومت از وضعيت فعلي « مبارزه براي بقا» عبور کرده و خود را در مرحله تلاش براي ايجاد و تحکيم مؤلفه هاي « ثبات » برساند.
شرايط نا مساعد امنيتي و اقتصادي در سال 2017 نشان مي دهد که حکومت براي ايجاد ثبات سياسي در کشور، گامهاي بزرگي برداشته نتوانسته و اين کشور هنوز هم از بي ثباتي سياسي رنج مي برد. ساختار سياسي مطلوب نيست و فضاي سياسي بي نهايت شکننده و بي ثبات جلوه مي کند، رشد اقتصادي با ابهام روبرو مي باشد و برنامه هايي که به انبساط و انکشاف اقتصادي منجر شود، کارايي چنداني نداشته است، ميزان بيکاري بلند رفته و مردم هر روز با مشقت هاي بيشتري مواجه مي شوند. اعتماد عمومي نسبت به کارايي حکومت کاهش پيدا کرده است.
وجود اين چالش ها به معناي اين نيست که حکومت در راستاي رفع آنها سعي و تلاش نکرده است؛ بلکه به اين معنا است که هر کدام اين موانع چنان بزرگ و ويرانگر است که حکومت نمي تواند در کوتاه مدت برهمه اين چالش ها فايق آيد. تسلط بر اوضاع سياسي، اقتصادي و امنيتي بدون شک به حمايت هاي بيشتر بين المللي نياز دارد و جامعه جهاني همانطوري که به صورت هماهنگ و متحد،
مبارزه با تروريسم را هدف قرار دادند و ثبات سياسي و انکشاف اقتصادي در افغانستان را بارها تعهد کردند، بايد در آينده نيز به حمايت هاي خود ادامه دهند و افغانستان را در مبارزه با هراس افگني تنها نگذارند.
ما به همان ميزان که روي ناکامي هاي دولت افغانستان در مقابله با چالش ها تمرکز مي کنيم؛ بايد روي پيچيدگي ها و عمق بحران ها در افغانستان نيز توجه نماييم. جنگ در افغانستان يک پديده صرفا داخلي نيست، بلکه ابعاد منطقه¬اي و بين المللي آن برجسته تر مي باشد. گسترش سازمان هاي تروريستي در منطقه يک پروژه کلان سياسي است که تأمين منافع برخي کشورها در موجوديت همين گروه ها امکان پذير مي شود.
سازمان ملل و کشورهاي بزرگ کمک کننده به افغانستان دقيقا به عمق چالش ها آگاه بوده و بايد در اين راستا حکومت افغانستان را ياري رساند. واگذاري تمام مسؤليت ها به دوش حکومت افغانستان، از بار مسؤليت جامعه جهاني و بخصوص سازمان ملل نمي کاهد. اين سازمان با کمک ساير کشورها بايد راه حل جامع و همه جانبه را براي امنيت، توسعه و نوسازي افغانستان مدنظر قرار دهند و نقش خود را در جهت برقراري صلح و امنيت جهاني ايفا نمايد.