ما در مرحله گذار قرار داریم. در این دوره با این که توجه به مسایل بنیادی و زیر بنایی سیاسی و اقتصادی از اهمیت فوق العاده برخوردار می باشد، اما شرایط امنیتی، سیاسی و اجتماعی در کشور مانع سیاستگذاری و تصمیم گیری به امورات زیربنایی گردیده و روند سیاستگذاری ها را به سمت و سوی پروژه های غیر ضروری می کشاند.
تاهنوز حجم زیادی از کمک ها به پروژه هایی به مصرف رسیده که دستاورد طولانی مدت برای مردم افغانستان نداشته است. اگر افغانستان و کشورهای کمک کننده از همان آغاز توازنی میان نیازمندی های فوری مردم افغانستان و بازسازی زیربناهای اقتصادی کشور به وجود می آوردند، ما امروز در بخشی از عرصه ها به پیشرفت های قابل ملاحظه ای نایل می شدیم. بخش های زراعت و باغداری، سد سازی و مهار آب‌ های کشور، شناسایی، سرویس و استخراج معادن، توسعه راه های مواصلاتی و... از مهمترین اولویت هایی اند که توسعه و پیشرفت افغانستان به آنها بستگی دارد.
پیش از این افغانستان دارای ذخیره گاه های طبیعی آب بودند. بارش برف در کوههای بلند و سر به فلک کشیده سبب می شد تا برف های انباشته شده در کوه ها به تدریج آب گردد و به کشاورزان فرصت دهند تا از آن در فصل های گرما استفاده کنند، ولی اکنون تغییرات اقلیمی در افغانستان سبب ریزش باران بجای برف های سنگین در فصل زمستان می گردد و از آنجایی که این آب ها قابل ذخیره نیست، مردم افغانستان همه ساله با کمبود آب مواجه می شوند. این مسأله ضرورت اساسی و فوری مهار و کنترل آب های کشور را به اثبات می رساند.
معادن یکی از ذخایر مهم و ارزنده زیر زمینی کشور به شمار می رود. تنوع، کیفیت و کمیت معادن افغانستان امروزه در جهان بینظیر می باشد. اگر این سرمایه خدادادی در اثر درایت و سیاستگذاری های درست در اختیار مردم افغانستان قرار گیرد، بدون شک این کشور طی سالهای آینده به خود کفایی می رسد.
توسعه و ساخت راه های مواصلاتی و بخصوص شاهراه ها یکی از مسایل اساسی توسعه به شمار می رود. بدون راه های مناسب نه تجارت توسعه می یابد و نه استخراج معادن ممکن می گردد و نه پروژه های اساسی دیگر قابلیت تطبیق پیدا می کند.
یکی از پیش نیازهای توسعه یک کشور برق است. تأمین برق یکی از نیازمندی های اساسی مردم و از ضروریات توسعه و نوسازی کشور به شمار می رود. بدون برق صنعت و تولید رشد نمی کند.
افغانستان علاوه بر امکانات و پتانسیل های فوق، دارای ویژگی های استراتژیک و مهم جغرافیایی نیز می باشد. این ویژگی از یک طرف افغانستان را به دهلیز تجارتی کشورهای منطقه تبدیل کرده است و از سوی دیگر سبب برخورد منافع متضاد کشورها در افغانستان گردیده و سرآغاز جنگ های خونین و طولانی مدت نیابتی در کشور گردیده است.
حکومت وحدت ملی در عین حالی که سعی می کند تا افغانستان را از کشمکش های منطقوی و بین المللی دور نگه دارد و در سیاست خارجی خود یک توازن منطقی را به وجود آورد، می خواهد از موقعیت ژیوپولتیک افغانستان برای توسعه و تأمین امنیت و ایجاد ثبات پایدار در کشور بهترین استفاده را ببرد. قراردادهای مهم میان افغانستان و کشورهای منطقه در زمینه توسعه تجارت و ساخت زیربناهای تجاری از نمونه های مهم این تلاش ها به حساب می آید.
ساخت راه آهن افغانستان- چین که از کشورهای قرقیزستان و تاجکستان عبور می کند و از طریق افغانستان به راه آهن ایران وصل می شود، پروژه «تاپی»، قرارداد برق ۵۰۰ کیلو ولت ترکمنستان، راه لاجورد، قرارداد برق کاسا  ۱۰۰۰ قرارداد بندر چابهار و... از جمله پروژه هایی اند که برای توسعه و پیشرفت افغانستان ضروری می باشند.
در بعد داخلی ساخت راه های ارتباطی، بندهای برق و کانال های بزرگ آب از پروژه های اند که تا هنوز بخش عمده ای از مشکلات مردم را حل کرده و سبب افزایش درامد ملی گردیده است. اگر این تلاش ها ادامه پیدا کند افغانستان می تواند تا سال ۲۰۲۰ مسیر رشد و توسعه را پیدا کرده و بخش بزرگ از نیازمندی های خود را از بودجه داخلی تأمین کند.