حامد کرزي رييس جمهور پيشين افغانستان ديروز در کنفرانس خبري که در خانه اش برگزار شد، اظهار داشت: «هر کسي که افغان‌ها را به مقاصد سياسي و بيروني مي‌کشد، تروريست است.» او به طور واضح در پاسخ به سوالي از سوي يک خبرنگار که آيا بعد از حمله طالبان بر قول اردوي شاهين باز آنان برادران شما خواهند بود، گفت: ديگر طالبان را برادران ناراضي خطاب نخواهم کرد.
اين موضع گيري ديرهنگام به خصوص پس از موضع گيري اخير رييس جمهور سابق پس از حمله بر مواضع داعش در اچين، چندان تعجب برانگيز نيست. اما بسيار دير است و زماني صورت مي گيرد که تمام فرصت هاي طلايي در راستاي مبارزه با تروريسم از دست رفته است. جناب کرزي در حدود شانزده سال است که طالبان را برادر ناراضي خطاب کرده است و اکنون پس از رياستش آرشيف هاي دفاتر رياست جمهوري و دستگاه هاي عدلي کشور پر از احکامي است که به منظور عفو و تخفيف مجازات اعضاي دستگير شده گروه طالبان صادر شده است. اگر فرمان شماره 62 او که در آخرين روزهاي حکومتش به منظور رهايي اعضاي طالبان از زندان هاي افغانستان صادر شده بود، در حکومت وحدت ملي اجرايي مي شد، امروز نه تنها کسي از طالبان در زندان باقي نمي ماند که حتي زندان بگرام نيز بايد بسته مي شد. اما با تصميماتي که در کميته عدلي و قضايي کابينه در اولين روزهاي آغاز به کار حکومت وحدت ملي گرفته شد، اين فرمان ملغي گرديد و اعضاي زنداني گروه طالبان هم چنان در گوشه هاي زندان باقي ماندند.
اکنون رييس جمهور سابق کشور تصميم گرفته است که به يکي از طولاني ترين رابطه برادري در عالم سياست افغاني پايان دهد. شانزده سال برادري و اينک جدايي آن هم در کشوري که دوستي ها و دشمني چندان نمي پايد، زمان کمي نيست. آن روي سکه اما زماني است که از دست رفته است. دوره طولاني که با حمايت و پشتيباني جامعه جهاني و امکانات هنگفت آنان مي شد، سرنوشت کشور را طوري ديگر رقم زد ولي متاسفانه به گونه اي رقم خورد که اينک ما شاهد آن هستيم و گرفتار در گردابي که به دست سردمداران کشور به وجود آمد.
در اين که در پشت ذهن رييس جمهور کرزي از برادر خواندن طالبان چه چيزي نهفته بود، هنوز در هاله اي از ابهام قرار دارد. هر کسي تفسيري بر اين موضوع ارايه کرد. ولي هيچکدام به عنوان دليل قطعي آن برادري تثبيت نگرديد. برخي هنوز چنين موضعي را از سوي کرزي يک ترفند سياسي به نفع آمريکا تلقي مي کنند. برخي نيز آن را تحت تاثير عواطف قومي و تباري تفسير مي کنند. برخي تحت تاثير کشورهاي منطقه و برخي قدرت هاي مخالف آمريکا مي پندارند. برخي نيز اين موضع گيري هاي رييس جمهور کرزي در برابر طالبان را از سر ضعف در تصميم گيري هاي کلان سياسي مي داند که تحت تاثير احساسات فردي صورت گرفت. شايد هم به گفته برخي از اطرافيان او اين گونه موضع به دليل علاقمندي وي به صلح و اخوت و برادري صورت مي گرفت.
هرچه بود گذشت ولي زمان طولاني را در برگرفت. در تمام اين دوران پروسه صلح به عنوان ناکام ترين پروسه در کارنامه حکومت افغانستان در طي شانزده سال تنها مجرايي براي بهره برداري طالبان از امکانات و کمک هاي خارجي براي مردم افغانستان بود. مهم تر از آن پروسه صلح ابزاري بود براي تداوم حيات طالبان و حتي تقويت مواضع آنها. در اين مدت صداهاي بسياري از سوي مردم افغانستان به گونه هاي مختلف در مخالفت با نزديکي حکومت با طالبان و حاميان آن ها بلند شد ولي هرگز شنيده نشد. اين بي پروايي به خواست مردم شانزده سال طول کشيد و حتي فجيع ترين حوادثي که در طي اين سال ها توسط اين گروه عليه مردم بي گناه افغانستان صورت گرفت، باعث جدايي با طالبان نشد. اما پس از فاجعه حمله طالبان بر قول اردوي شاهين که ده ها تن از فرزندان رشيد مردم ما در آن به شهادت رسيدند، اينک رييس جمهور پيشين تصميم گرفته است که ديگر طالبان را برادر خطاب نکند. اگرچه اين موضع بايد سال ها قبل گرفته مي شد ولي هنوز مي تواند يک گام در راستاي اجماع سياسي عليه دشمنان افغانستان و تروريست ها باشد. حادثه تروريستي در قول اردوي شاهين علاوه بر تلخي خود سبب پايان تلخ يک برادري بوده است. اکنون مردم انتظار دارند که اين برادري بين طالبان و جناب کرزي و هر کسي ديگري که مثل او مي انديشد، براي هميشه پايان يابد.