از سال 2001 به اين طرف که ايتلاف مبارزه با تروريسم به سرکردگي آمريکا در افغانستان شکل گرفت، تا به امروز مردم افغانستان شاهد برخوردهاي متفاوت ايتلاف بين المللي با گروه هاي تروريستي و گروه حامي اين گروه ها يعني طالبان بوده اند. آمريکا القاعده را دشمن خود مي دانست و اين گروه در انفجار برج دو قلوي تجارت جهاني متهم اصلي شمرده مي شد، آمريکا مي دانست که شبکه القاعده مي تواند تهديد جدي براي منافع آمريکا در سطح بين المللي باشد، از اينرو هدف نخستين آمريکا را در افغانستان نابودي شبکه القاعده تشکيل مي داد. هرجا که نام القاعده بود، نيروهاي بين المللي بي درنگ خودشان را به آن محل مي رساندند و به آنها مي جنگيدند و تا مي توانستند نيروهاي القاعده را تعقيب مي کردند. همين برخورد شديد، بيرحمانه و قاطع سبب شد که نيروهاي القاعده در کمترين فرصت مجبور به ترک افغانستان شوند و به آن سوي مرزها پناه ببرند؛ ولي وضعيت در رابطه با طالبان از همان آغاز فرق مي کرد. طالبان دشمن آمريکا به حساب نمي آمد، منافع آمريکا در عرصه بين المللي از سوي طالبان تهديد نمي شد، طالبان اهدافي فراتر از افغانستان را دنبال نمي کرد، غرب و ناتو طالبان را يک گروه تروريستي نمي شناختند و جنگ ميان حکومت افغانستان و طالبان را يک مسأله داخلي تلقي مي کردند. به اين دليل برخوردشان با اين گروه انعطاف پذير و همراه با نوعي مدارا بود.
در جانب حکومت افغانستان نيز همين سياست جريان داشت. حکومت هيچگاه با طالبان مانند دشمن مردم و وطن برخورد نکرده است. تقابل در حد حفاظت از مناطق تحت کنترل دولت و دفاع در برابر حملات اين گروه بر نيروهاي امنيتي بوده است. طالبان به صورت غير رسمي از يک نوع معافيت و مصؤنيت امنيتي از سوي ايتلاف بين المللي و حکومت افغانستان برخوردار بود و استراتژي نابودي و شکست کامل اين گروه در دستور کار آنها قرار نداشت.
برخورد با داعش و طالبان نيز همينگونه است. حکومت افغانستان همواره تأکيد کرده اند که با گروه داعش برخورد جدي خواهد کرد و به اين گروه اجازه نخواهد داد که امنيت کشور را مختل کند، ولي در برابر طالبان برخوردها و موضع گيري ها کاملا متفاوت است. آنچه در ارتباط با طالبان برجسته مي شود، مسأله صلح و پيوستن اين گروه به دولت است، نه مبارزه، جنگ و تهديد به شکست و نابودي.
در حالي که طالبان مسؤل بيشتر نا امني ها در افغانستان مي باشد، بيشترين حملات انتحاري را طالبان سازمان دهي کرده اند، بيشترين مناطق خارج از کنترل حکومت را طالبان در اختيار دارند؛ با آنهم چرا با گروه طالبان با مدارا برخورد مي شود؟ چرا جنايت هاي اين گروه به گونه اي کتمان مي گردد؟ چرا اين گروه دشمن مردم و افغانستان به شمار نمي آيد؟ اين ها پرسش هايي اند که اين روزها ذهن و ضمير مردم افغانستان را به شدت با خود درگير کرده است.
درست است که نيروهاي طالبان از شهروندان افغانستان مي باشد و طالبان بر خلاف القاعده و داعش، يک گروه داخلي به حساب مي آيد؛ اما وقتي يک گروه داخلي به طور کامل در خدمت بيگانگان باشد و از استخبارات خارجي دستور بگيرد و به منافع ملي ارزش و احترام قايل نباشد، جان و مال مردم برايش اهميت نداشته باشد و با وجود تلاش هاي زياد براي پيوستن اين گروه به پروسه صلح، بر دوام و شدت جنگ اصرار بورزد، پس وظيفه حکومت و نيروهاي امنيتي در برابر اين گروه چيست؟
در چنين وضعيتي تنها تفاوتي که مي توانيم ميان گروه طالبان و گروه هاي تروريستي ديگر در نظر بگيريم، اين است که در کنار جنگ و دفاع شجاعانه و با انگيزه از جان، مال و امنيت مردم، دروازه هاي صلح و گفتگوهاي سياسي نيز بايد به روي طالبان باز باشد و حکومت براي پذيرش اين گروه در چوکات قانون اساسي و ارزش هاي ملي همواره آمادگي داشته باشد، در حالي که براي ساير گروه هاي هراس افگن جز شکست، نابودي و ترک خاک افغانستان گزينه اي ديگري در نظر گرفته نمي شود.