مشکل اصلی مردم افغانستان، امنیت است. اقتصاد، اداره، حکومتداری، تطبیق قانون همه و همه به نظم و امنیت بستگی دارد. امنیت زیربنای توسعه به شمار می رود. در فضای نا امنی، خشونت و بی قانونی، سیاست ها معلق می ماند، اقتدار حکومت مرکزی ضعیف می شود و توان بازسازی و انکشاف اقتصادی از دست می رود. درحکومت ضعیف، حلقات فاسد و سودجو رشد می کنند و نبض امور سیاسی و اداری را در دست می گیرند.

مردم افغانستان درعین حالی که از نا امنی و خشونت رنج می برند، از فساد و نحوه حکومتداری نیز به ستوه آمده اند. چندین سال است که حکومت افغانستان همراه با حامیان بین المللی، سیاست مبارزه با فساد را در اولویت قرار داده است؛ اما در این مدت شاهد کاهش چشمگیر فساد در کشور نبوده ایم.

کندی روند مبارزه با فساد به این دلیل است که اشخاص قدرتمندی که در درون دولت به فساد دست داشته اند، خود شان را با گروه های هراس افگن، شبکه های بزرگ قاچاق و گروه های مافیایی، پیوند زده اند. اکنون این گروه ها و حلقه ها بر محور منافع مشترک با یکدیگر همکاری و همسویی دارند. بنابراین پیروزی و ناکامی حکومت در یکی از جبهه ها، مؤفقیت و شکست حکومت را در عرصه های دیگر نیز به همراه خواهد آورد.

وضعیت افغانستان در حال حاضر به گونه ای است که نه در عرصه امنیت پیشرفت های قابل ملاحظه ای داشته است و نه در زمینه فساد. اگرچه تغییرات اساسی در استراتژی امنیتی به وجود آمده و نیروهای امنیتی با تمام توان در برابر حملات دشمنان مقاومت می کنند؛ اما واقعیت این است که نا امنی و خشونت همه ساله ابعاد پیچیده تری به خود گرفته و صف بندی ها دشوارتر شده است .

در دوره حکومت قبلی با این که سیاست حکومت امنیت محور بود و تمام سیاست ها و برنامه ها بر محور امنیت می چرخید، ولی اوضاع امنیتی در کشور هر روز به وخامت نزدیکتر می شد. در واقع همان سیاست های مبهم بود که برای مخالفان مسلح دولت زمینه پیشروی بیشتر را در ولسوالی ها و ولایت ها فراهم نمود.

در دو سال گذشته یکی از پیچیدگی های جنگ تغییر جغرافیای جنگی از جنوب و شرق به شمال کشور بود، دیگری ظهور گروه های جدید تروریستی از جمله داعش در بخش های از کشور می باشد که نگرانی های امنیتی را تا حدی زیادی افزایش داد. فرایندهای سیاسی نشان می دهد که واقعیت تلخ نا امنی در افغانستان پیش از آن که معلول قدرت و نیروی گروه طالبان و سایر هراس افگنان باشد، پیامد تحولات سیاسی بین المللی و منطقه ای است که عقبه حمایتی گروه های تروریستی را قوی تر و گسترده تر کرده است.

مشکل ما در واقع چالش امنیتی داخلی نیست، تا ما روی تجهیزات مدرن و نیروهای ورزیده سرمایه گذاری کنیم و از تمام فرصت ها و ظرفیت های ملی در این راه بهره ببریم. ما در عین حالی که به قدرت نظامی و تسلیحاتی خود می اندیشیم، بایستی سیاست هایی را که از حضور گروه های تروریستی در افغانستان حمایت می کند، شناسایی و از ریشه بخشکانیم. اگر سیاست های منطقه ای و بین المللی برخی کشورها از نا امنی در افغانستان به عنوان ابزار پیشبرد سیاست های شان بهره نبرند، نیروهای امنیتی ما به راحتی می توانند در برابر تهدیدات امنیتی مقابله کرده و امنیت و ثبات را به این کشور بازگردانند.

تجربه نشان داده است که تقویت فیزیکی نیروهای امنیتی در تأمین امنیت و کاهش جنگ کارساز و مؤثر نمی باشد، مگر زمانی که تقویت نیروهای امنیتی با دیپلماسی فعال بین المللی و منطقه ای پشتیبانی گردد. سیاست های اخیر روسیه در قبال افغانستان و نقش این کشور در راستای امنیت و ثبات افغانستان باید از سوی حکومت بادقت ارزیابی گردد و کشورهای همسایه و منطقه در اتخاذ یک رویکرد معقول معطوف به حفظ امنیت و ثبات در افغانستان تشویق شوند.