دبیر کل سازمان نظامی ناتو در شهر بروکسل مرکز این سازمان در جریان انتشار گزارش سال 2016 طی یک کنفرانس خبری اظهار داشته است که هنوز هم چالش های عمده در افغانستان مساله امنیت و حضور گروه های هراس افکن و تهدیدی است که از سوی این گروه ها متوجه افغانستان می شود. او هم چنین بر حضور نیروهای ناتو در افغانستان تاکید کرده و در عین حال گفته است که ما می خواهیم که خود افغان ها مسولیت تامین امنیت را به عهده بگیرند.

اظهارات سرمنشی ناتو چندان جدید نیست و مساله تازه ای را نیز بیان نمی کند. همگان می دانند که هنوز تهدید جدی فراروی افغانستان گروه های تروریستی و هراس افکن هستند. اما اذعان یک مقام نظامی بلند پایه که هم پیمان با دولت افغانستان است و با داعیه سرکوب تروریسم در افغانستان حضور یافته است، قابل توجه و معنادار است.

سخنان دبیرکل ناتو از این جهت حایز اهمیت است که اکنون پس از سال ها حضور جامعه جهانی و همکاران بین المللی دولت افغانستان در کشور به بهانه مبارزه با تروریسم، نه تنها اکنون وضعیت بهتر نشده است بلکه بدتر هم شده است. هرچه زمان می گذرد عرصه بر مردم از لحاظ ناامنی ها تنگ تر می گردد. این روزها نگرانی و هراس در چهره مردم در شهرهای بزرگ افغانستان به خصوص کابل موج می زند. به خصوص طی یک سال گذشته حملات انتحاری به طور هدفمند و گسترده از مردم ما قربانی می گیرد. سال گذشته سال رویای تحقق استراتژی فتح سرزمین برای طالبان بود که خوش بختانه دشمنان مردم افغانستان علی رغم تلاش های مذبوحانه زیاد و علی رغم قربانی گرفتن از نیروهای امنیتی کشور، هرگز به هدف نرسید. مهم ترین عوامل عدم تحقق رویاهای طالبان و حامیان آن ها، اراده جدی در مبارزه با تروریسم در سطح رهبری حکومت و نیز شجاعت و انگیزه قوی مبارزه با تروریسم در نیروهای دفاعی و امنیتی کشور بود. بدون تردید همکاران بین المللی نیز در مبارزه با تروریسم در جبهات مختلف نقش داشته اند ولی این نقش به آن اندازه نبوده است که انتظار می رفت. مردم افغانستان توقع داشت که حضور نیروهای بین المللی در افغانستان، سبب خواهد شد تا تروریسم از افغانستان برچیده شود ولی هرگز چنین امری حاصل نشد و ما هنوز در قلب افغانستان قربانی تروریسم هستیم.

اکنون به نظر می رسد در سال جدید استراتژی هراس افکنی تغییر کرده است و تروریست ها بر حملات انتحاری در داخل شهرها تمرکز کرده است. بنابراین تهدید به گونه دیگر و جدی تر هم چنان وجود دارد.

سخنان دبیر کل ناتو به طور تلویحی به حضور نیروهای ایالات متحده و نیز پیمان استراتژیک و امنیتی افغانستان با این کشور نیز اشاره می کند. ولی واقعیت این است که این پیمان عملا به فراموشی سپرده شده است و افغانستان هر روزه باید تاوان مبارزه با تروریسم را با خون فرزندان خود به تنهایی بپردازد. واقعیت این است که امروز افغانستان به تنهایی و به نمایندگی از تمام همکاران بین المللی خود در صف مقدم مبارزه با تروریسم قرار دارد ولی هرگز به طور شایسته از سوی آن ها حمایت نشده است.

همکاری نزدیک برخی از همکاران بین المللی افغانستان با حامیان منطقه ای تروریسم و مماشات در برابر اقدامات خصمانه آن ها در قبال افغانستان، کم کم اعتماد عمومی مردم افغانستان به نیروهای بین المللی را نیز زیر سوال برده است. اکنون مردم افغانستان حق دارند بپرسند که دلیل این همه لشکرکشی و در عین حال تداوم حضور تروریسم در افغانستان به راستی چه بوده است؟ کشورهای همسایه افغانستان و منطقه به روشنی از تروریسم و عملکردهای وحشیانه گروه های تروریستی حمایت می کنند و حتی بسیاری از حملات انتحاری در کابل و دیگر نقاط افغانستان در این کشورها طراحی می شود، ولی هرگز آن ها مورد ملامت بین المللی قرار نمی گیرند. هرچند سیاست های روشن دولت افغانستان در برابر تروریسم، برخی از حامیان تروریست ها را مستاصل ساخته و تا حدودی منزوی کرده است. ولی از نظر مردم افغانستان هیچ فشاری از سوی هم پیمانان و همکاران بین المللی بر کشورهای حامی تروریسم وارد نگردیده است.

در مجموع باید گفت که مبارزه همکاران بین المللی افغانستان با تروریسم در خاک افغانستان ناکام بوده است. اما دولت و مردم افغانستان هرگز دست از مبارزه در برابر تروریسم برنداشته اند و به صورت آشکارا در برابر آن ایستاده اند.