داکتر عبدالله عبدالله رييس اجراييه حکومت وحدت ملي که در مراسم بيست و دومين سالياد شهيد مزاري، رهبر فقيد حزب وحدت اسلامي افغانستان در کابل گفت که برخي از کشورهاي منطقه در پي استفاده ابزاري از تروريسم هستند و به همين منظور آن ها را به تروريسم خوب و تروريسم بد تفکيک مي کنند. عين همين سخنان از سوي رييس جمهور غني هفته گذشته در کنفرانس مونيخ نيز گفته شد.

پرسش اين است که همصدايي رهبران حکومت وحدت ملي در برابر تروريسم چه معنايي مي تواند داشته باشد؟ در پاسخ به پرسش فوق بايد به چند نکته اشاره کرد:

1- از روزي که تروريسم بين المللي حملات يازدهم سپتامبر سال 2001 بر برج هاي تجارت جهاني در آمريکا را سامان داد و در قامت القاعده چهره خود را آشکار کرد، منازعه بر سر مفهوم تروريسم و مصاديق آن نيز به وجود آمد. اين نزاع نشان مي داد که منافع ملي کشورها با مفهوم و حتي با مصداق تروريسم گره خورده است. موضع پاکستان در برابر دولت افغانستان پس از حمله تروريستي هفته گذشته در زيارتگاه لعل شهباز قلندر و تقاضاي آن کشور مبني بر تحويل دهي 76 تروريست از سوي افغانستان به پاکستان نشانه تداوم نزاع بر سر مفهوم تروريسم و هم چنين تعيين مصداق تروريسم است. تداوم سياست مبهم در برابر تروريسم نشانه آشکار از پيچيدگي وضعيت امنيتي منطقه و فقدان اراده جدي در راستاي مبارزه با تروريسم از سوي برخي کشورهاي حامي تروريسم است.

2- واقعيت اين است که چه از سوي مقامات رسمي اين پيام به پاکستان فرستاده شود و يا نشود، يکي ازعوامل رشد تروريسم و افراط گرايي درمنطقه و به خصوص افغانستان و پاکستان، سياست هاي کج دارومريز در برابر آن بوده است. گرچه دولت پاکستان در پي حمله تروريستي هفته گذشته به لحاظ ديپلماتيک خواستار تحويل دهي 76 نفر تروريست از سوي دولت افغانستان شد و خواست که به منظور اقناع وجدان عمومي در داخل پاکستان و فرافکني، تقصيرات را به گردن دولت افغانستان بيندازد و در همين راستا مرز تورخم با افغانستان را نيز بست و ارتباط ترانسپورت زميني ميان دو کشور مدتي مسدود ماند. اما همه مي دانند که چنين سياست هايي هرگز مسير مبارزه با تروريسم را عوض نمي کند و باعث جلوگيري از حملات تروريستي در پاکستان نمي گردد. اين آتشي است که سال ها است روشن شده و هنوز اراده جدي در مبارزه با خاموش کردن آن در آن سوي مرز ديده نمي شود.

3- موضع گيري هماهنگ سران حکومت وحدت ملي در برابر تروريسم و پاکستان و تاکيد بر عدم تمايز ميان تروريست ها، به لحاظ داخلي نيز نشانه روشن بر تغيير سياست دولت افغانستان در برابر تروريسم است. تا آن جا که مربوط به سال هاي گذشته مي شود، دولت افغانستان به بهانه پروسه صلح، سياست مبهمي در برابر تروريسم و همسايه جنوبي داشت است. ولي اکنون به نظر مي رسد که دولت افغانستان به نتيجه مهمي در برابر گروه هاي افراطي و تروريست ها رسيده است. اين هم صدايي تنها ميان رهبران افغانستان نيست بلکه تداعي کننده صداي واحدي از سوي مردم و دولت افغانستان در برابر تروريسم است. به همين خاطر اميدواري ها براي مردم افغانستان در مبارزه با تروريسم افزايش يافته است. اين هم صدايي ميان مردم و سران حکومت در آستانه سال 1396 و گمانه زني ها مبني بر رشد گروه هاي افراطي و به خصوص گروه داعش در افغانستان، از هر زمان ديگر ضروري به نظر مي رسد. امروز در افغانستان خوش بختانه نوعي نفرت همگاني عليه گروه هاي تروريستي افزايش يافته و اين همصدايي مردم را در مبارزه با تروريسم مصمم تر ساخته است. مردم افغانستان تا کنون علاوه بر پرداخت هزينه هاي سنگين در راستاي مبارزه با تروريسم و دادن قرباني هاي زياد در اين راه، بارها و به گونه هاي مختلف صداي خود را در مورد لزوم مبارزه جدي با تروريسم رسانده است. به نظر مي رسد که اکنون اين صدا شنيده مي شود و اين گامي بزرگ در امر مبارزه با تروريسم است.