يکي از مشکلات جدي حکومت در عرصه امنيت، حضور گسترده نيروهاي طالبان در ولايت هلمند بوده است. از شانزده سال قبل طالبان در اين ولايت حضور چشمگير داشته است و برخي ولسوالي هاي آن را به عنوان پايگاه اصلي شان انتخاب کرده اند. ولي مسأله اين است که اين حضور و نفوذ روز به روز شديدتر و گسترده تر مي شود. در تابستان و خزان امسال چندين ولسوالي اين ولايت به دست طالبان افتاد و در آخرين مورد بر شهر لشگرگاه حمله کرد و تا چند کيلو متري ولايت هم پيشروي کردند.

بر اساس گفته هاي مسؤلان امنيتي، گروه طالبان امسال مي خواستند شوراي کويته را در همين ولايت انتقال دهند. اين پلان هاي طالبان پس از يک و نيم دهه براي مردم، سخت نگران کننده و دردآور تمام مي شود.

در گذشته ما فرصت اين را داشتيم تا از حمايت هاي بين المللي در راستاي مبارزه جدي با شورشيان بهره ببريم؛ اما حکومت بجاي مبارزه با هراس افگنان، شعار صلح را برجسته کرد و در اين راستا آنقدر پيش رفت که مردم باور کردند حکومت در واقع از طالبان حمايت مي کند و مي خواهد اين گروه را وارد ساختار سياسي حکومت بکند.

در دوران حکومت قبلي چنان به طالبان بهاء داده مي شد که حتا خود دولتمردان هم باور کرده بودند که طالبان قدرت را به دست مي گيرد و به اين دليل هر مقام دولتي و والي ولايت ها تلاش مي کردند به گونه اي با طالبان ارتباط خودشان محکم کنند تا در آينده مورد خشم و غضب آنها واقع نشوند. از سال 2010 تا 2014 کسي جرأت نمي کرد عليه طالبان سخن بگويد، سياست هاي حکومت همه در راستاي حفاظت از گروه هاي هراس افگن شکل مي گرفت، نيروهاي بين المللي در جنگ با طالبان به شدت تحت فشار قرار مي گرفت. هر عمليات نيروهاي ايتلاف که به کشته شدن چند طالب منجر مي شد، ناگهان برنامه تظاهرات و اعتراضات در کشور سازماندهي مي شد و نيروهاي بين المللي را به کشتن افراد ملکي متهم مي کردند.

اين برنامه در نهايت به ممنوعيت حملات شبانه، حملات هوايي و استفاده از سلاح هاي ثقيله در مناطق مسکوني انجاميد وعمليات اين نيروها را به اجازه قبلي حکومت مشروط کرد. اين ممنوعيت ها درعمل دست و پاي نيروهاي خارجي را در مقابله با تهديدهاي دشمن بست و نيروهاي امنيتي افغانستان را نيز در حالت سردرگمي و بلاتکليفي قرار داد.

تقويت و نفوذ طالبان در کشور، اگرچه يک بخشش به مناسبات افغانستان با کشورهاي همسايه مربوط مي شود؛ اما بخش اعظمش به سياست هايي منفعلانه حکومت ارتباط مي گيرد.

گروه طالبان و ساير گروه هاي شورشي از شرايط و زمينه هاي فراهم شده از سوي حکومت بهترين استفاده را بردند و فرصت يافتند تا با خيال راحت استراتژي نظامي خود را براي سال هاي آينده تعيين کنند. رشد قارچ گونه گروه هاي شورشي در ولايت هاي شمال و جرأت و جسارت اين گروه ها در ولايت هاي جنوبي بدون شک يک برنامه از پيش طراحي شده بود که از سال ها قبل تمهيدات آن گرفته شده و مراحل اجراات آن نيز با دقت سنجيده شده بود. حال اين که در اين برنامه مقامات بلند پايه حکومتي تا چه حد نقش داشته، هنوز در ابهام قرار دارد.

ناامني هاي ولايت هلمند نيز به سياست هاي مقطعي و نه چندان جدي حکومت در برابر طالبان بر مي گردد. با آن که اين گروه مهمترين پايگاهها را در ولسوالي هاي تحت تصرف شان ايجاد کرده بود؛ اما حکومت براي از بين بردن پايگاه طالبان هيچگاه اقدامات جديي را روي دست نگرفت؛ بلکه به صورت غير رسمي اجازه داد تا آنها بخش هاي از اين ولايت را در اختيار داشته باشند. اگر امروز بحث سقوط ولايت بر سر زبان ها مي افتد، نتيجه سياست هاي وهم آلود و خيال پردازانه حکومت در شانزده سال قبل است. تا زماني که اين سياست حاکم باشد، مردم افغانستان در سايه آن احساس امنيت نخواهند کرد.