افغانستان با روي کار آمدن حکومت دموکراتيک خلق در سال 1357 نظم و آرامش خود را از دست داد و با تجاوز نظامي شوروي در 6 جدي 1358 مورد اشغال قرار گرفت. اين مسأله خيزش هاي سراسري مردمي را در مناطق مختلف افغانستان به دنبال آورد. آغاز جنگ تمام عيار ميان مردم از يکسو و حکومت با حمايت و پشتوانه نظامي و تسليحاتي شوروي از سوي ديگر، پيامدهاي ناگوار و ناخوشايندي را براي مردم افغانستان در پي آورد. پس از سقوط نظام کمونيستي، گروه هاي مجاهدين نيز در تخريب شهرها و خانه ها و کشتار مردم افغانستان کم نياوردند. اين گروه ها در زمان تقسيم و توزيع قدرت دچار تفرقه و پراکندگي شدند و با استفاده از نام اسلام عليه همديگر فتوا صادر کردند.
ناتواني مجاهدين براي تشکيل يک حکومت فراگير ملي، سبب شد که برخي کشورهاي دخيل در مسايل افغانستان گروه طالبان را به اين کشور بفرستند. اين گروه با شعارهاي فريبنده صلح از مرز قندهار وارد کشور گرديد و مورد استقبال مردم اين ولايت قرار گرفت، اما بعدا ماهيت اين گروه در نزد مردم افشاء شد و مردم درک کردند که اين گروه يک پروژه سياسي و امنيتي است که توسط کشورهاي بيگانه راه اندازي شده است.
ولي طالبان که پس از مدتي قدرت نظامي و مردمي لازم را به دست آورده بود، بجاي جلب رضايت مردم، آنها را از راه زور و تهديد نظامي به اطاعت از خود وا مي داشتند. طالبان پس از تصرف مناطق جنوبي وارد پايتخت شد و در پيشروي به سوي شمال از هيچگونه جنايت دريغ نکرد. سياست سرزمين سوخته، نسل کشي، قتل هاي سيستماتيک، کوچ اجباري و وضع ماليات سنگين و کمرشکن همراه با بد رفتاري هاي ديگر، از جمله سياست هايي بود که توسط اين گروه در افغانستان به اجرا در آمد. سخت گيري هاي شديد و دخالت هاي بي مورد در حريم خصوصي زندگي مردم که سياه ترين دوران را، از حاکميت عبدالرحمن تا آن زمان، رقم زده بود، نفرت و بيزاري عمومي از اين گروه را در پي آورد.
ائتلاف بين المللي عليه تروريسم، که در پي حملات تروريستي در آمريکا شکل گرفت، بار دگر در مسايل افغانستان به صورت مستقيم مداخله کرد. با حمايت جامعه جهاني کنفرانس بن تشکيل شد و با فشارها و ابتکارهاي بين المللي موافقتنامه اين کنفرانس به امضاء رسيد. نظام فعلي در واقع محصول همين موافقتنامه است که براي خاتمه دادن به جنگ و به وجود آمدن يک نظام مشروع و همه پذير در کشور ايجاد شد. دو سال قبل روند خروج زود هنگام نيروهاي بين المللي از افغانستان نگراني ها و دشواري هاي زيادي را براي مردم کشور به بار آورد. در اين دو سال افغانستان شاهد شديدترين و بيرحمانه ترين حملات دشمنان بوده و مردم کشور روزهاي سختي را سپري کرده است.
در ماه هاي گذشته دو موضوع ديگر بازهم ذهنيت شهروندان افغانستان را مشوش ساخته است. يکي پيروزي ترامپ در انتخابات آمريکا و سياست هاي مبهم او در قبال افغانستان است و ديگري نشست سه جانبه روسيه، چين و پاکستان در مسکو. دغدغه مردم بر اين مبنا شکل مي گيرد که نظام سياسي در افغانستان بدون حمايت جامعه جهاني دوام نمي آورد و تا سالهاي ديگر نيز پايداري اين نظام به کمک ها و حمايت هاي بين المللي وابسته مي باشد. بدين لحاظ هر پديده سياسي، امنيتي و اقتصاديي که به روند حمايت هاي بين المللي لطمه بزند، به ضرر مردم افغانستان تلقي مي شود. از اينرو توافق جامعه بين المللي و اعلام تعهد دوامدار قدرت هاي سياسي و اقتصادي دنيا از افغانستان مي تواند بر ثبات سياسي اين کشور تأثير بگذارد. همانطوري که آمريکا و جاپان از امنيت و بازسازي کشور اعلام حمايت کرده اند، انتظار داريم که کشورهاي منطقه نيز از اقتدار مرکزي در افغانستان اعلام حمايت کنند و از سياست هايي که افراط گرايي را در منطقه تقويت کند و سبب تضعيف نظام فعلي و تشديد نگراني مردم افغانستان گردد، پرهيز نمايند.