يکي از مشکلات طرح هاي توسعه اي در افغانستان اين است که امنيت اين طرح ها از سوي نيروهاي امنيتي گرفته نمي شود و به اين دليل پروژه هاي توسعه اي به حالت تعطيل باقي مي ماند. در پانزده سال گذشته بسياري از طرح ها يا از سوي گروه طالبان و ساير گروه هاي مسلح مخالف دولت تخريب شده است و يا به دليل تهديد آنها به مورد اجرا گذاشته نشده و يا هم به گونه ناقص و نيمه تمام رها شده و ميلياردها دالر از اين بابت به مردم افغانستان زيان رسيده و بسياري از مشکلات مردم همچنان لاينحل باقي مانده است.
يک ماه قبل ارگ رياست جمهوري اعلام کرد که تنها در مدت دو ماه گروه طالبان بيش از 30 ميليون دالر زيرساخت ها و ساختمان هاي دولتي را ويران کرده است. حالا اگر مشابه اين رقم در مدت زمان پانزده سال در نظر گرفته شود، معلوم مي شود که خسارت ناشي از جنگ و ويراني در پروژه هاي ملي تا چه حد بزرگ و غير قابل جبران بوده است.
تعدادي از مکاتب دولتي در مناطق ناامن يا ويران شده و يا به آتش کشيده شده و يا به دليل ممانعت فرزندان مردم از رفتن به مکاتب بدون استفاده باقي مانده و حال پس از چندين سال به شکل مخروبه در آمده است. تعدادي از کلينيک هاي صحي در مناطق نا امن به دليل نا امني نمي توانند به فعاليت آغاز کنند. اکنون جاده هاي عمومي، پل ها و پلچک ها، سد هاي آبي و منابع توليد و انتقال انرژي از اهداف جنگي طالبان به شمار مي آيد و تعداد زيادي از آنها از سوي اين گروه تخريب و ويران شده است.
مهمتر از همه اينها، پروژه هاي منطقه اي است که بخشي از آنها در خاک افغانستان تطبيق مي شوند، مانند پروژه انتقال گاز ترکمنستان از مسير افغانستان به پاکستان و هند، پروژه انتقال برق از کشورهاي آسياي ميانه به پاکستان، پروژه هاي خط آهن از شمال به جنوب و ازغرب به شمال. جدا از مشکلات سياسي که در مسير تطبيق اين پروژه ها وجود دارد، يکي از دلايل عدم تطبيق پروژه ها نگراني هاي امنيتي است. در شرايط ناامن اولا،هيچ کشوري حاضر نيست روي اين پروژه ها سرمايه گذاري کند، ثانيا هزينه تطبيق پروژه ها تا چند برابر افزايش مي يابد.
افغانستان کشوري است که زيربناهاي اقتصادي آن طي سال هاي جنگ به کلي از بين رفته است. اکنون اين کشور در تأمين بودجه خود نيازمند کمک هاي خارجي است. بر اين اساس در افغانستان بودجه تطبيق و اجراي پروژه هاي کلان اقتصادي نيز وجود ندارد، از اين رو افغانستان بايد از موقعيت جغرافيايي خود براي ترانزيت کالاهاي تجاري کشورهاي منطقه استفاده کند. اين نياز دارد که اولا اين کشور روابط و مناسبات سياسي و تجاري خود را در سطح منطقه گسترش دهد؛ ثانيا امنيت لازم را براي تطبيق پروژه هاي منطقه اي و حفاظت از زيرساخت ها به وجود آورد. نيروهاي امنيتي افغانستان قادر نيستند امنيت همه اين مناطق را بخصوص در مناطق نا امن به عهده گيرند و از اينرو اعتماد لازم براي امضاي توافقنامه هاي تجاري ميان افغانستان و کشورهاي منطقه شکل نمي گيرد.