زنان در افغانستان وضعيت رقت باري دارند. حضور زنان در تصميم گيري هاي جدي و موثر دولت اگر با سياست تبعيض مثبت نباشد، کمرنگ است. زنان در اردو و پوليس کمرنگ ظاهر شده اند. حضور زنان در فعاليت هاي اقتصادي کلان تقريبا صفر و در فعاليت هاي اقتصادي متوسط و خرد نيز بي رمق است. زنان در فعاليت هاي مدني محدود به شهرهاي بزرگ مانده اند و آنهم با مشکلات جدي و بي شمار، در غير آن در ولايات و ولسوالي هاي دور از کابل، زنان براي فعاليت هاي مدني با موانع و مشکلاتي روبرو هستند که اکثرا زمينه فعاليت را از آنها گرفته است.
اما در مقابل، آمار تجاوز به زنان و دختران در سنين مختلف، خودسوزي، قتل، سنگسار و لت و کوب شديدا بالا است و هر روز رسانه هاي گروهي خبري از يک فاجعه را تيتر مي کنند. آمار از دست دادن سرپرست و تبديل شدن آنها به سرپرست هاي خانواده با ادامه جنگ نيز رو به افزايش است.
دولتمردان افغانستان بعد از طالبان با توجه به نيازهاي بين المللي و داخلي همواره سعي کرده اند شعارهاي جديد و جدي بدهند تا به اين نيازها پاسخ داده باشند، اما عملا کاري اساسي انجام نداده اند. بسياري از دولتمردان حتا در رفتار، منش و کنش شخصي خود تغيير نياوردند. رئيس جمهوري فعلي تنها مقامي است که با خانم خود در مراسم هاي عمومي ظاهر مي شود و بانوي اول در فعاليت هاي اجتماعي و فرهنگي سهمي قابل قبولي گرفته و خواسته ايفاي نقش کند، و گرنه خانم رئيس جمهوري سابق حتا از ظاهر شدن در انظار عمومي ابا داشت و کمتر عکسي از او در رسانه ها به نشر مي رسيد. بسياري از مقامات دولتي زندگي هاي متفاوت از آنچه ادعا مي کنند دارند و به زنان خانواده شان اجازه حضور در اماکن و فعاليت هاي عمومي را نمي دهند.
عمده ترين مشکل زنان در افغانستان، ارايه راه حل هاي سنتي براي يک نوع زندگي مدرن است. هنوز هم راه حل هايي که دولت و دولتمردان براي رهايي زنان از مشکلات و معضلات اساسي و براي تحقق حقوق اساسي زنان ارايه مي شود سنتي و حتا در مواردي گرفته شده از باورهاي قبيله اي است. اما در عمل امکان ندارد که با روش هاي سنتي به جنگ مشکلاتي رفت که از همان باورها و روش هاي سنتي توليد شده اند. بدين جهت تا زماني که باورها و پندارهاي ما در مورد زن تغيير نکند، امکان ندارد بتوانيم اداره يا جامعه اي بسازيم که زن و مرد در آن به طور مساوي کار و زندگي کنند. تا زماني که دولت يک وزارت سبموليک به نام وزارت زنان داشته باشد تا به جامعه جهاني و افکار عمومي نشان دهد که زنان نيز در دولت سهمي دارند، امکان برابري زنان و مردان درادارات و تمام کشور وجود ندارد.
تغيير به جديت نياز دارد. يا به باورهاي قبيله باور داشته باشيم يا به باورهاي انساني که به زن ارزش و جايگاهي برابر با مرد را قايل مي شود. براي تغيير به تعداد معدودي زن در اردو و پوليس ملي نبايد استناد کرد، بلکه به ميليونها زني بايد توجه داشت که در نقاط دور و نزديک کشور، به صورت کاملا متفاوتي زندگي دارند و دولت هيچ تواني براي تغيير در زندگي آن ندارد. حقيقت و ظاهر زندگي زنان در افغانستان متفاوت است. تظاهر به اينکه زنان در افغانستان با مردان برابر هستند، بدترين وسيله براي ادامه تبعيض و بي عدالتي عليه زنان است. اولين قدم براي رفع تبعيض، قبول حقايق موجود در جامعه است. گام بعدي تلاش صادقانه، واقع بينانه و جدي براي رفع وضعيت موجود است.