مردم افغانستان به صلح نياز دارد. اين مردم نزديک به چهاردهه جنگ ويرانگر را تجربه کرده اند. بيش از يک ميليون کشته و صدها هزار معلول، مهاجرت جمعي به کشورهاي مختلف و بخصوص کشورهاي همسايه، بيجا شدگان داخلي که آمار آن به بيش از يک ميليون مي رسد، از هم پاشيده شدن خانواده ها، فقر، بيکاري و تخريب زيربناهاي اقتصادي بخشي از رنج ها و دشواري هايي اند که بر مردم افغانستان تحميل شده است.
جنگ افغانستان با مداخلات کشور خارجي شروع شد و با کارگرداني کشورهاي مختلف خارجي ادامه يافت. همواره دست کشورهاي خارجي در عقب اين جنگ طولاني و پر تلفات قرار داشته است.
پس از حادثه يازدهم سپتامبر آمريکا که عزم بين المللي بر اين تعلق گرفت، تا يک نظام دموکراتيک، فراگير و مورد توافق اکثر جناح هاي مؤثر سياسي در افغانستان، جايگزين امارت خود خوانده طالبان در اين کشور گردد؛ همه مردم از اين اقدام جامعه جهاني استقبال کردند. دولت جديد شکل گرفت و مردم نيز در سايه نظام جديد و حمايت جامعه بين المللي کم کم به زندگي عادي خود بر مي گشتند؛ ولي متأسفانه اين آرامش زياد طول نکشيد و اين اميدواري ها بسيار زود در خاکستر جنگ، به يأس و نا اميدي تبديل شد.
با آن که بيش از چهل کشور خارجي در افغانستان در قالب ائتلاف بين المللي مبارزه با تروريسم نيروي نظامي داشتند، اما بازهم پروژه نا امن سازي کشور همه ساله قلمرو هاي بيشتري از کشور را تحت تأثير قرار مي داد و مردم بيشتري را در دوزخ جنگ گرفتار مي کرد.
پيش از سه سال گروه هاي شورشي بيشتر در مناطق جنوبي و شرقي کشور حضور داشتند و جنگ اغلب در همين مناطق محدود مي شد؛ اما بيشتر از دو سال است که گروه هاي شورشي حضور وسيع و سؤال برانگيزي در ولايات شمال کشور پيدا کرده و چالش هاي امنيتي فراواني را براي دولت و مردم افغانستان در اين مناطق به وجود آورده است.
حضور گسترده و قدرتمند طالبان در شمال از نظر مردم و کارشناسان يک امر عادي و معمولي نظامي تلقي نمي شود، آنها معتقد اند که پشت سر اين قضيه کشورهايي قرار دارند که سياست و منفعت آنها بر محور نا امني افغانستان تعريف مي شود. ولي اين که به صورت قطع چه سياستي در عقب تقويت طالبان در افغانستان و بخصوص شمال کشور وجود دارد؛ برخي آن را به رقابت هاي منطقه اي و مداخلات برخي کشورهاي همسايه ارتباط مي دهند و برخي آن را ناشي از تشديد رقابت هاي بين المللي آمريکا و روسيه مي دانند. مسأله واضحي که همه به آن اعتراف مي کنند اين است که وضعيت امنيتي در افغانستان بيش از هر زمان ديگر با پيچيدگي ها و تنگناهاي هولناک رو برو گرديده است و اين پيچيدگي ها امروزه جنگ افغانستان را از حالت يک جنگ صرفا داخلي خارج کرده و به آن ماهيت جنگ نيابتي منطقه اي و حتا بين المللي داده است.
از مسأله فوق ما به چنين برداشت مي رسيم که ختم جنگ و رسيدن به صلح در افغانستان بدون همکاري صادقانه و جدي کشورهاي منطقه و جهان ممکن نيست. بدون تشريک مساعي کشورهاي بيروني برقراري صلح در افغانستان يک امر محال و ناشدني تلقي مي شود.
در کنار آمريکا و پاکستان، نقش کشورهاي چين،عربستان، روسيه و ايران نيز در تأمين صلح و ثبات در افغانستان برجسته و غير قابل انکار مي باشد. چنانچه اين کشورها عزم واراده شان را در ايجاد صلح و ثبات در افغانستان در عمل نشان دهند، ديگرهيچ گروهي توان ايستادگي و مقاومت در برابر آن را نخواهند داشت.
سفر رييس اجراييه حکومت به عربستان که اعلام حمايت همه جانبه آن کشور را از روند صلح در پي داشته است؛ مي توان از اين نظر مفيد ارزيابي کرد. زيرا عربستان نفوذ معنوي بر گروه طالبان و روابط نزديک با حاميان اين گروه دارد و همکاري اين کشور در راستاي صلح مي تواند در جلب رضايت اين گروه ها و تحت فشار قرار دادن کشورهايي که در مسير صلح اخلال کنند، مؤثر واقع شود.