صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

افغانستان؛ جنگ دوامدار و صلح ناپایدار

-

جنگ و صلح دو پديده اي است که همزمان زندگي مردم افغانستان را با خود درگير کرده است. بيشتر از يک دهه است که مردم افغانستان همه روزه اين کلمات را مي گويند و مي شنوند و يا در عمل تجربه مي کنند.
جنگ گسترده، مداوم و بدون معيار در افغانستان تا هنوز تلفات جاني و خسارات مالي فراواني را به جا گذاشته و سبب مهاجرت ميليون ها تن در کشور گرديده است. جنگ موجب ويراني و خرابي خانه ها، کشت زارها، مکاتب، شفاخانه ها و آبدات فرهنگي و تاريخي گرديده و فرار سرمايه، توقف پروژه هاي بازسازي، گراني و ناامني هاي شغلي را به دنبال داشته است.
جنگ در افغانستان باعث عقب ماندگي کشور از کاروان مدنيت گرديده و روند توسعه و رشد کشور را با موانع و چالش هاي فراواني روبرو کرده است. جنگ زمينه حضور سياسي و نظامي جامعه جهاني در افغانستان را فراهم آورده و اقتصاد و تجارت اين کشور را به حد اقل کاهش داده است.
نا امني، فقر و بيکاري نتيجه مستقيم جنگ به شمار مي رود که متأسفانه امروزه زندگي بسياري از هموطنان را در سراشيبي سقوط قرار داده است. اگر کارخانه هاي توليدي با ورشکستگي روبرو مي شوند، اگر تجارت و علاقمندي به تجارت کاهش پيدا کرده، اگر سرمايه ها از کشور خارج مي شوند و اگر روند بازسازي در کشور متوقف گرديده، دليل عمده اش جنگي است که سراسر کشور را در آتشش مي سوزاند.
اما پديده صلح هنوز وجود خارجي پيدا نکرده است. هنوز گره کور جنگ با سر انگشت معجزه آساي صلح باز نشده است. از صلح تنها شعار داده شده است. از صلح تنها تعداد معدودي به ثروت هاي انبوه دست يافته اند. از صلح تنها براي توجيه سياست هاي تبعيض آميز، ظالمانه و مستبدانه بهره برداري شده است. به همان اندازه که از صلح سخن گفته شده به همان ميزان جنگ زندگي مردم را به تباهي کشيده است. هر زماني که از افق روشن صلح نويد داده شده، قامت هاي بيشتري در گودال خونين جنگ خم شده است. از نظر مردم صلح تنها حرف است. صلح صرف يک پروژه است. صلح فريب است. صلح پوشش فريبنده براي دوام جنگ است.
بيش از يک دهه است که به صورت جدي از صلح سخن گفته مي شود و در اين راستا ميليون ها دالر سالانه به مصرف مي رسد، اما دستاورد عملي آن براي مردم افغانستان مشهود نبوده است.
در حکومت قبلي بسياري از پروژه ها و کمک ها به مناطق ناامن سوق داده شد، به اين بهانه که با اين پروژه ها توجه مردم را به خدمات دولت جلب مي کند. ولي اين تلاش ها نه تنها مؤثر واقع نشد که زمينه نفوذ گروه هاي شورشي را در منطقه بيشتر فراهم کرد. مردم به اين باور رسيدند که در مخالفت با حکومت بيشتر منفعت به دست مي آورند تا با همکاري با حکومت.
اگر امروزه از پروژه هاي خيالي، مکاتب خيالي، معلمان خيالي، کلينيک و شفاخانه هاي خيالي سخن گفته مي شود، برايند همان سياست هاي غلط و يکجانبه اي است که در سال هاي گذشته از سوي حکومت تعقيب شد.
حکومت وحدت ملي، سياست هاي شفاف تري در ارتباط با صلح در پيش گرفت و علاوه بر اين که در سطح داخلي جريان صلح را تعقيب کرد، تلاش هاي مشترکي را با کشورهاي همسايه، منطقه و جهان نيز آغاز کرد. گرچند اين تلاش ها در کل به بن بست مواجه شد، اما صلح با حزب اسلامي گلبدين حکمتيار که يکي از احزاب با سابقه و پر طرفدار در کشور مي باشد، يک گام مهم و اساسي در اين راستا به شمار مي رود. اين که صلح با حزب اسلامي به ختم جنگ منجر شود، تا حدي زيادي خوشبينانه به نظر مي رسد؛ اما با پيوستن اين گروه به حکومت حد اقل بن بست صلح شکسته مي شود. پروژه جنگ در افغانستان به دست کشورهاي خارجي است و تا زماني که حمايت کشورهاي منطقه از روند صلح جلب نشود، صلح پايدار و واقعي در کشور بر قرار نخواهد شد.

دیدگاه شما