بحران مهاجرت يکي از بزرگترين بحران سياسي- اجتماعي است که مردم افغانستان سال ها درد و رنج آن را تحمل مي کنند. جنگ هاي خانمانسوز داخلي و ناامني فراگير سبب آواره شدن مليون ها نفر در کشورهاي مختلف و بخصوص کشورهاي ايران و پاکستان گرديد.  پس از تشکيل نظام سياسي جديد، اگرچه امنيت و ثبات نسبي در کشور برقرار گرديد، اما خطر گروه هاي دهشت افگن، بازگشت قدرتمند گروه طالبان و ساير گروه هاي مخالف دولت در صحنه جنگ باردگر آتش جنگ را در کشور شعله ور ساخت. اين جنگ علاوه بر اين که فرصت هاي سرمايه گذاري را در کشور از بين برد و پروژه هاي زيربنايي را متوقف کرد، امنيت جاني و مالي مردم ملکي را نيز با تهديد جدي مواجه نمود.
گسترش جنگ و ناامني در ولسوالي ها، ولايات، مسير راهها و مناطق دور دست، بسياري از مهاجريني را که با اميدواري هاي زياد علاقمند بازگشت به کشور بودند، دوباره مجبور به تحمل سختي هاي زندگي در کشورهاي خارجي کردند.
آغاز فاز جديد سياسي و حضور جامعه جهاني و وعده کمک هاي ميلياردي از سوي آنها در ابتداء چشم انداز روشني را براي آينده افغانستان باز کرده بود، اما سياست هاي مقطعي و نا همگون کشورهاي تأثيرگذار در تحولات سياسي و امنيتي کشور، نه تنها کمک ها را در چرخه فساد بي تأثير ساخت که در بعد نظامي نيز زمينه برگشت دوباره طالبان و ساير هراس افگنان را به کشور فراهم ساخت.
آغاز شورش هاي عمومي و خشن در کشورهاي عربي، علاوه بر اين که امنيت و ثبات را در منطقه برهم زد و سبب کشته شدن و مهاجرت مليون ها تن گرديد؛ زمينه را براي ظهور گروه هاي جديد تروريستي در منطقه فراهم کرد. گروه داعش که در ابتداء کشورهاي سوريه و عراق را هدف قرار داده بود در نهايت عملکردهاي اين گروه واکنش کشورهاي غربي را برانگيخت. اين واکنش منجر به تشکيل ائتلاف ديگر در برابر گروه داعش و ساير گروه هاي هراس افگن در عراق و سوريه گرديد. فشارهاي ناشي از مبارزه کشورهاي عضو ناتو در برابر گروه داعش باعث گرديد که اين گروه توجه خود را به بيرون از عراق و سوريه متمرکز سازند. افغانستان براي ايجاد پايگاه جديد براي داعش محل بسيار مناسب تشخيص داده شد.
ظهور داعش در افغانستان موج ديگري از خشونت ها و ناامني ها را در کشور دامن زد و سبب کشتار افراد بيگناه ملکي در شهرها و مسير شاهراه ها گرديد. امروزه کارمندان دولتي، نيروهاي امنيتي، کارکنان مؤسسات داخلي و خارجي، خبرنگاران و اصحاب رسانه ها حتا دانشجويان و جوانان از تهديد گروه هاي هراس افگن در امان نيستند. مردم بيگناه ملکي با اندک بهانه کشته مي شوند.
با خروج نيروهاي خارجي و کاهش کمک هاي بين المللي، فقر و بيکاري نيز بر مشکلات مردم افزوده شد. امروزه بسياري از مردم حتا از تأمين ضروري ترين مايحتاج زندگي خود عاجزند. بي ثباتي سياسي، فساد افسار گسيخته، هرگونه اميدي را به يأس و نااميدي بدل کرده است.  موج جديد مهاجرت مردم به کشورهاي خارج و بخصوص اروپا ناشي از ناامني و نااميدي به آينده زندگي است.
سيل مهاجرين سوريه، عراق و کشورهاي افريقايي و جنوب آسيا بزرگترين بحران مهاجرت را پس از جنگ جهاني دوم رقم زد. اکنون کشورهاي اروپايي مي خواهند تعداد زيادي از پناهجويان افغانستاني را برگردانند. حکومت افغانستان نيز ترجيح مي دهند که در برابر بازگشت مهاجرين، کمک هاي دوامدار کشورهاي اروپايي را باخود داشته باشد. اما چيزي که در اين ارتباط به کلي فراموش شده، جنبه هاي انساني قضيه و مسؤليت هاي بين المللي کشورهاي مهاجر در ارتباط با پناهجويان است. حفاظت از جان انسان هاي در معرض تهديد، مسؤليت دولت هااست و کشورهاي اروپايي با هيچ بهانه اي نمي توانند از اين مسؤليت شانه خالي کنند. چنانچه پس از بازگشت پناهجويان به وطن اصلي، زندگي آنها با خطر مواجه شود، مسؤليتش مستقيم به دوش کشورهايي است که آنها را مجبور به بازگشت کرده اند و نيز به عهده دولت افغانستان است که بدون در نظر داشت شرايط امنيتي، از برگشت آنها استقبال کرده است.