اهميت ژئو پوليتيک و ژئو اکونوميک افغانستان در سطح منطقه کم نظير مي باشد. اين مهم در گذشته به دليل بي کفايتي و سر سپردگي حکمروايان کشور نه تنها سبب توسعه و رونق اقتصادي کشور نگرديد، که بيشتر افغانستان را در معرض طمع کشورهاي بيگانه قرار داده و زمينه تهاجمات نظامي و مداخلات بي رويه سياسي آنها را در کشور فراهم کرد.   افغانستان از يک طرف با ذخاير سرشار و متنوع معدني خود مي تواند جايگاه اقتصادي خود را در سطح منطقه بالا ببرد و از طرف ديگر منابع رو زميني اين کشور مي تواند به عنوان منبع عايداتي مطمين، دوامدار و قابل توجه به رشد اقتصادي اين کشور سرعت بخشد.
علاوه بر آن موقعيت جغرافياي افغانستان اين کشور را در جايگاه ويژه قرار داده است.
افغانستان از پتانسيل هاي فراواني اقتصادي برخوردار مي باشد. اين کشور مي تواند با استفاده از ظرفيت هاي اقتصادي و تجاري، خود را به خود اتکايي نزديک کرده و وابستگي اش را به کشورهاي خارجي تقليل دهد.
به فعليت رساندن پتانسيل هاي موجود نيازمند عزم و اراده جدي، مديريت کارامد  و صداقت و دلسوزي است که متأسفانه تا هنوز سياست هاي توسعوي اين کشور بر محورهاي فوق شکل نگرفته است.
در افغانستان منافع قومي، سمتي و شخصي همواره در اولويت قرار داشته و اين نگاه محدود نگرانه بر تمامي تصاميم، سياست ها و برنامه ها سايه افگنده است. از اين رو حکومت ها هميشه در افغانستان با تنش ها و نارضايتي هاي دروني مواجه بوده است. تلاش اقوام محروم و تحت ستم براي رهايي از سلطه ظالمانه حکومت و عدم کارايي و مشروعيت نظام مسلط سياسي، فضاي بي اعتمادي و ترس را در مناسبات مردم و حکومت ها به وجود آورده است. اين ترس سبب مي گردد که دستگاه حاکم پيش از آن که در فکر آبادي کشور باشد، به راهکارهاي مؤثر سرکوب و محروميت زايي در کشور مي انديشند.
در تاريخ کشور کمتر حاکمي به توسعه، آباداني و رفاه اجتماعي توجه داشته و در اين راستا گام هاي ارزشمند وسودمندي برداشته است.
به همين دليل تاريخ اين کشور تاريک، غمبار و تراژيک رقم خورده است. هر قدر که جهان به سوي توسعه و مدنيت حرکت کند، کشور ما به همان مثابه از قافله تمدن عقب مي ماند.
امروز افغانستان با اين پتانسيل هاي بي نظير خود، در رديف فقيرترين و عقب مانده ترين کشورهاي جهان قرار دارد. امروز افغانستان در جنگ، خشونت و کشتار بيرحمانه؛ توليد و قاچاق مواد مخدر، فساد و حکومتداري ضعيف، مقام اول و دوم را در ميان کشورهاي جهان نصيب مي شود. چرا ما در عرصه هاي علمي و توسعوي هيچ افتخاري در دنيا کمايي نکرده ايم ؟!
به اين خاطر که افغانستان نتوانسته خود را از گرداب تفکرات قبيله اي نجات دهد و از گندابه هاي سنت و ايده هاي سلطه گرانه قومي و قبيله اي عبور کند.
افغانستان امروز نياز دارد تا خود را از لاک فرهنگ قومي و قبيلوي بيرون کرده و در فضاي باز و دموکراتيک نفس تازه کند. فضايي که در آن همه ساکنان افغانستان مالک اين سرزمين شناخته شود و تمايز انگاري ها و خود برتر بيني ها از عرصه مناسبات اجتماعي، سياسي و فرهنگي براي هميشه محو شود.
اين همه را به اين خاطر ياد آور شدم که ديروز رئيس جمهور کميته‌اي را براي حل مشکلات حمل و نقل با همسايگان ايجاد کرد، تا مشکلات حمل و نقل افغانستان با کشورهاي همسايه را بررسي کند.
اين کميته وظيفه دارد افزون بر حل اين مشکلات، در راستاي عملي ساختن «پلان اتصال منطقه‌اي» کار کند.
اين تصميم بدون شک يک گام ارزنده در راستاي خود کفايي و رشد اقتصادي کشور بوده و وابستگي ما را به کشورهاي خارجي کاهش مي دهد. به شرطي که خلأ هايي که تاکنون در پروژه هاي اقتصادي وجود داشته است، اين بار با نظارت و درايت مسؤلان بلند پايه دولتي مرفوع گردد. طرح هاي انکشافي بايد متوازن و بر مبناي منافع عمومي استوار باشد، تا همه مردم به صورت يکسان از مزاياي آنها بهره مند شوند.