جنگ ميان طالبان و دولت افغانستان، از جهات مختلفي در حال گسترش است. جغرافياي جنگ از شمال به جنوب گسترش يافته است و طالبان تلاش دارند تا جنگ را به سوي ولايات مرکزي نيز بکشانند. جنگ در شمال وضعيت نابساماني را به وجود آورده است. قريه ها و مناطق و ولسوالي هاي زيادي يکي پس از ديگري در آتش جنگ مي سوزند.
اما از سوي ديگر؛ طالبان اهداف اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي را هدف قرار مي دهند. طالبان از سال گذشته و از آغازين روزهاي سال با هدف قرار دادن پايه هاي برق که اقتصاد کشور بر آن مي گردد، اولين نشانه هاي جنگ اقتصادي با دولت افغانستان را به نمايش گذاشتند. طالبان در يک جنگ همه جانبه با دولت افغانستان به سر مي برند. ضربه زدن به اهداف اقتصادي دولت در دستور کار طالبان است. ساخت سرک ها و راه هاي مواصلاتي شايد يکي از بزرگترين دستاوردهاي دولت افغانستان باشد که بعد از سقوط حکومت طالبان داشته است، اما طالبان با انفجار و ماين گذاري در راه ها و شاهراه هاي کشور، ضربات جبران ناپذيري بر اقتصاد کشور وارد کرده اند. در تازه ترين مورد طالبان با تخريب پل آلچين که کندز را به ولسوالي هاي کلبات، امام صاحب، دشت ارچي و قلعه زال وصل مي کند، در حقيقت بر اقتصاد و انتقال اموال تجاري به داخل کشور را ضربه زدند.
نبود برق، نبود سرک، نبود راه هاي مواصلاتي مناسب به اندازه نبود امنيت بر اقتصاد کشور تاثير منفي دارد. در نبود سرک و برق، سرمايه گذاري در هيچ جاي دنيا معنايي ندارد و هيچ سرمايه گذاري حاضر نخواهد بود تا تمام سرمايه خود را براي تامين برق و رساندن مواد اوليه به کارخانه و همين طور رساندن توليداتش به بازار به مصرف برساند.
از سوي ديگر، طالبان در آخرين روزهاي هفته گذشته دانشگاه امريکايي در کابل را هدف قرار دادند. موجي از ناامني بر مراکز تحصيلي سايه افگنده است. طالبان به هدف قرار دادن عرصه تحصيلات و فرهنگ کشور، طيف گسترده اي از کساني را هدف قرار مي دهند که نيروي محرکه فرهنگي جامعه به حساب مي آيند و  مغز متفکر کشور هستند. ايجاد جو ناامني در اماکن تحصيلي، سبب مي شود تا عرصه تحصيلات عالي که يکي از پر رونق ترين عرصه هاي فرهنگي در کشور است، آسيب پذير شود. طالبان با حملات مکرر بر مکاتب، آتش زدن و تهديد معلمان و مديران و حتا شاگردان مکاتب، ده ها مکتب را در ولايات ناامن براي سالها مسدود نگه داشتند. هر چند بعيد به نظر مي رسد که طالبان بتوانند با حملات بر مراکز تحصيلي، جلو رشد و گسترش تحصيلات عالي را بگيرند، اما اين حملات امنيت رواني که لازمه يک مکان تحصيلي است را از اين مکان ها خواهد گرفت.
سياست دولت در برابر تهديدهاي اقتصادي و فرهنگي که از سوي طالبان اعمال مي شود، همانند ديگر عرصه ها منفعلانه و غير موثر بوده است. هيچ راهکار پيشگيرانه اي براي جلوگيري از تهديدهاي اقتصادي در برنامه هاي دولت ديده نمي شود. به عنوان مثال نمي توان برنامه مشخصي براي تامين امنيت لين هاي برق يا حفاظت سرک ها را در برنامه هاي دولت ديد. همچنين برنامه مشخصي براي حفاظت اماکن تحصيلي و فرهنگي وجود ندارد. حصار کشيدن بر دور دانشگاه ها و موسسات تحصيلات عالي و استفاده از ديوارهاي کانکريتي در تامين امنيت موثريتي ندارد. تجربه هاي دردناک حملات انتحاري بر مکان هايي که از چنين تدابير امنيتي استفاده مي کردند، بيهودگي استفاده از چنين تدابيري را به وضوح نشان مي دهد. لذا دولت بايد سياست خود را براي مبارزه با حملات طالبان بر عرصه هاي اقتصاد و فرهنگ مشخص سازد. آسيب پذيري اين عرصه ها خطرناک تر از آسيب هايي در ميدان جنگ بر يک طرف وارد مي شود.