امسال در جنگ با طالبان، سال خوبي به حساب نمي آيد. طالبان عمليات هاي بزرگي را به راه انداخته اند و در مواردي حتا توانسته اند يک ولايت را به تصرف خود در آورند. در حال حاضر نيز بر اساس برخي گزارش ها، در حدود پانزده ولايت جنگ با طالبان جريان دارد. ولسوالي هاي زيادي در تهديد طالبان هستند و شماري از ولسوالي ها نيز در روزهاي گذشته بين نيروهاي دولتي و طالبان دست به دست شده اند.
پرسش اساسي از دولت و حاميان بين المللي اش اين بوده که استراتيژي مبارزه با طالبان چيست؟ دولت افغانستان مطمينا، استراتيژي و راهکارهايي براي مبارزه با طالبان دارد، اين استراتيژي و راهکارها چيست؟ آيا دولت افغانستان براي بيش از يک سال اداره وزارت دفاع توسط سرپرست، برنامه منظمي براي مبارزه با طالبان داشته است؟ آيا دولت افغانستان در زماني که طالبان عقب نشيني مي کنند و يا به عقب رانده مي شود، برنامه اي براي نابودي طالبان دارد؟ و اگر چنين برنامه اي دارد، آيا نمونه اي از آن اجرا شده است؟
بحث از استراتيژي مبارزه با طالبان نه تنها در حکومت جديد، بلکه از آغاز سقوط رژيم طالبان و به وجود آمدن حکومت جديد، مطرح بوده است. اين پرسش تا کنون به طور کامل از سوي دولت پاسخ داده نشده است. پاسخ به اين پرسش همواره فريب دهنده و در حواشي دور زده است و هرگز به واقعيت هاي جامعه نزديک نشده است. به عنوان مثال، با وجود تمام ابراز آمادگي هاي دولت در مقابل طالبان، ولسوالي ها يکي از پس ديگري سقوط مي کند، يا جنگ به راحتي از جنوب به شمال کشيده مي شود و يک ولايت بارها در آستانه سقوط قرار مي گيرد. يا اينکه شمار واقعي افراد طالبان چقدر هستند و اين مقدار افراد چگونه مي توانند در برابر نيروهاي مسلح داخلي و خارجي مقاومت کنند و حتا پيشروي کنند و تهديد به حساب آيند. چه کساني و جريان هايي به عنوان مشوقين و يا مبلغين طالبان عمل مي کنند و باعث شده اند تا طالبان مقبوليت اجتماعي پيدا کنند. کدام کشورها به عنوان حاميان اصلي طالبان کار کرده اند.
سخنگويان، فرماندهان و مسئولان بلند رتبه وزارت هاي امنيتي بيشتر از آنکه به عنوان توضيح دهندگان و تشريح کنندگان استراتيژي و راهکارهاي دولت در مبارزه با طالبان ظاهر شود، بيشتر به عنوان توجيه کنندگان ضعف ها و ناکارآمدي هاي ادارات مسئول ظاهر مي شوند و تلاش مي کنند تا اذهان عامه را بقبولانند که نيروهاي دولتي تمام تلاش شان را انجام داده اند ولي نتوانسته اند جلو سقوط يا پيشروي طالبان را بگيرند.
سقوط و بازپس گيري ولسوالي ها در نقاط مختلف کشور را تنها در روشنايي استراتيژي مبارزه با طالبان از سوي دولت مي توان بررسي و بحث کرد. در نبود استراتيژي مبارزه با طالبان و تروريزم، چيزي جز بي برنامگي و تشتت قابل رويت نيست و نمي توان جز ضعف چيز ديگري يافت. شکي در اين نيست که زاويه هاي پنهان زيادي در هنگام بررسي مسئله انتقال ناامني هاي از جنوب به شمال يافت مي شود، همان گونه که نقاط مبهمي در مورد علت هاي نزديک شدن طالبان به مراکز شهرها و همين گونه پايتخت کشور روشن خواهد شد.
چنين وضعيتي دولت افغانستان در ميان جبهات متعدد جنگ گير مانده و در جبهات مختلفي بجنگد و استراتژي واضحي براي مبارزه نداشته باشد، هزينه انساني و مالي جنگ براي دولت افغانستان را به شدت بالا خواهد برد. جنگي اين چنين پاياني نيز نخواهد داشت. در عين حال، دولت افغانستان تجربه بيش از سيزده سال جنگ در مقابل تروريزم و افراط گرايان را دارد و در صورتي که بخواهد به خوبي مي تواند، ترسيم کامل و بدون عيبي از وضعيت فعلي امنيتي در کشور ارايه دهد و دولتمردان و طراحان جنگ و امنيت در کشور استراتيژي مبارزه با طالبان را تهيه و به اجرا خواهند گذاشت.