افغانستان در حدود نيم قرن اخير درمنازعات شديد داخلي به سر برده است. بخش اعظم اين منازعات مسلحانه بوده و تلفات و خسارات شديد مالي و انساني برجاي گذاشته است. نسل اکنون سياستمداران افغانستان تقريبا به نوعي ارتباط به جنگ ها و نزاع هاي مسلحانه  دارند. ده ها سال جنگ در اين سرزمين نشان مي دهد که توده سياستمداران افغان، افراد کارکشته و مجربي در گفتگو و پيشبرد اهداف شان از طريق ابزارهاي مسالمت آميز نبوده اند.
اما پس از سقوط حکومت طالبان و برقراري حکومتي مبتني بر دموکراسي، براي اولين بار افغان در حکومتي به سر مي برند، که ابزارهاي دموکراتيک براي رسيدن به قدرت استفاده شده و سياستمداران و دولتمردان به وسيله اين ابزارهاي دموکراتيک به چوکي و قدرت تکيه زده اند. بيش از ده سال است که رياست جمهوري و پارلمان و اعضاي کابينه توسط آراي مستقيم و يا غير مستقيم مردم انتخاب شده اند. در اين مدت نيروهاي مخالف سياسي در قالب اپوزيسيون در مقابل دولت قرار گرفته و به عنوان ناظر و منتقد نظام عمل کرده است. شايد دولت وحدت ملي براي اولين بار، دولت و اپوزيسيون را در داخل خود جاي داده و به همان دليل نيز در سطح کشور منتقدي جدي در بيرون از دولت ديده نمي شود.
افغان ها به همان اندازه که تجربه جنگ دارند، تجربه گفتگو و مذاکره را نيز داشته و دارند. هر چند اين مذاکرات در گذشته معمولا به شکست انجاميده و راه به جايي نبرده اند. اما در چهارده سال اخير، که نظام دموکراسي بر اين کشور حاکميت داشته است، نمونه هاي وافري از گفتگو و مذاکره  ميان گروه هاي سياسي و همچنين ميان حکومت و مخالفان سياسي اش ديده شده که به نتيجه رسيده سات. يکي از همين نمونه هاي موفق، اصل دولت وحدت ملي است. دولت وحدت ملي بر اساس گفتگو و توافق و تفاهم ميان گروه هاي پيشتاز در انتخابات به وجود آمده است.
در کنار اين، دو سال گذشته از عمر  دولت وحدت ملي در اختلافي پيدا و پنهان صرف شد. اين اختلاف چنان بر تمام زواياي زندگي سياسي دولت وحدت ملي سايه افگنده است که کمتر عرصه اي را خالي از نوعي کشمکش و اختلاف مي توان يافت. از عرصه امنيتي که سالها وزارت هاي حياتي امنيتي و دفاعي با سرپرست اداره شده اند، گرفته تا عزل و نصب هاي گوناگون رنگ و بويي از اختلاف هاي سياسي را به خود گرفته است.
در حالي که رابطه اي واضح و غير قابل انکاري ميان افزايش اختلاف هاي سياستمداران و گسترش جنگ و ناامني در کشور ديده مي شود. چندين ولايت در جنگ تمام عيار با طالبان قرار دارند و چندين ولسوالي نيز در حال سقوط قرار گرفته اند.
نتيجه اينکه، سياستمداران افغان با تجربه اي که از گذشته دارند و ظرفيتي که در اين سالها براي گفتگو و حل اختلافات سياسي شان پيدا کرده اند، بايد در کمترين زمان ممکن اختلافات و مشکلات سياسي شان را حل کرده و به تفاهم برسند. بهتر است افغان ها نشان دهند که در داخل کشور اين ظرفيت مدني و سياسي به وجود آمده است که بتوانند خودشان راه حل هاي سياسي را پيدا نموده و به تفاهم برسند.
دولتمردان و سياستمداران کشور به خوبي واقف اند که دشمنان زيادي دارند که به جديت به دنبال سقوط اين نظام هستند. اين حس مشترک و دشمن مشترک براي آنها کافي است تا با درايت و واقع بيني از طريق مذاکره و در کوتاه ترين زمان ممکن به توافق برسند. مردم و نهادهاي مدني نيز سياستمداران را بايد کمک کنند، نه اينکه بر دامنه و وسعت اختلافات بيافزايند. از رسانه هاي همگاني و اجتماعي گرفته تا شوراها و نهادهاي اجتماعي و فرهنگي بايد در جهت اتحاد و يکدلي و نزديکي مواضع و ديدگاه هاي جناح هاي سياسي کار کنند.