عليرغم شعارهايي که داده مي شود، ناامني همه روزه دامنه دار شده و مناطق بيشتري را تحت تأثير قرار مي دهد. بر خلاف آنچه ادعا مي شود، طالبان ابتکار عمل بيشتري در راه اندازي عمليات ها، گروگانگيري ها، حملات انتحاري و کنترل جاده ها و سرک ها دارند. ناامني تا چند سال قبل به چند ولسوالي محدود مي شد، اما امروزه بسياري از ولايت هاي کشور را دربر گرفته است.
در حال حاضر نه تنها تعدادي از ولسوالي ها به دست طالبان سقوط کرده است که حتا مراکز شهرها نيز در معرض تهديد طالبان قرار گرفته است.
ولايت هاي کندز، فراه و هلمند از لحاظ امنيتي در وضعيت بسيار بدي قرار دارند. در تعدادي از ولسوالي هاي اطراف گروه طالبان جابجا شده و احتمال حمله طالبان بر مراکز ولايات هر لحظه بيشتر مي شود. به همين دليل مردم مجبور مي شوند خانه هاي شان را ترک گفته و به شهرهاي ديگر پناه ببرند. در شرايطي که مردم از فقر اقتصادي رنج مي برند و ادامه زندگي براي شان تلخ و دشوار گرديده است؛ ناامني و کوچ اجباري مشکلات طاقت فرسا و پيش بيني ناشده اي را براي آنان رقم مي زنند.
مردم افغانستان چهاردهه است که رنج مهاجرت را تحمل مي کنند و چهار دهه است که درد حقارت در کشورهاي بيگانه را باتمام وجود احساس کرده اند. تعدادي از اين مردم در سال هاي اخير از کشورهاي خارج به وطن بازگشته اند، تا شايد امنيت در سايه يک نظام کارآ و پاسخگو در کشورشان باز گردد، اما بي خبر از اين که امنيت افغانستان امروزه با مسايل بسيار پيچيده و چند لايه سياسي گره خورده است. طي اين سال ها همه فهميده اند که فراز و فرود هاي امنيتي بيشتر معلول سياست هاي دو پهلويي است که در پشت پرده و به دور از چشم مردم گرفته مي شود.
وقتي از لحاظ تعداد، برخورداري از مهارت هاي نظامي، آموزش هاي مسلکي، تجهيزات و امکانات لجستيکي و پشتيباني هوايي، نيروهاي امنيتي نسبت به افراد گروه طالبان وضعيت بهتري داشته باشد، ديگر شکست اين نيروها از سوي طالبان توجيه پذير نمي باشد؛ مگر اين که رهبري نيروها ضعيف و ناکارآمد باشد و يا مسأله خيانت و معامله با دشمن در ميان باشد.
البته اين اتفاق افتاده است که فرمانده نيروهاي امنيتي با صحنه سازي هاي کاذب، منطقه را رها کرده و پايگاههاي خود را با تمام سلاح، مهمات و امکانات نظامي اش در اختيار طالبان قرار داده است و يا در زمان جنگ بعضي از نيروهاي امنيتي به دشمن تسليم شده و تاکتيک ها و معلومات نظامي را در اختيار آنها قرار مي داده اند.
اگرچه در مسايل نظامي اين اتفاقات بسيار سنگين و خسارتبار مي باشد که بايد پيش از وقوع چنين حوادثي از آنها جلوگيري شود، اما اين خسارت ها محدود بوده و به زودي قابل جبران مي باشد. مسأله امنيت زماني پيچيده و دشوار مي شود که نيروهاي امنيتي با روحيه عالي و انگيزه هاي قوي در برابر دشمن ايستادگي کنند؛ اما در مراحل حساس اجازه پيشروي و تعقيب دشمنان به آنها داده نشود و برخلاف قواعد نظامي به عقب نشيني نيروها دستور داده شود.
سياست حکومت همواره در قبال گروه هاي تروريستي متفاوت و دوگانه بوده است. در حالي که بيشترين کشتارها، انفجارها، انتحارها، گروگانگيري ها و کارگزاري مين هاي کنار جاده از سوي طالبان سازماندهي شده است و مسؤليت نود فيصد حملات خونين را گروه طالبان به عهده مي گيرد؛ اما حکومت طالبان را گروه تروريستي نمي داند. اين که چرا با طالبان به عنوان گروه تروريستي برخورد نمي شود و چرا در قبال خشونت ها و کشتارهاي طالبان، سياست تساهل، گذشت و مدارا در پيش گرفته مي شود؟ سؤالي است که سال ها ذهن مردم افغانستان را به خود مشغول داشته است. حکومت وحدت ملي گرچند سياست هاي روشني را در قبال ساير گروه هاي تروريستي اتخاذ کرده است، ولي باز هم برخورد حکومت در برابر طالبان از وضاحت و شفافيت برخوردار نيست. دليل عمده قوت طالبان در همين سياست هاي چند لايه نهفته است و نه در ناتواني نيروهاي امنيتي.