نشست چهارجانبه صلح با حضور نمايندگان آمريکا، چين، افغانستان و پاکستان امروز در اسلام آباد برگزار مي شود. اين مذاکرات پس از يک وقفه طولاني باردگر برگزار مي شود.
اين پنجمين نشست چهارجانبه است که از يک سال به اين  طرف در اسلام آباد و کابل برگزار مي گردد. در نشست چهارم روي تهيه نقشه راه صلح بحث صورت گرفت که بر اساس آن قرار شد، در ماه مارچ دولت پاکستان، گروه طالبان را به پاي ميز مذاکره حاضر کند؛ اما طالبان اين مذاکرات را رد کرد و در ماه اپريل با اعلام آغاز حملات بهاري، عملا مذاکرات صلح را به بن بست کشاند.
حکومت افغانستان گفته است که اين نشست ادامه نشست چهارجانبه صلح نيست و به همين دليل تنها سفيران کشورهاي آمريکا، چين، افغانستان و پاکستان دراين نشست اشتراک مي کنند. در نشست امروز روي تطبيق نقشه راه صلح مذاکره خواهد شد و برعمل و پايبندي افغانستان و پاکستان بر تعهدات شان تأکيد صورت خواهد گرفت.
حال اين مذاکرات چه دستاوردي به دنبال خواهد داشت تاهنوز معلوم نيست. اگرچند نفس شروع روند مذاکرات، صرف نظر از نتايج آن، مي تواند مفيد باشد. به هر حال نداي صلح بايد در هر شرايط بلند باشد و اين صدا نبايد در فضاي جنگ و خشونت به خاموشي گرايد؛ ولي دستاورد عملي را از اين گونه مذاکرات نبايد انتظار داشت. همانگونه که نشست هاي گذشته به نتايج عملي منتهي نشدند؛ اين دور از مذاکره نيز ثمر بخش نخواهد بود.
مشکل افغانستان با پاکستان تنها به مسأله تروريسم و جريان هاي افراطي در دو کشور مربوط نمي شود. اين دو کشور داراي مشکلات تاريخي، جغرافيايي، امنيتي و سياسي است که خواست هاي اقتصادي نيز بر آن افزوده شده است. همکاري هاي صادقانه و دوامدار دو کشور در راستاي صلح و امنيت منطقه به چگونگي حل مشکلات فوق بستگي پيدا مي کند. تا زماني که اختلافات دو طرف در مسايل اساسي و مهم کاهش نيابد، تلاش براي همگرايي هاي سياسي و امنيتي ميان دو کشور نتيجه بخش نخواهد بود.
افغانستان همواره تأکيد کرده است که کليد حل بحران افغانستان به دست آمريکا و پاکستان است و رييس جمهور نيز بارها گفته است که افغانستان و پاکستان در يک جنگ اعلام ناشده قرار دارد، تا وقتي که به اين جنگ اعلام ناشده پايان داده نشود، تحکيم روابط ميان دوطرف دشوار و ناپايدار خواهد بود.
ولي پاکستان تاهنوز نتوانسته است اعتماد حکومت افغانستان را به دست آورد. مقامات پاکستان هميشه آن کشور را بخشي از راه حل افغانستان معرفي مي کنند و امنيت و ثبات افغانستان را امنيت و ثبات پاکستان مي دانند؛ اما در عمل نه حکومت پاکستان براي حل بحران افغانستان صادقانه تلاش کرده است، نه در جهت کاهش جنگ اعلام ناشده از سوي مقامات هردو کشور گامي برداشته شده است و نه منافع سياسي، امنيتي و اقتصادي مشترک دو کشور به صورت واضح در جريان مذاکرات مورد بررسي و تحليل قرارگرفته تا در چارچوب منافع متقابل، اقدامات مشترکي روي دست گرفته شود.
وقتي مشکلات ميان دوطرف، در مناسبات تاريخي و سياسي ريشه داشته باشد، بحث در مورد مذاکرات صلح و آغاز گفتگوهاي مستقيم ميان نمايندگان حکومت و طالبان نمي تواند به نتايج دلخواه منجر شود. ترميم روابط افغانستان و پاکستان با تعارفات ديپلماتيک ممکن نيست. مشکلات فرا راه بهبود مناسبات ميان دو کشور واقعيت هايي اند که تاريخ روابط سياسي دو کشور را تحت تأثير قرار داده است. حل اين مشکلات به شجاعت، صداقت وهمکاري تام مقامات بلند پايه هردو کشور بستگي دارد. افغانستان و پاکستان بايد از دايره تعارفات ديپلماتيک و موضع گيري هاي کلي و مقطعي بيرون بيايد و با در نظر داشت واقعيت هاي تاريخي، سياسي، امنيتي و اقتصادي، مناسبات خود را باردگر مورد بازنگري قرار داده و در چوکات مباحث شفاف، بي پرده و صريح، قالب ها و الگوهاي نويني را براي تعيين مناسبات سياسي و اقتصادي آينده خود تعريف نمايند. اين نوع مذاکرات اگر در فضاي قابل اعتماد صورت بگيرد، مي تواند راه را براي ايجاد همگرايي هاي دايمي ميان دو کشور در زمينه هاي مختلف باز نمايد.