صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

بي اعتمادي، بزرگترين هزينه اي که مي پردازيم

-

تلاش ها و گفتگوها براي رسيدن به نتيجه ادامه دارد. مسئله انتقال برق از باميان به يکي از داغ ترين مسايل روز افغانستان مبدل شده است. طرف هاي مقابل از دلايلي مي گويند که بر مبناي آنها يکي از راه ها را ترجيح مي دهند. در اين ميان؛ اما دولت نقش اساسيو سازنده خود را از دست داده است. دولت به جاي اين که در مقام يک مرجع بي طرف و حافظ منافع تمامي شهروندان و پشتيبان وحدت ملي ظاهر شود، به عنوان يک طرف در مقابل بخشي از شهروندان قرار گرفته است.
يکي از کارکردهاي دولت حفظ وحدت ميان افراد است. در اين حالت دولت بايد فراتر از يک قشر، قوم، منطقه، سمت، ايديالوژي عمل کند. دولت نبايد به طرفداري از هر يک از آنها قرار بگيرد. دولت بايد چنان وسعتي در کارکرد و عمل خود داشته باشد که بتواند همه شهروندان خود را در خود جمع کند و هيچ کدام بيرون از حلقه و دايره دولت نباشند و در اين جمع نيز نبايد يکي کوچک و ديگري بزرگ، بلکه همه بايد در يک اندازه و سطح باشند. قرار گرفتن دولت در يک طرف معمولا براي همه حکومت ها فاجعه بار بوده است. دولت هاي گذشته افغانستان تجربه هاي تلخي از اين چنين حالتي را داشته اند.
دولت فعلي افغانستان در بعضي از امور و موارد سخت خود را درگير ساخته است. به عنوان نمونه، برخورد دولت با ادارات امنيتي هميشه به عنوان يک مسئله ميان حکومت و قوه مقننه از يک طرف و ميان حکومت و مردم از طرف ديگر بوده است. دولت چه توجيهي مي تواند داشته باشد که يک چنان اصراري بر يک شخص داشته باشد که به هيچ قيمت حاضر نشود که او به کمتر از رياست و وزارت بر يکي از نهادهاي امنيتي کار کند. چنين سرسختي در مقابل مردم و پارلمان مسئله بوده و هست.
در موضوع انتقال لين برق موسوم به توتاپ از باميان و يا سالنگ نيز دولت به عنوان طرف با جمعي از مردم قرار گرفته است. دولت به هيچ عنوان حاضر به قبول هيچ خواست معترضين به تغيير مسير انتقال برق از سالنگ نشده است. برخلاف آنچه که دولت مي گويد ميليونها معترض  در طول نزديک به دو هفته تمامي راههايي که توجه دولت را جلب کنند، را پيموده اند، اما دولت با اصرار بيشتر بر نظر خود تاکيد مي کند.
دولت بايد توجه داشته باشد که هيچ بها و هزينه اي بالاتر از اينکه ديوار اعتماد ميان مردم و دولت بشکند و ديوار بي اعتمادي ميان دولت و مردم بالا برود نيست. مبالغي که دولتمردان از آن به عنوان ضرر و تفاوت دو راه مي گويند سفسطه اي بيش نيست و حتا مسئله زمان نيز که مباحث اين  دو راه مطرح مي شود به طور کلي سفسطه است. دولت افغانستان هيچ وقت نگران اين گونه پولها نبوده است. از کابل بانک گرفته تا صدها هزار جريب که غصب شده اند و تا ميليونها دالري که به خاطر نبود برق به صنعت کشور ضرر مي رسد و تا ميليونها دالري که به خاطر قطع برق در زمستان به برشنا ضرر وارد شد و يا پولهاي صرفيه برق که توسط زورمندان به حساب دولت پرداخت نمي شود، پول هايي هستند که به راحتي از دست دولت خارج مي شوند و يا به خاطر بي برنامگي و بي توجهي دولت به دولت آسيب وارد شده  و مي شود. حتا اگر فرض کنيد که يک روز رئيس دولت به خاطر شرکت در جلسه پارلمان مي خواهد مسيري را طي کند، بخش عمده اي از شهر کابل در تعطيلي فرو مي رود و هزاران نفر مشغول تامين امنيت او هستند، چه مقدار ضرر به دولت و مردم وارد مي شود. و يا حتا در نبود برق که صنعت توريزم چقدر ضرر مي بيند، و يا معادن کشور همچنان در بي برقي بي استفاده مي ماند، همه ضررهاي بزرگي هستند که بايد بدان ها توجه شود.

دیدگاه شما