کارگران نيروي محرکه اقتصاد  در هر جامعه اي هستند. اما افغانستان براي کارگران بيش از آن که جايي امن براي شغل  و کار و پيشرفت باشد به مکاني پر از مشقت و بدبختي و بيکاري مبدل شده است. سراب کار در افغانستان، ميليون ها انسان جوياي کار را نااميد ساخته است. شکي در اين نيست که بخش عمده اي از مهاجران افغان در کشورهاي دور و نزديک را مهاجران اقتصادي تشکيل مي دهند. نبود شغل و کار سبب شده تا مردم براي زنده ماندن و تامين معاش خانواده به مهاجرت اقدام کنند. و شکي نيست که دولت افغانستان توانايي به وجود آوردن زمينه هاي کاري را ندارد، نه به اين دليل که دولت ظرفيت آن را ندارد، بلکه به اين جهت که ظرفيت انساني و برنامه ريزي در اين دولت به شدت پايين است. جالب است که صدها هزار کارگر تحصيل کرده و يا بي سواد در انتظار کار هستند و دولت مي داند که ده ها هزار بست خالي در وزارت خانه ها وجود دارد ولي به علت بي مبالاتي و يا بي برنامگي نتوانسته و يا نخواسته اند تا افراد متقاضي را در آنها استخدام کند.
بخش بزرگي از شهروندان افغانستان زير خط فقر زندگي مي کنند، اما دولت برنامه اي جدي و منطقي براي ايجاد شغل و کار نداشته و ندارد.  دولت وحدت ملي نيز جز در شعارهاي تيم هاي برنده انتخابات که اکنون دولت را تشکيل داده اند، ديگر کار موثري براي اشتغال و کارزايي براي شهروندان انجام نداده اند.
کارگران در افغانستان با مشکلات عمده اي روبرو هستند. اول اينکه از نگاه قانوني ضمانت هاي لازم براي تامين حقوق کارگران وجود ندارد. معمولا در هنگام دعاوي بر سر مسئله کار و کارگر اين کارگر است که در موقع ضعف قرار گرفته است. انجمن هاي کارگري يا به صورت حرفه اي وجود  ندارد و يا آنقدر مصروف هستند که کمتر به مسايل معمولي کارگران مي رسند.
امنيت نيز بدترين مشکل براي کار است. نمي توان ساحه اي از زندگي اجتماعي کشور را پيدا کرد که از ناامني متاثر نشده باشد. اما کار جزي از اولين ساحاتي است که از ناامني متاثر شده است. کارگران اولين گروه هايي بوده اند که از بحران هاي اقتصادي رنج برده اند ولي نتوانسته اند راه به جايي ببرند. جايگاه کارگران در برنامه ريزي هاي دولتي و در بودجه ملي جايگاه مناسبي نيست. ادارات دولتي به دليل ظرفيت هاي پايين انساني و فساد اداري موجود هر ساله ده ها ميليون دالر از بودجه انکشافي خود را نمي توانند به مصرف برسانند در حالي که در طول سال مي توانند با برنامه هاي دقيق و عملي همه به کشور خود خدمت کنند و هم از ميزان بيکاري بکاهند.
بازار سرد اقتصاد، بازار گرم جنگ را در پي داشته است. مرداني که بايد ابزار کار را در دست بگيرند و کشور خود را آباد سازند، در نبود کار، سلاح به دست مي گيرند و به تخريب کشور خود اقدام مي کنند. هر چند اين دليل چندان منطقي به نظر نمي رسد که اگر کسي کار نيافت تفنگ به دست بگيرد، اما در مواردي نبود کار جنگ را به شدت تقويت مي کنند و از مردان کار و تلاش، تفنگداران بي رحم و بي مسئوليت مي سازد.
دولت افغانستان بايد به همان اندازه که بر شعارهاي بلند و بالاي سازندگي تکيه مي کند، بايد توجه داشته باشد که سازندگي بدون کار، اشتغال و کارگران ورزيده امکان ندارد. به همين جهت نيز کارگران و کار بايد جزء اولويت هاي اساسي دولت باشد. بست هاي خالي دولت پر شوند، امنيت براي کار و سرمايه گذاري تامين شود، کارخانه ها به هر صورتي که امکان دارد، حمايت شود و نبايد زمينه هاي خروج نيروهاي کار فزيکي و فکري فراهم شود.