ديد نظامي به بحران جنگ و ناامني در افغانستان، باعث شده تا در بيش از سيزده سال گذشته، بيشترين حجم کمک هاي جامعه جهاني به بخش امنيت سرازير شود و همين طور بيشترين توجهات به بخش نظامي باشد. ميلياردها دالر به بخش امنيت و نظامي اختصاص يافته است، در هر کنفرانس و مجلسي که با موضوعيت افغانستان برگزار شده، عرصه نظامي و جنگ جايگاه ويژه خود را داشته است. عرصه فرهنگ مغفول ترين بخش در ميان بحث ها، توجهات و کمک هاي جامعه جهاني در افغانستان قرار داشته است. شايد کمترين بخش کمک به اين بخش اختصاص داده شده باشد. در همين حال دولت افغانستان نيز عمده ترين توجه خود را به بخش نظامي معطوف داشته است و اين امر را مي توان از بودجه ملي به خوبي دريافت. بخش اعظم بودجه ملي افغانستان به عرصه نظامي اختصاص يافته است.
نگاهي به برنامه هاي رسانه هاي گروهي به خصوص رسانه هاي ديداري و شنيداري و همين طور به مواد درسي در معارف و تحصيلات عالي نيز جايگاه فرهنگ را در برنامه هاي دولت افغانستان به خوبي نشان مي دهد. رسانه هاي دولتي در افغانستان با کمترين موضع گيري عليه طالبان و افراط گرايي در کشور به مبارزه برخواسته اند. شايد رسانه هاي گروهي خصوصي بيشترين بار مبارزه با افراط گرايي را بر دوش بکشند.
دانشگاه ها نيز که منبع تغذيه فکري جامعه به شمار مي روند، نيز مي بايست جايگاه ويژه اي در برنامه ريزي هاي دولت افغانستان داشته باشد. دانشگاه نبايد زمينه هاي ترويج افراط گرايي و تفکرات تندروانه را فراهم سازد. دانشگاه جاي عقلانيت است و اگر دانشگاه نتواند خاصيت اصلي خود که همانا گسترش عقلانيت، تفکر، انتقاد، اصلاح گري و سازندگي خود را حفظ کند، مطمينا به هيچ صورت نمي توان به آن جامعه اميدوار بود و انتظار داشت که بتوائد رو به رشد و ترقي و توسعه راه بپيمايد.
هشدارهاي زيادي در سالهاي گذشته از سوي منابع و افراد مختلفي نسبت به گسترش افراط گرايي و نفوذ افراط گرايان در دانشگاه هاي کشور داده شده بود. حتا در ماه هاي گذشته، در يکي از دانشگاه هاي کشور شماري از دانشجويان در حمايت از يکي از گروه هاي تروريستي شعار داده بودند و پرچم آن را بالا کرده بودند. اين هشدارها معمولا با انکارهايي همراه بوده است و چنان که رسم دولت افغانستان است، هشداردهندگان متهم به بدبيني شده بودند.
در حالي که دانشگاه ها و مدارس از دير زماني به مکان هاي جذابي براي گروه هاي افراطي و تندرو شناخته شده است. در اين مکان ها گروه هاي افراطي با استفاده از پتانسيل هايي که در ميان جوانان وجود دارد به ترويج افکار و انديشه هاي تند و افراطي اقدام مي کنند. غايب بودن و بي توجه بودن دولت افغانستان به اين مهم نيز زمينه را براي حضور افراط گرايان بيشتر فراهم ساخته است. حتا بروز حوادث ناگواري در شماري از دانشگاه ها که در بعضي موارد به مرگ محصلان انجاميد نيز نتوانسته است دولت افغانستان را بيدار کند که حساسيت بيشتري نسبت به  حضور گروه ها و افراد تندرو در دانشگاه هاي کشور داشته باشند.
کساني که در سال هاي اخير در دانشگاه هاي کشور درس خوانده اند به خاطر مي آورند که انديشه ها و افراد افراطي چگونه در دانشگاه ها حضور علني دارند. بخش عمده اي از اين وضعيت به مديريت دانشگاه ها و اساتيدي که به گونه هاي مختلف وارد دانشگاه شده اند برمي گردد. جذب پايين و ناچيز اساتيد با ظرفيت هاي علمي بالا که در رشته هاي مختلف تحصيل کرده اند و فضاي بسته دانشگاه نيز مزيد بر علت شده است. نمي توان ناديده گرفت که شماري از پوهنزي هاي در دانشگاه مختلف کشور شديدا بسته هستند که کمتر کسي مي تواند وارد اين گونه مجموعه ها شود.
دولت افغانستان بايد در مورد فضاهاي فرهنگي و علمي توجه ويژه اي داشته باشد و نگذارد دانشگاه ها به محيط هاي تبليغ افراط گرايي مبدل شوند. هر گونه نشانه افراط گرايي بايد با جديت دنبال شود و با هر گونه علامت افراط گرايي شديدا مبارزه شود.