حملات تروريستي ديروز، متأسفانه تعداد زيادي کشته و زخمي برجا گذاشت. تاهنوز آمار تلفات به 28 تن و شمار زخمي هاي حادثه به بيش از سه صد نفر رسيده است. با توجه به وضعيت وخيم تعدادي از زخمي ها احتمال مي رود آمار کشته شده ها بازهم افزايش يابد.
هفته قبل طالبان از آغاز حملات بهاري خود تحت نام» عمري» خبر داد. البته اين تهديدها چيزي تازه اي براي مردم افغانستان به شمار نمي رود و مردم با نزديک شدن فصل گرما مي دانند که آتش جنگ باردگر شعله ور شده و کشور باردگر در ناامني فرو خواهد رفت، اما تهديد طالبان اين بار بسيار زود صورت عملي به خود گرفت و طالبان با راه اندازي عمليات نظامي در ولايت هاي بغلان، جوزجان و قندوز اراده جدي خود را براي جنگ هاي روياروي با حکومت افغانستان نشان داد. اگرچه اين حملات دستاورد خاصي براي طالبان نداشت، ولي به هرحال از آمادگي و جديت گروه طالبان براي جنگ پرده بر مي دارد.
حمله انتحاري ديروز که در يکي از حساس ترين نقطه شهر صورت گرفت، پيش از همه چيز اين نکته را برجسته مي سازد که طالبان از مدت ها قبل در پي حملات فراگير در افغانستان بوده و براي اين گونه حملات، نيروها و امکانات خود را پيشاپيش در منطقه جابجاکرده است. چه اين که حمله ديروز اگر جزؤ پلان حملات بهاري طالبان بوده باشد، اين پرسش را به وجود مي آورد که چطور يک موتر مملو از مواد منفجره در ظرف چند روز تا کابل آورده مي شود و به سرعت عمليات در يکي از مهمترين نقطات پايتخت به اجرا در مي آيد؟
حال گذشته از اين که اين همه مواد انفجاري و عوامل انتحاري چطور با اين سرعت از آن طرف مرزها وارد کشور شده و با عبور از دهها سد امنيتي تا پايتخت انتقال داده مي شود؛ جايجايي و انتقال اين همه مواد در داخل شهر کابل نيز سؤال برانگيز مي باشد. مگر اين که بگوييم اين مواد از قبل در همان نزديکي هاي محل انفجار مخفي نگه داشته شده است که در اين صورت بازهم ضعف نهادهاي امنيتي برملا مي شود. به هر حال رويدادهاي يک هفته اخير استراتژي دراز مدت طالبان و تاکتيک هاي دقيق و کارساز آنها را براي جنگ در افغانستان نشان مي دهد. در زماني که حکومت به شوراي عالي صلح و مذاکرات بي نتيجه دلخوش مي کند، طالبان به صورت ماهرانه از فضاي موجود استفاده کرده براي ماههاي آينده خود برنامه ريزي مي کنند.
در زمان حکومت قبلي، تمام مردم افغانستان از سياست هاي صلح خواهانه حکومت ناراضي بودند. از نظر مردم تلاش هاي صلح زماني کارساز مي باشد که با دستاوردهاي مهم و بزرگ در صحنه جنگ همراه باشد. تا زماني که ما در ميدان جنگ دستاورد قابل ملاحظه نداشته باشيم، روند صلح به نتيجه نخواهد رسيد. اما حکومت تمام فرصت ها و سرمايه ها را در اين راستا از دست داد، بدون اين که کمترين ثمره اي به دست آورده باشد. يکسال حکومت وحدت ملي نيز به همين بازي هاي بي نتيجه سپري شد. تلاشي که با اميدواري شروع مي شود و بانااميدي خاتمه مي يابد.
وقتي دشمنان برطبل جنگ مي کوبند، براي حکومت يک راه بيشتر نمي ماند و آن جنگ و مقابله دليرانه در برابر هراس افگنان و دفاع از کشور و مردم افغانستان است. مردم از دشمنان نمي هراسند، مردم براي دفاع از وطن و دستاوردهايي که با بهاي خون يک مليون شهيد به دست آمده، حاضرند از تمام هستي خود بگذرند، به شرطي که حکومت با طرح استراتژي کارآمد، واقع بينانه و همه جانبه، تغييرات بنيادي در سياست ها و رفتارهاي گذشته خود ايجاد نمايد و عوامل نفوذي دشمن و مهره هاي درشت فساد را از بدنه حکومت پاکسازي نمايد. مشکل اين است که مردم و حتا نيروهاي امنيتي به مقامات حکومتي اعتماد ندارند و اين بي اعتمادي به انگيزه مردم در برابر هراس افگنان لطمه مي زند. حکومت تنها با اراده قاطع و موضع روشن و شفاف مي تواند اعتماد از دست رفته را دوباره بازگرداند.