در فصل بهار حس دوگانه و متضادي براي مردم  افغانستان دست مي دهد. حس تازگي، پويايي، تحرک، شادابي، سرزندگي و اميد و حس اندوه، نگراني، ترس و وحشت. حس اول را طبيعت و خالق طبيعت به انسان هاي اين سرزمين هديه مي کند و حس دوم را طالبان، داعش، القاعده و شبکه حقاني و... براي مردم به وجود مي آورد. اولي به مردم زندگي و اميد مي بخشد، دومي مرگ، نفرت و نااميدي را ترويج مي کند.
مردم افغانستان ديگر عادت کرده اند و مي دانند که در فصل بهار چه اتفاق مي افتد. با آنهم مردم هرگز تسليم خشونت هاي بي رويه و ناانساني گروه هاي هراس افگن نشده اند. مردم روز اول بهار را جشن مي گيرند، و در ايام بهار تمام ناملايمات را به دست فراموشي مي سپارند و براي آرامش روحي و رواني خود، خانواده و دوستان به دامن زيبا و باطراوت طبيعت پناه مي برند. اين يک واکنش مدني، انساني و اخلاقي اعضاي جامعه در قبال همه کجي ها و نارسايي هايي است که در اين سرزمين جريان دارد. مردم افغانستان از همه اقوام، اقشار، اصناف و طيف هاي جامعه باحضور در پارک ها، کوهها، تپه ها و مکان هاي تفريحي با رضايت تمام سرور و خوشحالي خود را با ديگران تقسيم مي کنند و درعمل نمونه اي از زيست مسالمت آميز جمعي و روحيه همکاري و همپذيري اجتماعي را به نمايش مي گذارند. مردم مي خواهند اعلام کنند که ما مي خواهيم در امنيت و صلح زندگي کنيم. مي خواهند بگويند که مردم افغانستان هيچ مشکلي باهمديگر ندارند و حاضرند در فضاي برادري، برابري و عدالت در کنارهم زيست و زندگي کنند و متحدانه در راه ترقي، پيشرفت و آباداني کشور تلاش نمايند. پيام واضح اين همايش هاي مردمي اين است که ما مي خواهيم امنيت داشته باشيم؛ ما مي خواهيم اطفال ما بدون ترس و هراس به مکتب بروند، درس بخوانند و مانند اطفال کشورهاي امن، بزرگ شوند. ما مي خواهيم خانواده ها در فضاي امن زندگي کنند، ما مي خواهيم سايه ترس، خشونت، جنگ، انتحار و کشتار براي هميشه از سرزمين افغانستان برچيده شود.
 اين يک طرف قضيه است. اما طرف ديگر آن گروه هايي اند که مانايي قدرت و سيطره شان را در دوام جنگ مي بينند. آنها در آغاز هرسال پيام مرگ مي فرستند و ريخته شدن خون بسياري را وعده مي دهند. از تشديد جنگ، خشونت، انتحار و انفجار سخن مي گويند. از تصرف ولسوالي ها، ولايت ها و مسدود کردن شاهراه ها خبر مي دهند. در برابر اين پيام حکومت افغانستان از آمادگي هاي خود براي مقابله با تهديدهاي احتمالي اطمينان مي دهند. مردم عادي انتظار ندارند که گروه هاي هراس افگن حد اقل مسايل حقوق بشري جنگ را رعايت کنند و از کشتار و اذيت و آزار افراد ملکي دست بردارند؛ زيرا استراتژي جنگي مخالفان بر گسترش ترس و ايجاد وحشت در ميان مردم استوار مي باشد. پس تنها اميد مردم به نيروهاي امنيتي کشور است که از جان، مال و عزت شهروندان دفاع کنند و از سرزمين افغانستان محافظت نمايند.
سال گذشته حکومت افغانستان در مجموع ضعيف عمل کردند. به همين دليل نه تنها مناطق تحت تصرف طالبان را آزاد نتوانستند که بسياري از مناطق را در ولايت هاي مختلف کشور از دست داد. در بزرگترين رويداد جنگي ولايت قندوز در مدت يکروز توسط نيروهاي طالبان سقوط کرد. شاهراه ها ناامن شد و مردم در عبور ومرور از راههاي فرعي، اصلي و حتا شاهراه هاي مهم کشور احساس امنيت نمي کردند. در حال حاضر تعدادي از ولسوالي هاي ولايت هلمند در تصرف طالبان قرار دارد و پرچم طالبان در فاصله بسيار نزديک قابل مشاهده مي باشد.
حال مردم انتظار دارند که حکومت جدي تر و با برنامه تر از سال گذشته در برابر تهديدها مقابله کرده و از امنيت کشور و مردم دفاع کند؛ اگرنه همين اعتماد نيم بند و آسيب ديده مردم به حکومت نيز از بين خواهد رفت و مردم مجبور خواهند شد راههاي ديگري را براي نجات خود جستجو کنند.