يکي از تناقض هاي جدي و جالب در افغانستان که هر ساله، حد اقل يک بار آشکار مي شود، فرارسيدن هشتم مارچ است. اين روز، براي حکومت، نهادهاي مدني، احزاب و شخصيت هاي سياسي، نهادهاي حقوق بشري و مردم افغانستان، روزي پر از تناقض و تضاد است.
در اين روز، سياست مداران و دولتمرداني که اکثرشان تا هنوز حتا يک بار با خانمها، دختران و يا خواهران شان در هيچ جمع، جلسه، محافل و مراسم هاي عمومي، رسانه هاي گروهي و... ديده نشده است، با لبهاي خندان و چهره هاي بشاش، از روز زن و حقوق زن و بايدها و نبايدهاي زنان مي گويند و چنان در اين امر افراط مي کنند که گويي به راستي به آنچه مي گويند باور دارند و عمل مي کنند.
تناقضي که ميان گفتار و رفتار اين گونه سياستمداران و دولتمردان و صاحبان منصبان وجود دارد به راستي تامل برانگيز است. آنها چرا زنان خود را در پشت ديوارهاي کانکريتي مجهز به سيم خاردار و کمره هاي امنيتي مخفي مي کنند؟
بعد از سقوط طالبان حکومت هاي منتخب افغانستان، وزارتي را به نام وزارت زنان ساخته اند تا جوابي باشد براي کشورهاي حامي افغانستان که نگران وضعيت حقوق زنان هستند. اين وزارت، تقريبا در رده وزارت خانه هاي رده سوم حساب مي شود. وزارت هايي که گفته مي شود تنها پاليسي مي سازند و کار عملي ديگري ندارند. نه بودجه چنداني دارند و نه درعمل کاري براي انجام. از يک نگاه، مي توان اين وزارت را بزرگ ترين توهين به زنان و حقوق زنان در افغانستان دانست. ده ها پرونده تجاوز گروهي، قتل، تجاوز به دختران خردسال، سنگسار، آتش زدن و... وجود دارد و عاملان بسياري از اين پرونده ها به راحتي در ميان جامعه مي گردند و شايد در برخي موارد به مقامات دولتي نيز ارتباط داشته باشند، اما وزارت زنان عملا کاري از پيش برده نتوانسته ، و به محکوم کردن هاي لفظي و توصيه هاي اخلاقي و گلايه از وضعيت موجود بسنده کرده است.
نهادهاي مدني نيز با مراسم و محافل پراکنده اي که معمولا در فضاهاي بسته اي چون هوتل ها و تالارهاي عروسي برگزار مي گردد، جز سخنراني هاي بي محتوا، شعارهاي ميان خالي و لاف و گزاف هايي که حتا گويندگان آنها نيز بدان باور ندارند، چيزي براي عرضه ندارند.
اين تناقض در عمل و گفتار مردم و دولت و نهادهاي اجتماعي و سياسي افغانستان، بزرگترين دليل و شاهد بر تناقض در انديشه و باور آنها دارد. کساني که عملا نمي توانند با زنان خود به عنوان موجودات مساوي با خود بنگرند و نمي توانند فراتر از باورهاي سنتي و گاه قبيله اي شان فکر کنند، چگونه مي توانند، جامعه اي را بسازند که در آن عدالت و مساوات و خصوصا برابري جنسي به عنوان يک اصل قبول شود.
بي جهت نيست که دامنه تناقض ها در افغانستان چنان گسترده است که به همه ساحات سياست، اجتماع، اقتصاد و فرهنگ کشور کشانيده شده است. اين تناقض را در جنگ به راحتي مي بينيم. دولت از چندين ولسوالي عقب نشيني تاکتيکي مي کند و در عين حال از قهرماني و جنگ و برنامه هاي جنگي مي گويد، در عين حالي که وزارت دفاع از ابتداي حکومت وحدت ملي با سرپرست اداره مي شود و در کنار آن رياست امنيت ملي و وزارت داخله نيز با سرپرست اداره مي شوند.
پيشنهاد مي کنم که سياستمداران  دولت مرداني که در مراسم و محافل بزرگداشت از روز زن، سخنراني مي کنند، زنانشان نيز در کنارشان اشتراک داشته باشند و به جاي شعارهايي که هيچ کدام تا کنون عملي نشده اند، فقط چند دقيقه از زنان شان بگويند و يا به زنان شان اجازه بدهند که حرف بزنند و سخنراني کنند.