امنيت در افغانستان به يک مشکل لاينحل و هميشگي بدل شده است که هيچ راهکاري نتوانسته دامنه ناامني در کشور را محدود بسازد. پيروزي مجاهدين اميدواري هاي زيادي را براي تأمين امنيت و حاکميت يک حکومت فراگير و عادلانه خلق کرد؛ اما هنوز چند ماهي از عمر اين حکومت نگذشته بود که اختلافات فاحش دروني آن را به فروپاشي کشاند و سبب آغاز دوباره جنگ داخلي در کشور گرديد.
دوام اين جنگ زمينه حضور و حاکميت طالبان را در کشور فراهم کرد و مردم به دليل خستگي از جنگ به نيروهاي طالب اميد بستند. طالباني که خود را فرشته هاي صلح معرفي کرده بودند. حاکميت طالبان اما با سياه ترين رويدادهاي تاريخي در افغانستان همراه گرديد. حاکميت انحصاري، خودکامه و عاري از هرگونه عقلانيت، دخالت در زندگي خصوصي افراد و نفوذ در تمامي شبکه هاي حيات اجتماعي، قتل، تبعيض، غارت، وحشي گري و بي قانوني، مهاجرت هاي اجباري و سيستماتيک از جمله ويژگي هاي امارت خود خوانده طالباني به شمار مي آمد.
مردم از ظلم و ستم طالبان نيز به ستوه آمد. حمله يازدهم سپتامبر اگرچه يک رويداد تلخ انساني را در آمريکا رقم زد؛ اما سرآغاز فصل تازه سياسي در افغانستان گرديد. کنفرانس بن راه را براي تشکيل حکومت فراگير و مورد قبول همگان هموار نمود.  به دنبال تشکيل حکومت  حضور جامعه جهاني و کمک هاي هنگفتي که براي بازسازي و تأسيس نهادهاي قانوني اختصاص يافت، چشم انداز يک آينده بهتر و عاري از خشونت را به روي مردم افغانستان ترسيم کرد. اما افغانستان در اين فصل نيز با موجي از خشونت ها و جنگ هاي بيرحمانه روبرو گرديد. جنگي که اکنون پانزده سال است بربادي افغانستان و از بين بردن رفاه و آسايش مردم آن را هدف قرار داده است. حضور نيروهاي بين المللي و حمايت هاي آموزشي و تسليحاتي آن نيز نتوانست از ميزان نا امني در اين کشور بکاهد. جنگ افغانستان به طولاني ترين جنگ آمريکا و ناتو در خارج از مرزهايش تبديل شد و اين جنگ طولاني در نهايت کشورهاي عضو ناتو را وادار نمود تا خروج زمانبندي شده از افغانستان را برنامه ريزي کنند. اين برنامه با واقعيت هاي امنيتي کشور همخواني نداشت؛ بلکه تنها خواست سياستمداران بود که متأسفانه با سياست هاي خام و ناسنجيده مقامات حکومتي افغانستان هماهنگ گرديد و راه آبرومند خروج نيروهاي بين المللي از افغانستان را آماده کرد.
افغانستان يک سال پس ازخروج نيروهاي بين المللي دشوار ترين روزهاي خود را سپري کرد. ناامني افزايش پيدا کرد و ميدان جنگ از جنوب به طرف شمال کشور تغيير کرد. سطح تهديدها از روستاها و قريه ها به ولسوالي ها و ولايت ها کشانيده شد.
اکنون نگراني جدي نسبت به امنيت افغانستان در سال آينده وجود دارد. آيا ميزان تهديد طالبان و داعش همچنان پابرجا باقي خواهند ماند؟ آيا با وارد شدن عملي داعش در جنگ هاي روياروي دامنه خشونت گسترش خواهد يافت؟ آيا اميدي به مذاکرات چهارجانبه صلح و روند گفتگوهاي سياسي وجود دارد؟ آيا افغانستان ناخواسته به  صحنه جنگ هاي نيابتي کشورها تبديل نخواهد شد؟
به هر حال اميدواري کمي نسبت به بهبود امنيت در افغانستان وجود دارد. خطر داعش و طالبان را نمي توان کم اهميت جلوه داد و يا به حاضر شدن آنها به پاي ميز مذاکره اميد بست. جنگ در سال آينده با شدت بيشتري دوام خواهد يافت. مسأله مهم اين است که ما تا چه حد براي مقابله با تهديدات امنيتي در کشور آمادگي داريم. ظرفيت هاي ما از نظر کمي و کيفي چگونه است. آيا نهادهاي امنيتي توانسته اشتباهات گذشته را شناسايي کنند؟ آيا براي جبران و جلوگيري از تکرار آن تدابيري سنجيده است؟ يک نکته قابل توجه در زمينه امنيت افغانستان اين است که رويکردهاي جامعه جهاني نسبت به افغانستان تغيير کرده است. جامعه جهاني با تجربياتي که از خروج زود هنگام نيروها در عراق کسب کرده است و با توجه به خطرات شبکه هاي تروريستي براي امنيت منطقه خواهان کمک هاي بيشتري براي افغانستان است و حتا مي خواهند سياست هاي گذشته شان را اصلاح نمايند. حضور فعالتر جامعه جهاني در افغانستان تا حدودي رؤياي گروه هاي هراس افگن در افغانستان را آشفته مي سازد.