افغان ها اشک هاي زيادي ريخته اند، اشک به خاطر شهادت و مرگ عزيزان شان، به خاطري دوري از خانواده و دوستان شان، بعد از جنگ، انتحار،  انفجار، سر بريده شدن، ربوده شدن و ...، اما اشک شادي و شوق کم ريخته اند، اشکي که از خوشي و شادي، از موفقيت و کاميابي، از در کنار هم بودن باشد، که همه در خيابان ريخته باشند، و فرياد بزنند و گونه هاي يک ديگر را ببوسند، همديگر را در بغل بگيرند و فرياد پيروزي و خوشي سر بدهند.

افغان ها بسيار زياد فير و يا شليک کرده اند، در جنگ ها و جبهات، عليه دخالت هاي خارجي مانند انگليس و شوروي سابق، عليه طالبان، عليه يکديگر، ولي کمتر در شادي هاي عمومي فير کرده اند. جشن هاي همگاني کم بوده است، پيروزي هايي که همه را غرق در خوشي کند کم بوده، دليلي براي بيرون شدن و فير کردن در هوا و نگاه کردن به مسير خطوط گلوله هايي که سينه آسمان را بشکافند، کمتر بوده است. به تعبيري ديگر ما براي همديگر کمتر فير کرده ايم، ولي عليه يکديگر بسيار زياد شليک نموده ايم.

مقامات وزارت صحت عامه گفته اند که 60% از مردم افغانستان از بيماري هاي رواني رنج ميبرند که بيشتر اين بيماران را زنان تشکيل ميدهند. آنها عوامل بيماري هاي رواني را فقر، جنگ، ناامني ، عدم ثبات سياسي و مشکلات اجتماعي بيان کرد. مسئولين کميسيون مستقل حقوق بشر نيز گفته بودند که اگر يک بررسي دقيق از افراد داراي معلوليت به شمول افرادي که داراي معلوليت ذهني و عقلي صورت گيرد؛ تعداد اين افراد نزديک به يک ميليون تن مي رسد. بر اينها بايد ميليونها مهاجر، بيکار، بي خانمان، کودکان کار، يتيم ها، زنان بيوه و ... را نيز افزود.

کاش موسسه يا موسساتي، از ميزان شادي هايي که در کنار يکديگر داشته ايم نيز نظر سنجي مي کردند، تا مي ديدند که ما نيز مي توانيم شاد باشيم و در کنار يکديگر بخنديم و قهقهه سربدهيم. ما نيز يک ملت هستيم، همان گونه که غم هاي مشترک داريم، شادي هاي مشترک نيز داريم، همان گونه که متاسفانه عليه يکديگر فير کرده ايم، براي يک ديگر نيز شاديانه شليک مي کنيم، يکديگر را در بغل مي گيريم و هورا مي کشيم.

ورزش و ورزشکاران همواره لبخند شادي را بر لبهاي افغان ها جاري ساخته اند. زماني که ورزشکار يا ورزشکاران، يا تيم هاي ورزشي مدال هاي افتخار و موفقيت را بالاي سر برده اند، افغان ها از شادي فرياد زده اند، قهقهه سرداده اند و يکديگر را در بغل گرفته اند، به خيابان ها ريخته اند، ورزشکاران را تحسين کرده اند، و براي اين موفقيت هايشان جشن گرفته اند، شکرانه به جا آورده اند.

ورزشکاران، به راستي سفيران صلح و دوستي هستند، اين ورزشکاران بوده اند که پيام صلح و دوستي و چهره مهربان و پرعطوفت يک شهروند افغانستان را که براي موفقيت تلاش مي کند، در جهان ترسيم کرده اند. مردان و زناني که در فقر و تنگدستي زندگي مي کنند ولي با اميد به آينده و اطمينان به موفقيت شان، همه رنج ها را به جان مي خرند، تا پيروزي را براي مردمشان هديه کنند.

عرصه ورزش با تمام کاستي و نقص هايي که داشته و با تمام جفاهايي که از سوي سياستمداران بر اين عرصه و اهالي آن رواداشته شده است، اما باز هم هميشه براي افغانستان افتخار آفرين بوده است. ورزشکاران در عرصه هاي مختلف از فوتبال گرفته تا کريکت و از ورزش هاي رزمي گرفته تا پهلواني و... با همت والا و تبديل کردن مشکلات به فرصت ها، براي افغانستان افتخار آفرين شده اند.

با همه اينها، اما مقامات عالي رتبه دولتي به جاي برخورد سليقه اي که هر از گاهي، تيمي و يا فرد مدال آوري را جايزه باران مي کنند و در اهداي تحفه ها چشم و هم چشمي مي کنند و سعي مي کنند بر يکديگر سبقت گيرند، با زدودن فساد اداري حاکم بر عرصه ورزش، و طرح استراتژي جامع براي همه گير ساختن ورزش و وارد کردن ورزش افغانستان در ميدان هاي ورزشي جهان، مشکلات کنوني را رفع کنند. ورزشکاران را تشويق کنند نه به خاطر همچشمي با رقباي سياسي، بلکه برنامه بريزند و ورزش و ورزشکار را به صورت اصولي در کشور رشد دهند.