صاحب امتیاز: محمد رضا هویدا

مدیر مسوول: محمد هدایت

سر دبیر: حفیظ الله زکی

پنجشنبه ۹ حمل ۱۴۰۳

دانلود صفحات امروز روزنامه: 1 2 3 4 5 6 7 8

افغانستان نیازمند همکاری سازمان های منطقه ای

-

نزديک به چهاردهه است که افغانستان در جنگ و ناامني به سر مي برد. جنگ و اغتشاش دوامدار در عين حالي که تمامي زيربناهاي سياسي، اداري و اقتصادي کشور را برباد داد، مناسبات سالم ميان اعضاي جامعه را نيز از بين برد و خصومت و بدبيني شديدي را ميان اقوام و کتله هاي مختلف اجتماعي به وجود آورد.

در کنفرانس بن که با ميانجيگري سازمان ملل و حمايت و پشتيباني کشورهاي قدرتمند جهان برگزار شد، تهداب يک افغانستان متحد و مستقل بر مبناي اصل برابري، برادري و  عدالت اجتماعي گذاشته شد و مشارکت همه اقوام، مذاهب و کتله هاي اجتماعي در ساختار و چوکات نظام سياسي در نظر گرفته شد.

سال 2002 نخستين باري بود که مردم افغانستان حاکميتي را تجربه مي کردند که بر اساس قانون به خود مردم تعلق داشت و مردم مي توانستند حاکميت شان را از طريق انتخابات اعمال کنند. مسأله مهم ديگر در اين برهه حمايت ايتلاف بزرگ بين المللي مبارزه عليه تروريسم از نظام جديد سياسي بود. کشورهاي کمک دهنده ميلياردها دالر را براي بازسازي ساختارهاي اداري و قانوني و انجام پروژه هاي ضروري اقتصادي اختصاص دادند.

ضعف ساختار مديريتي کشور از يک طرف و وابستگي حکومت به کشورهاي خارجي از سوي ديگر، سبب گرديد که تمام تلاش ها، حمايت ها و کمک ها آنطوري که بايد به مصرف نرسد. خلأ هاي مديريتي و نظارتي و واريزشدن حجم بزرگي از کمک ها، به کارگزاران داخلي و خارجي فرصت داد، تا از آن به نفع شخصي خود استفاده کنند. وجود حلقه هاي مافيايي موجود و چرخه هاي گسترده فساد در ادارات دولتي در واقع مولود ناميمون نابساماني ها و خلأهاي مديريتي است که در سازمان هاي بين المللي و ادارات دولتي افغانستان قابل مشاهده بود.

به اين ترتيب در چهارده سال گذشته بسياري از فرصت هاي طلايي از دست رفت و افغانستان نتوانست از آن کمک ها و حمايت ها به نفع صلح، ثبات، توسعه و پيشرفت کشور استفاده نمايد. پس از چهارده سال وقتي نيروهاي خارجي خاک افغانستان را ترک مي کنند و از حجم کمک هاي بين المللي کاسته مي شود، افغانستان به يکبارگي به وضعيت قبلي خود بر مي گردد و فقر، گرسنگي و بيکاري شيرازه زندگي بسياري از خانواده ها را با خطر مواجه مي سازد. امنيت بيشتر از گذشته در معرض تهديد قرار مي گيرد.

در شرايط فعلي ما با حکومتي ضعيف، ازهم پاشيده، بي برنامه و اغلب ناهماهنگ مواجه هستيم که کارگزاران آن حد اکثر وقت خود را به امورات نه چندان مهم و يا هم رقابت ها و قدرت نمايي هاي درون حکومتي سپري مي کند. اين حکومت نه توان و ظرفيت مبارزه و مقابله با چالش ها را دارد و نه اراده آن را تاهنوز به وجود آورده است.

زماني که در يک کشور اقتصاد و امنيت متزلزل و در خطر باشد، اميد به زندگي در ميان اعضاي جامعه سير نزولي پيدا مي کند. سيل مهاجرت شهروندان، فرار سرمايه و تعطيلي پروژه هاي توليدي و اقتصادي در کشور، نشأت يافته از همان ترس و هراسي است که امروز دامن گير مردم افغانستان گرديده است.

سوال اين است که حالا چه بايد کرد؟ آيا حکومت وحدت ملي مي تواند، آب رفته را دوباره به جوي برگرداند؟ جواب اين پرسش در ميزان صداقت، دلسوزي، اراده جدي و تفکرات ملي گرايانه سران حکومت وحدت ملي وابسته است. حکومت به تنهايي نمي تواند با چالش ها مبارزه کند. بنابراين نياز به حمايت هاي داخلي و بين المللي دارد. هنوز هم کشورهاي دنيا علاقمند کمک به افغانستان هستند، به شرطي که آن کمک ها مثل گذشته به جيب اشخاص قدرتمند سرازير نشود. بسياري از کشورهاي منطقه نيز خواهان امنيت و توسعه اقتصادي افغانستان هستند و امنيت افغانستان با منافع اقتصادي آن کشورها در منطقه به شدت گره خورده است. به شرطي که افغانستان از طريق ديپلماسي فعال و کارآ و از راه آوردن اصلاحات در نظام حکومتي و مبارزه جدي با فساد، حمايت سازمان هاي مهم منطقوي و جامعه بين المللي را جلب کند. جلب حمايت کشورها و سازمان هاي منطقه اي و بين المللي نيازمند اعتمادسازي است. اين که آيا حکومت اعتماد کشورها را به دست آورده مي تواند يا نه، بستگي به سياست ها و کارکردهاي آن دارد.

دیدگاه شما