هفته گذشته رئيس جمهوري در کنفرانس تغيير اقليم در فرانسه گفت که ما ظرفيت اين را داريم که 316 هزار مگاوات برق در کشور توليد کنيم، ما مي توانيم از برق به عنوان جايگزين سوخت کربن استفاده کنيم.

در چند سال گذشته خبرهايي به نقل از ناسا نشر شد که منابع معدني افغانستان بيشتر از سه تريليون دالر است. قبل از اين نيز زماني که نيروهايي خارجي قصد خروج از افغانستان را داشتند و مسئوليت امنيت کشور از آنها به نيروهاي افغان واگذار مي شد، خبرهاي پي در پي مبني بر توانايي هاي بلند نيروهاي امنيتي افغانستان به نشر مي رسيد.

در زمينه هاي مبارزه با فساد نيز، هر از گاهي آمارها و ارقامي توسط دولت به نشر مي رسد که حاکي از موفقيت هاي دولت در امر مبارزه با فساد مي باشد. در مورد مبارزه با کشت کوکنار بارها به آمار و ارقامي برخورده ايم که از پايين آمدن ميزان کشت کوکنار در شماري از کشور، ولايات و ولسوالي ها مي گويد. يا از آمادگي ها براي توزيع تذکره الکترونيکي که روزهاي را مشخص شده بود که تذکره عملا شروع مي شود.

اما همه اينها در حد يک حرف باقي مي مانند. افغانستان در حال حاضر بيشترين درصد برق مصرفي خود را از کشورهاي همسايه اش وارد مي کند. با کشيده شدن جنگ به شمال کشور، انتقال برق از خارج به داخل افغانستان با خطر مواجه مي شود، چه برسد به اينکه افغانستان خود به توليد کننده برق و صادر کننده برق مبدل شود. اصولا سياست هاي ناکارآمد دولت هاي گذشته فعلي در عرصه اقتصاد و سرمايه گذاري، وضعيتي را حاکم ساخته است که برق بيشتر به مصارف خانگي اختصاص يافته است و مقدار بسيار کمي به مصارف توليدي مي رسد. ما در همين روزها شاهد مرگ تدريجي مردم کابل به خاطر آلودگي شديد هوا و ميزان بالاي دي اکسايد کربن هستيم.

آمارهايي که از معادن افغانستان به نشر رسيده است، به گفته وزير کنوني معادن تا حدودي اغراق آميز است. بيرون دادن چنين آمارهايي نه تخصصي است و نه دردي از مردم افغانستان را دوا مي کند. دلخوش ساختن مردم افغانستان به داشته هايي که سودي از آنها براي شان نمي رسد، راه ديگري است براي گذشتن از بسياري از ناکارآمدي ها و کاستي هايي که آمار دهندگان سعي در پوشاندن آنها دارند.

ما درگير در فسادي فراگير و همه شمول هستيم. از ادارات کوچک محلي تا وزار ت خانه ها، غرق در فسادند، به گونه اي که تمام کمک هاي جهاني در طول سيزده سال گذشته نتوانسته، تغيير چنداني در چهره فقير و جنگزده افغانستان بياورد. کميسيون هاي مبارزه با فساد با نام هاي گوناگون، تنها بر  ميزان فساد افزوده اند. هيچ پرونده کلاني از کابل بانک گرفته تا قراردادي هاي وزارت خانه هاي مختلف به انجامي نرسيده است.

دولت و نهادهاي مسئول، چرا آمارهايي را انتشار مي دهند که غير واقعي و گمراه کننده است. مطمينا اين آمار و ارقام به اهداف مشخصي منتشر مي شود. آمارهايي که ريشه در واقعيت ندارند، راه را روشن نمي کنند، برعکس، بر تاريکي و گمراهي مي افزايند. ما را در موقعيت هاي سخت و دشوار و تاريک قرار مي دهند.

آمارهاي غير واقعي، از يک سو باور مردم به حکومت را کاهش داده اند و از سوي ديگر نشاني از فساد عميق و ريشه داري دارند که از هيچ گفته اي، پرساني و بازخواستي نمي شود. کجاست آن همه موفقيت هايي که در مبارزه با فساد اداري داشته ايم؟ کجاست آن مبارزه هاي آنچناني با مواد مخدر، که امروزه حتا سرگ ها و خيابان ها، پارک ها و پل هاي کابل را تبديل به مراکز عمده معتادان مواد مخدر ساخته ايم؟ کجاست توليد برقي که هر روزه ميليون ها دالر را به جاي سرمايه گذاري روي پروژه هاي توليد برق به کشورهاي همسايه خود تحويل مي دهيم تا خانه هاي مان روشن باشد؟

حکومت بايد، در آمارها، سخن ها، سخنراني ها، پاسخ ها به مردم، مسئولانه تر عمل کند. نبايد همه چيز را بر بنياد خيال و وهم بسازيم، که از خيال جز خيال حاصلي نخواهد بود.