صدای محکم بسته شدن دروازه را که شنیدم، دیگر نفهمیدم. دقایقی بعد زمانی که به خود امدم دیدم که مادر و خواهرانم دورم جمع شده‌اند، یکی آب به صورتم می‌زند و دیگری قرآن می‌خواند.
عارفه دانش آموز صنف دوازدهم مکتب سیدالشهدا است. او روز 18 ثور سال جاری هنگامی که  می‌خواست از دروازه مکتب بیرون شود، صدای مهیبی شنید، بعد دود و غباری دید و پس از آن صدای ناله و گریه و زاری به گوشش می‌رسید.
عارفه می‌گوید که از جایم برخاستم که سمت خانه بروم، دیدم که صدها نفر در خون می‌غلتند. بر خلاف مسیر فرار کردم و از راهی دیگر خود را به خانه رساندم اما تن‌های آغشته به خون جلوی چشمانم و صدای ناله‌ها در گوشم می‌پیچید.
زهرا دیگر دانش‌آموز صنف دوازدهم مکتب سیدالشهدا نیز می‌گوید در موقع انفجار موتر بمب، نزدیک نبودم اما برای پیگیری وضعیت خواهر کوچکم بین زخمیان و شهیدان رفتم که دو انفجار دیگر رخ داد.
او اضافه کرد که صداهای بلند مرا می‌ترساند اما تلاش می‌کنم که با کمک داکتران و مشاورانی که در مکتب حضور دارند، از نظر روحی خود را آماده حضور در صنف کنیم.
روانشناسان می‌گویند که این رویداد تروریستی بیش از 5 هزار شاگرد مکتب را دچار «تروما یا روان زخم» کرده است که حداقل درمان آن یک سال طول می‌کشد.
«تروما یا روان زخم» پاسخی به یک رویداد وحشتناک و یا نگران کننده است که توانایی فرد را تحت الشعاع قرار می‌دهد، باعث احساس ناتوانی فرد می‌شود و در درک طیفی از احساسات و تجربیات اختلال ایجاد می‌کند.
سید جعفر احمدی، روانشناس می‌گوید که عموما وقتی انسان تحت تاثیر یک حمله انتحاری قرار بگیرد دچار اختلال «استرس پس از سانحه (PTSD )» می‌شود.
آقای احمدی تصریح کرد که درمان این‌گونه اختلالات زمان طولانی را در بر می‌گیرد و روند یادگیری را نیز در دانش‌آموزان و دانشجویان مختل می‌کند.
او گفت که این اختلال تنها در افرادی که در محل رویداد بوده، بروز نمی‌کند؛ بلکه افرادی که نزدیکان خود را از دست می‌دهند یا اینکه روایتی خشن از آن می‌بینند یا می‌شنوند، نیز دچار می‌شوند.
شماری از روانشناسان و دانشجویان سال آخر دانشکده روانشناسی دانشگاه کابل و تعلیم و تربیه برای درمان شاگردان مکتب سیدالشهدا، تیم «مقابله با بحران» را تشکیل داده‌اند و به دانش‌اموزان آسیب دیده مشورت می‌دهند.
نصرت الله صمیم، عضو تیم مقابله با بحران به روزنامه افغانستان‌ما گفت که بر اساس برآوردهای ما –روانشناسان- حدود ده هزار شاگرد مکتب نیازمند برنامه‌های کمک‌های اولیه روانشناسی دارند.
آقای صمیم افزود، برنامه‌ای که ما در نظر گرفته‌ایم برای یک سال است و در این مدت تصمیم داریم اکثر شاگردانی که از این رویداد متاثر شده‌اند، مشاوره و کمک‌های اولیه روانشناسی بدهیم.
علیرضا ماندگار دیگر عضو تیم مقابله با بحران نیز گفت که وقتی به بیماران مشاوره می‌دهیم، وضعیت برخی از آنان «وحشتناک» است.
آقای ماندگار افزود که شماری از بیماران اکنون توانایی آن را ندارند که حادثه را بازگو کنند؛ بازگو کردن این رویداد باعث نوعی اختلال می‌شود.
این روانشناس رضاکار می‌گوید که شماری از دانش‌آموزانی که مراجعه کرده‌اند، می‌گویند که در خواب دچار نوعی ترس می‌شوند که دیگر نمی‌توانند بخوابند.
او گفت که برآوردهای ما نشان می‌دهد که حدود 10 هزار شاگرد  دچار اختلال «استرس پس از سانحه (PTSD )»شده‌اند و احتمالا حدود 10 هزار تن دیگر به صورت غیرمستقیم دچار شده‌اند. آقای ماندگار تصریح کرد که این نوع «اختلال» ساری است.
تیم مقابله با بحران در سه بخش: یک، افرادی که توانایی حضور در مکتب را دارند در مکتب مشوره می‌دهد؛ دو، افرادی که توانایی حضور در مکتب را ندارند، به خانه‌هایشان می‌رود و سوم به زخمیان رویداد نیز در شفاخانه‌ها و بعد در خانه‌هایشان کمک‌های اولیه روانشناسی ارایه می‌کند.
حوالی ساعت ۴:۲۷ عصر روز شنبه، 18 ثور در حالی که دانش‌آموزان دختر از مکتب سیدالشهدا در مربوطات دشت برچی، حوزه سیزدهم امنیتی شهر کابل رخصت می‌شدند، انفجاری مهیبی در نزدیکی آن رخ داد. به دنبال آن، دو انفجار دیگر نیز صورت گرفت. وزارت امور داخله تعداد شهیدان را 85 تن و زخمیان را 150 تن اعلام کرد اما برخی از منابع شمار کشته شدگان را 113 تن و تعداد زخمیان را حدود 300 تن اعلام کرده است. مکتب سیدالشهدا می‌گوید که تنها 208 شاگرد زخمی و 87 شاگرد کشته شده‌اند.
نسل‌کشی شماری از خانواده‌های شهدا و زخمیان رویداد تروریستی بر مکتب «سیدالشهدا» در غرب کابل، خواهان به‌رسمیت‌ شناختن آن به‌عنوان مصداق «نسل‌کشی» از سوی حکومت افغانستان و جامعه‌ی جهانی شدند. آنان این حمله را در ادامه‌ی «حملات هدفمند زنجیره‌ای» بر مراکز آموزشی، دینی، زیارت‌گاه‌ها و مساجد خواندند. این حملات، جامعه‌ی هزاره‌ی اهل تشیع به‌گونه‌ی هدفمند و مستمر مورد حمله قرار گرفته است.
خانواده‌های کشته‌شدگان و زخمیان این حمله از جامعه‌ی جهانی، سازمان ملل متحد و سازمان‌های مدافع حقوق بشری نیز خواستند که این رویداد را با تشکیل یک کمیسیون حقیقت‌یاب بررسی و عاملان آن را شناسایی کنند.  آنان گفتند که حکومت باید به خانواده‌های شهدا و زخمی‌ها و تمام متضرران حمله بر مکتب سیدالشهدا به‌صورت جدی رسیدگی و زمینه‌ی تداوی زخمی‌های این رویداد را نیز در داخل و خارج از کشور فراهم کند. به‌دنبال وقوع این حمله کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان آن را نسل‌کشی خوانده و گفته بود که این کشتار و دیگر خشونت‌ها در افغانستان باید از سوی یک تیم متخصص و مستقل از محققان سازمان ملل متحد بررسی و تحقیق شود. این کمیسیون از سازمان ملل خواسته بود که «بلافاصله» تعهد خود را در مورد شناسایی عاملان این جنایت اعلام و طی دو ماه گزارش خود را منتشر کند.
سرور دانش، معاون دوم ریاست‌جمهوری کشور هم این حمله را «نسل‌کشی» خوانده بود. تاکنون به بیش از ده حمله هدفمند بر مکان‌های عمومی و مذهبی هزاره‌ها انجام شده است که در بین انان دو مرکز آموزشی موعود و کوثر دانش نیز وجود داشته و بیشتر از 100 دانش‌آموز کشته و دستکم 200 تن زخمی شدند.